Δείχνει να είναι σχεδόν... παρανοϊκό - και, αν όχι παρανοϊκό, τότε σίγουρα οξύμωρο αυτό που οι δημοσιογράφοι τεχνολογίας ζητάμε μονίμως από τις κατασκευάστριες εταιρείες του χώρου: περισσότερη τόλμη στην ανάπτυξη νέων προϊόντων, ώστε στις κατηγορίες όπου δραστηριοποιούνται να μην επέρχεται στασιμότητα, αλλά και περισσότερο... ορθολογισμό όσον αφορά στο πώς και που επενδύουν πόρους για την έρευνα και την ανάπτυξη αυτή. Ναι, δείχνει οξύμωρο. Μα δεν είναι - και καλύτερο παράδειγμα από το πρόσφατο της Samsung δεν μπορούμε να σκεφτούμε. Γιατί, όταν όλα έχουν ειπωθεί, δικαιούμαστε να ζητάμε καινοτομία από τις μεγάλες κατασκευάστριες - όσο κι αν έχει... βιασθεί ο όρος αυτός τα τελευταία χρόνια - ασχέτως των ανόητων αποφάσεων που τα τμήματα marketing των εταιρειών αυτών δείχνουν να παίρνουν κατά καιρούς.
Συγκεκριμένα, λοιπόν. Η Samsung είχε ανακοινώσει στο πλαίσιο της CES τον Ιανουάριο την πρώτη στον κόσμο... και κυρτή, και επίπεδη τηλεόραση: ένα ειδικό πειραματικό μοντέλο του οποίου η οθόνη ήταν αρκετά εύκαμπτη ώστε να λυγίζει "προς τα μέσα" στον ίδιο βαθμό με τις "σταθερές" κυρτές οθόνες της κορεάτικης εταιρείας (σε καμπύλη περίπου 3.5 μοιρών δηλαδή), αλλά με τη βοήθεια ειδικού μηχανισμού να... επανέρχεται και στην επίπεδή της κατάσταση πατώντας απλώς ένα πλήκτρο στο τηλειχειριστήριό της. Αυτό το μοντέλο είχε επιδεχθεί στη CES στις 85 ίντσες, στην Κορέα ωστόσο θα διατεθεί σε λίγες ημέρες στις 78, σε άγνωστη μέχρι στιγμής τιμή πώλησης.
Ίσως είναι σκόπιμο να το επαναλάβουμε, ώστε το κοινό του Αθηνόραμα Digital να... εμπεδώσει σε τί ακριβώς αναφερόμαστε αυτή τη στιγμή: σε μία τηλεόραση της οποίας το επιχείρημα απόκτησης είναι η δυνατότητά της να είναι πότε κυρτή και πότε επίπεδη. Πότε κυρτή, πότε επίπεδη. Ούτε σταθερά κυρτή, ούτε σταθερά επίπεδη. Πότε το ένα, πότε το άλλο.
Θα αφήσουμε για λίγο "στην άκρη" τη σωρεία επιχειρημάτων που υπάρχουν και έχουν εκφραστεί από μεγάλη μερίδα του ειδικού Τύπου σχετικά με τη ματαιότητα της ύπαρξης των κυρτών οθονών αυτή τη στιγμή. Δεν θα εξετάσουμε καν το αν είναι σε θέση να προσφέρουν πραγματικά το συναίσθημα της "κινηματογραφικής εμπειρίας που έλκει τον θεατή μέσα στην οθόνη" (εκτός κι αν μιλάμε για τηλεοράσεις 120 ιντσών από 2 μέτρα απόσταση). Θα ρωτήσουμε το εξής απλό: υπάρχει καμία των περιπτώσεων να αγοράσει κανείς μία τηλεόραση 78 ιντσών και να μην γνωρίζει ήδη πού ακριβώς θα την τοποθετήσει στο σπίτι του, ώστε να "εκμεταλλευτεί" με τον φωτισμό του εκάστοτε χώρου - λέμε τώρα - την κυρτότητά της; Υπάρχει καμία περίπτωση να "καταθέσει" κανείς το όποιο ποσό ζητηθεί από τη Samsung για την τηλεόραση αυτή, χωρίς να έχει αμυδρή έστω ιδέα του αν προτιμά την οθόνη κυρτή ή επίπεδη, σαν να... περιμένει να το διαπιστώσει αφού την τοποθετήσει στο σπίτι του και μετά ; Υπάρχει, δε, καμία περίπτωση να χρησιμοποιήσει αυτόν τον μηχανισμό "από επίπεδη σε κυρτή και πίσω" περισσότερες από τις λίγες φορές που θα... χρειαστεί να τον επιδείξει σε φίλους και γνωστούς;
Με άλλα λόγια: πού ακριβώς βρίσκεται το νόημα ύπαρξης μιας τηλεόρασης της οποίας το κύριο χαρακτηριστικό όχι μόνο είναι αμφίβολης αξίας, όχι μόνο σε πρακτικό πλαίσιο δεν συμβαδίζει με τα κριτήρια βάσει των οποίων ακόμη και οι "έχοντες" καταναλωτές αγοράζουν τέτοια προϊόντα, αλλά θα χρησιμοποιηθεί και πέντε ή δέκα φορές - το πολύ - πριν παραμείνει αδρανές; Ίσως για πάντα;
Δεν θέλουμε να παρεξηγηθούμε: κατανοούμε τον περίφημο συντελεστή εντυπωσιασμού (wow factor το λένε οι Σάξονες) για τον οποίο υπάρχουν άνθρωποι διατεθειμένοι να ξοδέψουν ουκ ολίγα. Αν δεν υπήρχε το wow factor, δεν θα πωλούσε π.χ. η B&O μία τηλεόραση της οποίας το κύριο σχεδιαστικό στοιχείο είναι η... ύψωσή της από το πάτωμα κάθε φορά που ενεργοποιείται. Κατανοούμε επίσης πως οι κορυφαίες κατασκευάστριες εταιρείες συχνά κάνουν πράγματα απλώς επειδή είναι τεχνολογικά εφικτά, ως "επίδειξη δύναμης" της τεχνογνωσίας τους και μόνο. Όμως η κυκλοφορία στην αγορά ενός προϊόντος τόσο μικρής πρακτικής αξίας προδίδει, αν μη τί άλλο, κακή κρίση στη διαχείριση πόρων και στην εφαρμογή επιλογών με εμπορικό νόημα: είναι από τις πρωτοβουλίες εκείνες που προέρχονται ξεκάθαρα από τα τμήματα marketing των εταιρειών, όπου "στα χαρτιά" πολλά πράγματα δείχνουν να είναι... καλή ιδέα, αλλά μόνο επειδή τελικά η επαφή των στελεχών αυτών με την πραγματικότητα είναι ελάχιστη.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θεωρούμε πως μία τηλεόραση "πότε επίπεδη, πότε κυρτή" έχει νόημα να βρίσκεται στη λίστα προτεραιοτήτων της Samsung - και της κάθε Samsung - σε αυτή τη φάση εξέλιξης των συσκευών αυτών. Αρνούμαστε να αποδεχθούμε πως μία έμπειρη κατασκευάστρια όπως ο κορεατικός κολοσσός έκρινε πως ο χρόνος και χρήμα που δαπανήθηκε για την κυκλοφορία της τηλεόρασης αυτής δεν θα μπορούσε να είχε επενδυθεί σε άλλα, πολύ σημαντικότερα πράγματα. Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από την αναβάθμιση του, συχνά τραγικού, ήχου στις περισσότερες τηλεοράσεις; Από τη βελτίωση του ακόμη δύσχρηστου περιβάλλοντος χειρισμού τους; Από τη σωστή προσαρμογή των διαφόρων online υπηρεσιών σε μεγάλες οθόνες; Από την αρτιότερη υλοποίηση των multimedia λειτουργιών τους; Για να μην επεκταθούμε καν σε σημαντικότερα θέματα, όπως η επιδίωξη μείωσης του κόστους κατασκευής των οθονών τεχνολογίας OLED ή ο συνδυασμός της με την ανάλυση 4Κ σε σχετικά προσιτά επίπεδα. Η λίστα είναι τόσο μεγάλη - και αφορά τόσο μεγαλύτερο ποσοστό του κοινού μιας κορυφαίας κατασκευάστριας όπως η Samsung - που μία "ευλύγιστη" τηλεόραση βρίσκεται αληθινά στις τελευταίες θέσεις της λίστας αυτής. Στις πρώτες, πάντως, σίγουρα όχι!
