Δεν είναι ακριβώς μυστικό το γεγονός ότι η αγορά της τεχνολογίας δεν λειτουργεί με τον τρόπο που οι κατασκευάστριες εταιρείες του χώρου αυτού... διαφημίζουν πως λειτουργεί. Τα κλισέ τύπου "ακούμε τις ανάγκες σας" και "οι επιθυμίες σας μάς εμπνέουν" είναι αναληθή: το τί θα σχεδιαστεί, αναπτυχθεί και προωθηθεί στα προϊόντα τεχνολογίας συνήθως προέρχεται από τα τμήματα marketing και πωλήσεων κάθε κατασκευαστή. Ποτέ δεν ζητήσαμε, για παράδειγμα, εικόνα 3D στο σπίτι μας - σίγουρα όχι ημιτελή, προβληματική και χωρίς ενδιαφέρον περιεχόμενο - ασχέτως του τί θα ήθελε ο James Cameron και οι κινηματογραφικές. Γι' αυτό και απέτυχε. Ποτέ δεν ζητήσαμε οθόνες κυρτές - σίγουρα όχι σε διαγωνίους που στερούνται νοήματος - γι' αυτό και η εμπορική τους επιτυχία παραμένει αμφίβολη, παρά την δυναμική προώθηση και τα... ευχολόγια. Και σίγουρα, μα σίγουρα δεν ζητήσαμε "έξυπνες τηλεοράσεις", αν αυτό σημαίνει πως η "ευφυΐα" τους θα εξελιχθεί σε λόγο μόνιμης ανησυχίας για μας.
Η ιδέα της σύνδεσης όλων των συσκευών με το Internet για άντληση περιεχομένου και αλληλεπιδραστικές υπηρεσίες δεν είναι καινούργια - και, ειδικά για τις τηλεοράσεις, "στα χαρτιά" ακούγεται τόσο λογική, όσο και θεμιτή. Το πρόβλημα: οι πιο πολλές "καλές πλευρές" της ιδέας έχουν... "παραμείνει στα χαρτιά", ενώ έχουν εμφανιστεί στο προσκήνιο ένα σωρό "κακές πλευρές" που ναι μεν γνωρίζαμε από τον κόσμο των PC, αλλά στην αγορά των καταναλωτικών συσκευών αποκτούν άλλη διάσταση. Και ίσως είναι καιρός τα μέσα ενημέρωσης να αρχίσουν να αντιδρούν στην τάση αυτή, αν μη τί άλλο επειδή πολλοί κατασκευαστές δεν δείχνουν διατεθειμένοι να επιδείξουν σοβαρότητα σε όλα αυτά.
Τα πρόσφατα καμώματα της Samsung - η ανεπιθύμητη προβολή διαφημίσεων μέσα στο ίδιο το περιεχόμενο του χρήστη και η εν δυνάμει σύλληψη κι αποθήκευση του ο,τιδήποτε μπορεί να λεχθεί στο σαλόνι μας απλά και μόνο για να...λειτουργούν οι φωνητικές εντολές - ήταν μόνο η αφορμή συζήτησης που είχαμε πρόσφατα με συναδέλφους και φίλους για το θέμα. Και πολλοί από αυτούς συμφωνούν μαζί μας: οι κατασκευαστές έχουν αποτύχει οικτρά να προσφέρουν αληθινή πρόσθετη αξία στις τηλεοράσεις τους συνδέοντάς τις στο Internet, αλλά έχουν... επιτύχει μια χαρά να δημιουργήσουν μία σειρά από θέματα που με τις "offline" τηλεοράσεις δεν είχαμε ποτέ. Και αν όλα αυτά καταλήγουν σε μία εξίσωση τύπου "τί αντίτιμο πληρώνεις για τί είδους ωφέλη λαμβάνεις", έχουμε την αίσθηση πως το αποτέλεσμα είναι αρνητικό.
Μία καταμέτρηση των "υπέρ" και των "κατά" επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Σε τί χρησιμεύει πραγματικά η σύνδεση μιας τηλεόρασης με το Internet; Σίγουρα στις ενημερώσεις λογισμικού (αν και αυτές είναι αραιές στη συγκεκριμένη κατηγορία προϊόντων) που διορθώνουν προβλήματα και βελτιώνουν λειτουργίες. Πιθανώς στη λήψη "έτσι, στα γρήγορα", κάποιου online περιεχομένου για το οποίο σε διαφορετική περίπτωση θα χρειαζόνταν να συνδέσουμε στην τηλεόραση ένα PC, όπως π.χ. video clips από το YouTube, το Vimeo ή το DailyMotion. Ίσως και στη διενέργεια βιντεοκλήσεων αν έχει η TV ενσωματώνει κάμερα και κάποιος έχει την εμπειρία να ρυθμίσει το Skype. Και...πρακτικά; Σε τίποτε άλλο.
Σε τί δεν - αλλά... δεν - χρησιμεύουν οι τηλεοράσεις με σύνδεση στο Internet; Ας είμαστε ειλικρινείς και σοβαροί. Δεν "τσεκάρεις Facebook" στην τηλεόραση του σαλονιού. Δεν δημοσιεύεις tweets με την τηλεόραση του σαλονιού. Δεν κάνεις καν web browsing εκεί, παρά το μεγάλο μέγεθος της οθόνης, γιατί οι browsers στις Smart TV είναι αργοί, χαμηλής συμβατότητας με πολλά sites και... πώς να το θέσουμε, απλώς εκνευριστικοί. Για όλα τα παραπάνω χρησιμοποιείς μπροστά στην τηλεόραση το smartphone ή το tablet σου - αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η όλη ιδέα της "δεύτερης οθόνης" (second screen watching) έχει καταστεί τόσο δημοφιλής.
