Ό,τι είναι... πολύ καλό για να είναι αληθινό δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να διαρκέσει πολύ και, στον κόσμο της Δικτυακής ψυχαγωγίας, αυτό ακριβώς θα μπορούσε χωρίς δισταγμό να πει κανείς πως ήταν η χρηματοδότηση αναρίθμητων μικρών και μεγάλων παραγωγών εκ μέρους της Netflix τα τελευταία χρόνια. Ο αμερικανικός κολοσσός θέλοντας να "χτίσει" έναν κατάλογο θελκτικό από Netflix Originals, ταινίες και τηλεοπτικές σειρές δηλαδή που μπορεί να παρακολουθήσει μόνο το συνδρομητικό κοινό του, έχει ξοδέψει σε μία τετραετία δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια - υπερδιπλάσια απ' όσα ξόδεψε... ολόκληρο το Ηollywood συνολικά στο ίδιο διάστημα - καλύπτοντας το κόστος παραγωγής διαφόρων τύπων και επιπέδου ποιότητας παραγωγών.

Η προσέγγιση αυτή, όπως όλα δείχνουν, από το 2020 εγκαταλείπεται καθώς η Netflix προβαίνει σε εξορθολογισμό των εξόδων αυτών και συνδέει τα budget παραγωγής άμεσα με το κοινό που κάθε μία από αυτές τις παραγωγές φιλοδοξεί να προσελκύσει. Αυτό ισχύει σύμφωνα με ρεπορτάζ του έγκυρου The Information: ο διευθυντής περιεχομένου της Netflix, ο Ted Sarantos, κάλεσε τα υψηλόβαθμα στελέχη παραγωγής τηλεοπτικών σειρών και ταινιών της εταιρείας και τούς ανακοίνωσε πως δεν προτίθεται πλέον να χρηματοδοτεί παραγωγές που θα ικανοποιήσουν τους κριτικούς κινηματογράφου αλλά το ευρύ κοινό θα αδιαφορήσει γι' αυτές, ή παραγωγές που απλώς ισχυροποιούν το προφίλ της Netflix ως studio ισάξιου αυτών του Hollywood.

Ο Sarantos υπογράμμισε πως το κόστος κάθε παραγωγής (ειδικά των μεγάλων κι ακριβών) θα διαμορφώνεται βάσει στόχων τηλεθέασης και πως, σε κάθε περίπτωση, το ανεξέλεγκτο ξόδεμα χρημάτων στον βωμό των εντυπώσεων και του όγκου περιεχομένου εγκαταλείπεται πια ως πρακτική. Ως αρνητικό παράδειγμα παραγωγής που ώθησε την διοίκηση της Netflix σε αυτήν την απόφαση αναφέρθηκε το The Triple Frontier του Ben Affleck (αδιάφορη παραγωγή τόσο στα μάτια των κριτικών όσο και του κοινού) η οποία κόστισε 115 εκ. δολάρια χωρίς να προσφέρει στην εταιρεία κάτι ουσιαστικό, ενώ στο παρελθόν είχαμε ουκ ολίγες άλλες πανάκριβες αποτυχίες όπως τα Bright (92 εκ. δολάρια), The Get Down (120 εκ. δολάρια) και Marco Polo (200 εκ. δολάρια).

O Sarantos κατέστησε σαφές πως τα φετινά 15 δις δολάρια που θα ξοδέψει η Netflix για δικές της παραγωγές είναι κατά πάσα πιθανότητα κάτι που δεν θα επαναληφθεί. Πρόκειται φυσικά για σημαντική στροφή στην στρατηγική του αμερικανικού κολοσσού, η οποία ήταν αναπόφευκτη μεν, αλλά μπορεί μακροπρόθεσμα να έχει απρόβλεπτες συνέπειες για την Netflix. Από την μία πλευρά η εταιρεία δεν μπορούσε να συνεχίσει να δανείζεται προκειμένου να χρηματοδοτεί όλο αυτό το περιεχόμενο (σε σχεδόν 400 εκ. δολάρια ανήλθε το αρνητικό της οικονομικό πρόσημο μόνο στο πρώτο τρίμηνο του 2019) και περικοπές έπρεπε εκ των πραγμάτων να γίνουν. Από την άλλη πλευρά ένα ευδιάκριτο ποσοστό καταναλωτών της Netflix φαίνεται να διατηρεί την συνδρομή του εκεί για παραγωγές που εκείνη χρηματοδότησε και φιλοξενεί στον κατάλογό της ενώ άλλες υπηρεσίες, studio ή τηλεοπτικά δίκτυα δεν θα έκαναν.

Ο αντίλογος φυσικά σε όλα αυτά εντοπίζεται στο γεγονός ότι με όλο αυτό το... υπερξόδεμα χρημάτων την τελευταία πενταετία η Netflix και κατάλογο εντυπωσιακό σε όγκο "έχτισε" τελικά, και μία σειρά από παραγωγές αληθινά ποιοτικές δημιούργησε και καλλιέργησε, από τα Roma και Annihilation μέχρι τα Stranger Things, Dark, The Crown, Mindhunter, The OA, Ozark και άλλα. Όμως αυτό το στάδιο της πορείας του αμερικανικού κολοσσού ίσως ήταν όντως καιρός να ολοκληρωθεί και η Netflix να γίνει περισσότερο επιλεκτική στις παραγωγές που φέρουν το λογότυπό της, περισσότερο προσεκτική στο τί αναλαμβάνει να χρηματοδοτεί (χωρίς ελπίζουμε η τηλεθέαση που προβλέπουν οι αλγόριθμοί της να είναι το μόνο κριτήριο που λαμβάνει υπ' όψιν της) και περισσότερο συνειδητοποιημένη ως προς το ποιός είναι στην πραγματικότητα ο ανταγωνισμός της.

Αυτός ο ανταγωνισμός δεν είναι πια το Hollywood και δεν είναι - ακόμη - οι Disney, Warner και Apple με τις Δικτυακές τους υπηρεσίες. Είναι ο... τέταρτος ή πέμπτος ή έκτος μήνας συνδρομής της Netfllix: το χρονικό σημείο στο οποίο έχει παρακολουθήσει κανείς πια όλες τις ποιοτικές τηλεοπτικές σειρές και ταινίες του καταλόγου της και το "τί να δω απόψε" οδηγεί σε μισάωρη αναζήτηση στα περιεχόμενά του χωρίς αποτέλεσμα. Αν η καινούργια, περισσότερο συντηρητική ίσως μα πιθανότατα περισσότερο αποτελεσματική και σίγουρα απαραίτητη, προσέγγιση που επιτάσσει ο Sarantos οδηγήσει σε άνοδο ποιότητας του συνολικού καταλόγου της Netflix, τόσο το καλύτερο για όλους μας.