Η αλήθεια είναι πως φαντάζει... δύσκολο πλέον στα μάτια μας να υπάρχει άνθρωπος που αγαπά τις ταινίες και τις τηλεοπτικές σειρές, έχει πρόσβαση στο Internet και ηλικία κάτω των 60, αλλά δεν γνωρίζει τί είναι η Netflix. Πρόκειται, με τον απλούστερο δυνατό ορισμό, για την δημοφιλέστερη Δικτυακή υπηρεσία διανομής κινηματογραφικού και τηλεοπτικού περιεχομένου: έναν αληθινό κολοσσό στον σύγχρονο κόσμο της οικιακής ψυχαγωγίας, με περισσότερους από 75 εκατομμύρια συνδρομητές σε 190 χώρες. Αυτά είναι τα... απολύτως βασικά - γιατί στην ουσία δεν αρκούν για να περιγράψουν το ρόλο και τη σημασία της συγκεκριμένης υπηρεσίας στον τρόπο με τον οποίο "καταναλώνονται" σήμερα οι τηλεοπτικές σειρές και οι κινηματογραφικές ταινίες από το παγκόσμιο κοινό.
Αυτό που ίσως δεν γνωρίζει αρκετός κόσμος ώστε να έχει δημοσιογραφική αξία ν' αναφερθεί, είναι το γεγονός ότι η Netflix δεν σχεδιάστηκε εξ αρχής ως η Δικτυακή υπηρεσία που θα απαντήσει στο... καίριο ερώτημα "τί θα παρακολουθήσουμε απόψε". Στο ξεκίνημά της, το 1998, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα video club χωρίς καταστήματα: έστελνε στις οικίες των μελών της ταινίες προς ενοικίαση σε DVD, τις οποίες στη συνέχεια λάμβανε πίσω και έστελνε σε άλλα μέλη της κ.ο.κ. Αυτό ήταν το αρχικό μοντέλο λειτουργίας της, το οποίο στη συνέχεια επεκτάθηκε στην πώληση DVD, καθώς και στο Netflix.com, όπου μπορούσε να ψάξει κανείς ταινίες και να τις παραγγείλει online, πάντα για ενοικίαση ή αγορά. Για τους φίλους και τις φίλες του Αθηνόραμα Digital που θυμούνται το Internet πριν από 2000, φυσικά, αυτά δεν αποτελούν έκπληξη: στην τότε μορφή του, αυτό δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει μία αποκλειστικά online υπηρεσία τύπου Netflix παγκοσμίως.
Το πρώτο μεγάλο βήμα προς τη μορφή που θα την καθιέρωνε - και η καινοτομική για τα τότε δεδομένα επιχειρηματική επιλογή της Netflix - ήλθε στον δεύτερο χρόνο λειτουργίας της: μηνιαία, χαμηλή συνδρομή για... όσες ταινίες λαχταρά του καθενός η ψυχή να δει, χωρίς περιορισμούς. Αυτή η προσέγγιση, μαζί με το περίφημο σύστημα προτάσεων για ταινίες βάσει πρότερων επιλογών κάθε συνδρομητή (personalized recommendation system), ήταν τα στοιχεία που "έκαναν τη διαφορά": η Netflix στηρίχθηκε σε αυτά και, βήμα-βήμα, "έχτισε" εμπορικές συνεργασίες με όλα τα studios του Hollywood ώστε να προσφέρει τις ταινίες τους στην βιβλιοθήκη της. Από το 1999 έως το 2006 η Netflix κατάφερε όχι μόνο να ξεπεράσει τα 5.5 εκατομμύρια συνδρομητές στις ΗΠΑ (μιλάμε ακόμη για DVD...), αλλά και να εισαχθεί στο χρηματιστήριο, να εκτοπίσει τα "παραδοσιακά" video club και να γίνει πρακτικά συνώνυμη με την θέαση κινηματογραφικού περιεχομένου στο σπίτι.
