Μιλώντας σε... μπασκετικούς όρους, και όπως θα διαβεβαιώσει οποιοσδήποτε ασχολείται με το άθλημα αυτό, το "3/3 τρίποντα" για έναν παίκτη που αναλαμβάνει τέτοια σουτ δεν είναι ασύνηθες ποσοστό: σε μία καλή μέρα, διαλέγοντας τις σωστές ευκαιρίες, είναι επιτεύξιμο. Το "4/4 τρίποντα" είναι κατά τι διαφορετικό: υποννοεί πως ο παίκτης δεν αισθάνεται μόνο ότι "βρίσκεται σε καλή μέρα", αλλά ότι έχει και το "καθαρό μυαλό" που η σωστή προετοιμασία και η αυτοπεποίθηση χαρίζουν ακριβώς εκεί που χρειάζεται. Είχαμε λοιπόν μεγάλη περιέργεια να δούμε αν η Netflix, μετά από το "3/3 τρίποντα" των υπερηρωϊκών τηλεοπτικών σειρών που ανέπτυξε σε συνεργασία με την Marvel - τα Daredevil, Jessica Jones και Luke Cage - θα πετύχαινε το "4/4" με το Iron Fist. Δυστυχώς έχουμε πλέον την απάντηση - και αυτή δεν είναι απλώς... airball. Δεν είμαστε βέβαιοι αν η μπάλα κινήθηκε ποτέ προς την κατεύθυνση του καλαθιού καν.

Το Iron Fist είναι ομολογουμένως από τα όχι περισσότερο γνωστά και δημοφιλή comics της Marvel, το πρωτογενές υλικό λοιπόν δεν βοήθησε εξ αρχής - όπως δεν βοήθησε και το γεγονός ότι ο κεντρικός του χαρακτήρας "γεννήθηκε" σχεδόν πριν από πέντε δεκαετίες, όταν τα φυλετικά στερεότυπα ήταν απλώς η καθημερινότητα και όχι τα καταδικαστέα κλισέ που είναι σήμερα. Το comic διηγείται την ιστορία ενός αγοριού, γιου πάμπλουτης οικογένειας, που μετά από αεροπορικό δυστύχημα περισώζεται από μοναχούς μιας μυθικής πόλης με το όνομα K'un L'un και μυείται στις πολεμικές τέχνες της. Ο νέος αυτός, ο Danny Rand, κατακτά το ανώτερο επίπεδο αυτού του μαχητικό στυλ και τον τίτλο του Iron Fist, του πολεμιστή που μπορεί στην γροθιά του να συγκεντρώσει υπερφυσική δύναμη. Στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά αυτά περιγράφονται με σύντομες σκηνές flashback και το σενάριο της Netflix ξεκινά από την στιγμή που ο Rand επιστρέφει στην πατρίδα του, τις ΗΠΑ, και την Νέα Υόρκη για να διεκδικήσει την κληρονομιά των γονιών του. Και να βρει, φυσικά, εμπόδια και δυσάρεστες εκπλήξεις... όλων των ειδών.

Αναφερθήκαμε με αρνητικό τρόπο στα φυλετικά στερεότυπα γιατί εν έτει 2017 φαντάζει... απωθητικά βολικό το ενδεχόμενο ένας λευκός Αμερικανός να γίνει "ο εκλεκτός" σε μία ανατολίτικη πολεμική τέχνη αντί οποιοσδήποτε άλλος πολεμιστής που ανατράφηκε με αυτήν - κάτι που έχουμε ξανασυναντήσει και σε παλαιότερες ταινίες ή σειρές βέβαια. O ηθοποιός που θα απέδιδε τον ρόλο του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα στην σειρά της Netflix, με άλλα λόγια, είχε ούτως ή άλλως δύσκολο έργο. Όμως ακόμη και με αυτό ως δεδομένο, ο Finn Jones αποδείχθηκε χείριστη επιλογή: άτονος, άνευρος, επιφανειακός, εξοργιστικά μακριά από την ερμηνεία που θα έπρεπε να προσφέρει ως κορυφαίος πολεμιστής Kung-Fu, καθόλου μα καθόλου πειστικός όχι μόνο στις σεκάνς μάχης σώμα με σώμα αλλά και στις προσωπικές ή ψυχογραφικές, o Finn δεν αφήνει κανένα περιθώριο στον θεατή να τον συμπαθήσει ή να ενδιαφερθεί για την τύχη του.

Είναι γεγονός, ωστόσο, ότι τα πιο πολλά από τα προβλήματα του Iron Fist συνολικά ξεκινούν και καταλήγουν στο σενάριό του. Αυτό είναι από τα χειρότερα που είχαμε την ατυχία να υποφέρουμε επί 13 ώρες τα τελευταία χρόνια: άσχημα ισορροπημένο (φλύαρο εκεί που δεν έχει νόημα και επιδερμικό εκεί όπου χρειαζόταν περισσότερη προσοχή), άρρυθμο, πλήρες από κλισέ άκρως εκνευριστικά και ασάφειες βολικές, με ροή που περισσότερο δυσκολεύει παρά διευκολύνει την κατανοητή εξέλιξη των πραγμάτων και την αλληλεπίδραση ανάμεσα στους χαρακτήρες του, κάθε ένα από αυτά τα 13 επεισόδια είναι ανυπόφορο σε πιο πολλές από μία περιπτώσεις. Συγκεκριμένοι διάλογοι, δε, πραγματικά δεν ανήκουν σε σύγχρονη τηλεοπτική παραγωγή δεδομένων του 2017. Αίσθηση ντροπής δεν θα έπρεπε να έχουν μόνο αυτοί που έγραψαν το σενάριο του Iron Fist, αλλά και αυτοί που το ενέκριναν - και αν ανάμεσα σε αυτούς ανήκουν και στελέχη της Marvel, αληθινά απορούμε με την αδιαφορία τους γι' αυτό το αίσχος.