Πάντοτε η ίδια ιστορία. Ο κόσμος της τεχνολογίας καθιστά δημοφιλή και "hot" έναν όρο... και μετά από λίγο οποιοσδήποτε "πικραμένος" αισθάνεται ότι μπορεί έτσι απλά να τον υιοθετήσει, για λόγους marketing και prestige. Ο όρος της υψηλής ευκρίνειας (high definition) είναι το πιο πρόσφατο "θύμα" αυτού του φαινομένου, με την Apple να ανακοινώνει με πάσα σοβαρότητα ότι θα προσφέρει HD ταινίες μέσα από τη Δικτυακή υπηρεσία της, το iTunes. O θείος Steve έφτασε στο σημείο να ισχυριστεί ότι... δεν έχει σημασία αν θα επικρατήσει το Blu-ray ή το HD-DVD ως φορμά υψηλής ευκρίνειας, γιατί η δική του και άλλες Δικτυακές υπηρεσίες "μπορούν να προσφέρουν το ίδιο πράγμα, φθηνότερα". Το δελτίο Τύπου αναφέρει με περηφάνεια ότι οι ταινίες είναι ανάλυσης 720p και... αυτό ήταν. "High definition ταινία, σε 15 λεπτά στο σκληρό σας δίσκο"!
Αυτό που βολικά ξέχασε να αναφέρει ο θείος Steve, βέβαια, είναι ότι η υψηλή ευκρίνεια δεν είναι μόνο θέμα αριθμού γραμμών. Προσπερνώντας το γεγονός ότι και τυπικά πλέον το 1080p και όχι το 720p θεωρείται "high definition", ίσως κάποιος πρέπει να θυμίσει στην Apple ότι η ποιότητα της εικόνας και του ήχου είναι αυτές που κάνουν εμφανές το "άλμα" από το standard definition, όχι η ανάλυση από μόνη της. Ασυμπίεστα και στην καλύτερη δυνατή τους ποιότητα, τα δεδομένα μίας ταινίας 1080p "ρέουν" με ρυθμό σχεδόν 3000 Mbps. Με σύγχρονους αλγόριθμους συμπίεσης, τα Blu-ray και HD-DVD περιορίζουν τον υψηλό αυτό ρυθμό στα 30-40 Mbps. Ε, οι ταινίες "υψηλής ευκρίνειας" της Apple έχουν μέγιστο τέτοιο ρυθμό τα 4 (!!!) Mbps, και ο θείος Steve έχει το θράσος να τις αποκαλεί "HD" (και δεν έχουμε ακόμη κάνει κουβέντα για τον ήχο). Ως μέτρο σύγκρισης θα παραθέσουμε τα "απλά" DVD, τα καλύτερα εκ των οποίων "ρέουν" στα 6-8 Mbps και θα αφήσουμε τον καθένα να βγάλει τα συμπεράσματά του...