Από πολλές απόψεις ήταν, φυσικά, απολύτως λογικό οι μεγαλύτερες εταιρείες διανομής ψυχαγωγικού περιεχομένου - όπως οι Netflix, Amazon Prime Video και Hulu - να δημιουργηθούν στις ΗΠΑ και να ξεκινήσουν την εμπορική τους πορεία από την εκεί τεράστια, καλλιεργημένη επί δεκαετίες αγορά. Όμως καθώς όλες επεκτάθηκαν ή επεκτείνονται και στην Ευρώπη είναι εξίσου λογικό να τίθεται θέμα αφενός της ύπαρξης περιεχομένου όχι μόνο "αμερικανοστρεφούς" πολιτιστικά, αφετέρου της συνεισφοράς των υπηρεσιών αυτών και στην οικονομία των πρόσθετων χωρών (και όχι μόνο στην αποκόμιση κερδών από αυτές). Με αυτήν πιθανώς την αιτιολόγηση, μέσες-άκρες, η Κομισιόν έχει ήδη συντάξει και προ-εγκρίνει νομική διάταξη η οποία θα επιβάλλει σε Δικτυακές υπηρεσίες όπως οι προαναφερθείσες να έχουν στους καταλόγους των ταινιών και των τηλεοπτικών σειρών τους καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό ευρωκεντρικού περιεχομένου από το 2019.
Τις προθέσεις αυτές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επιβεβαίωσε ο διευθυντής του τμήματός της το οποίο επιβλέπει την νομοθέτηση για τεχνολογία, τηλεπικοινωνίες και περιεχόμενο, ο Roberto Viola. Το στέλεχος της Κομισιόν ανέφερε σε συνέντευξη στο περιοδικό Variety πως υπηρεσίες όπως η Netflix ή η Prime Video θα πρέπει από τον Ιανουάριο να ξεκινήσουν στο περιεχόμενό τους αλλαγές έτσι ώστε μέσα στο επόμενο έτος τουλάχιστον το 30% (!) του καταλόγου τους να είναι ταινίες/σειρές είτε δικής τους παραγωγής, είτε αγορασμένες από αυτές (με πιθανή επιλογή και την απλή συνεισφορά τους στο κόστος παραγωγής τους).
Από κει και πέρα τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ξεχωριστά θα έχουν την επιλογή να αυξήσουν αυτό το 30% ακόμη και στο 40% υπό όρους - φυσικά αναφερόμαστε κατά κύριο λόγο σε μεγαλύτερες χώρες τόσο πληθυσμιακά όσο και από πλευράς δυναμικής στην παραγωγή ταινιών και σειρών, όπως η Γερμανία ή η Ιταλία.
Η σχετική νομική διάταξη θα εγκριθεί από το Ευρωκοινοβούλιο με ψηφοφορία τον Δεκέμβριο και μόλις τεθεί σε ισχύ κάθε χώρα-μέλος θα έχει στην διάθεσή της διάστημα 20 μηνών για να την επιβάλλει. Στις επιλογές με τις οποίες μπορεί να το κάνει περιλαμβάνονται τόσο η απαίτηση ενός minimum αριθμού ταινιών/σειρών σε κάθε τοπική αγορά, όσο και η παραχώρηση πολύ μικρού ποσοστού από το κόστος των συνδρομών (μάλλον αν αυτός ο minimum αριθμός δεν είναι εφικτός). Σε μικρότερες αγορές όπως η δική μας το πιθανότερο είναι να υιοθετηθεί βέβαια η δεύτερη προσέγγιση, καθώς είναι μάλλον δύσκολο π.χ. η Netflix να αποκτήσει σε εύλογο χρονικό διάστημα ελληνοστρεφές περιεχόμενο σε ποσοστό 30% και καθώς, φυσικά, τα σχετικά έσοδα για το ελληνικό κράτος ή/και την ελληνική κινηματογραφική παραγωγή σε βάθος χρόνου θα μπορούσαν να είναι υπολογίσιμα.
Μιλώντας, πάντως, για Netflix, ο Roberto Viola σημείωσε πως η συγκεκριμένη υπηρεσία σε ορισμένες χώρες ήδη έχει αρχίσει να πλησιάζει το ποσοστό αυτό (έτσι εξηγείται και η σχετική στροφή της εταιρείας στο τοπικό περιεχόμενο από το 2017), οπότε θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα εξελιχθεί το όλο ζήτημα και στις περιπτώσεις άλλων, μικρότερων σε συνδρομητική βάση, υπηρεσιών. Από... Γενάρη τα σπουδαία, λοιπόν!
