Δεν είναι ακριβώς άγνωστο στην αγορά του home entertainment το φαινόμενο της... εχμ... διαχειριζόμενης πραγματικότητας - της εικόνας που θέλει να δώσει συχνά το marketing για κάτι, ενώ η αληθινή εικόνα για το ίδιο πράγμα είναι άλλη. Η Apple είναι φυσικά... ο πρώτος διδάξας, με τις περίφημες πρακτικές της, όμως δεν έχει την αποκλειστικότητα σε καμία περίπτωση: κι άλλες εταιρείες του χώρου επιδιώκουν, και ενίοτε καταφέρνουν, το ίδιο. Σπάνια, δε, το κάνουν και... συνεργατικά, ώστε μια ευρύτερη εικόνα για κάτι να φανεί πειστικότερη. Και, έχουμε την αίσθηση, τον τελευταίο καιρό αυτό ακριβώς συμβαίνει με το θέμα της εικόνας 3D. Και μας προβληματίζει ιδιαίτερα, τόσο σε βραχυπρόθεσμο, όσο και σε μακροπρόθεσμο πλαίσιο.
Γινόμαστε συγκεκριμένοι: σχεδόν όλοι οι κατασκευαστές τηλεοράσεων σε ανακοινώσεις τους θεωρούν το 2010 μία πολύ επιτυχημένη χρονιά για τα μοντέλα 3D - δείχνουν, δε, τόσο πεπεισμένοι για το μέλλον της στερεοσκοπικής εικόνας, που οι θεωρούμενες προβλέψεις τους για τις πωλήσεις τέτοιων τηλεοράσεων το 2011 είναι υπερδιπλάσιες ή υπερτριπλάσιες. Η Samsung σημείωσε πωλήσεις 2 εκ. συσκευών το 2010, στοχεύει σε 10 εκ. φέτος. Η LG σημείωσε πολύ λιγότερες, στοχεύει σε πωλήσεις 5 εκ. τηλεοράσεων 3D. Την ίδια αισιοδοξία εκφράζουν οι Sony, Panasonic και Toshiba. Με λίγα λόγια, οι κατασκευαστές θεωρούν ότι "το 3D πουλάει", υπονοώντας ότι είναι κάτι που ο κόσμος ζητά και προτίθεται να πληρώσει γι' αυτό. Είναι όμως στ' αλήθεια έτσι... ή όχι ακριβώς έτσι και κάθε τί για το θέμα παραμένει συζητήσιμο;
Θεωρούμε ότι ισχύει το τελευταίο - και υπάρχουν επιχειρήματα γι' αυτό, τα οποία δεν φαίνονται ίσως με την πρώτη ματιά. Κατά πρώτον, το ότι αγόρασε κάποιος μια τηλεόραση 3D δεν σημαίνει πως την αγόρασε... επειδή είναι 3D: όλα σχεδόν τα κορυφαία μοντέλα κάθε κατασκευαστή σήμερα, αυτά δηλαδή που ούτως ή άλλως αποδίδουν την καλύτερη εικόνα και σε παραδοσιακό, 2D υλικό, είναι 3D. Όποιος, με άλλα λόγια, είχε τη δυνατότητα και την επιθυμία να πάρει μία ποιοτική τηλεόραση με πολύ καλή εικόνα, μέσα στο 2010 αγόρασε και το 3D ως... bonus. Ένα το κρατούμενο.
Δεύτερο: οι κατασκευαστές φρόντισαν να μειώσουν τις τιμές των τηλεοράσεων 3D, των εισαγωγικών τουλάχιστον όσον αφορά στην ποιότητα της στερεοσκοπικής απεικόνισης, πολύ γρήγορα, τοποθετώντας τις αρκετά κοντά στις μη-3D ώστε να το σχετικό... δίλλημα να μην υπάρχει. Γιατί να μην αγοράσει κανείς μια τηλεόραση "που είναι και 3D", όταν το αντίστοιχο μη-3D μοντέλο στις ίδιες ίντσες είναι μόνο 250 ή 300 ευρώ φθηνότερο; Και πάλι, ωστόσο, η απεικόνιση 3D δεν ήταν ο λόγος για την απόκτησή της αυτός καθ' αυτός. Ήταν η επιθυμία του καταναλωτή να "είναι εξασφαλισμένος για το μέλλον", σε ένα βαθμό, προτιμώντας να αγοράσει ένα προϊόν που διαθέτει ένα χαρακτηριστικό, παρά ένα που δεν το έχει. Το έχουμε κάνει όλοι μας κατά καιρούς, άλλωστε.
Τρίτο και τελευταίο: προσφορές. Καλώς και δικαίως όλοι οι μεγάλοι κατασκευαστές έκαναν μεγάλες προσφορές σχεδόν αποκλειστικά στις τηλεοράσεις 3D τους, τόσο μέσα στις γιορτές, όσο και γενικότερα. Συνδύασαν TV και Blu-ray player (και τα δύο 3D), TV 3D και Blu-ray 3D με ταινίες 3D, ενώ... ακόμη θυμόμαστε εκείνη την εκπληκτική προσφορά της Sony, που συνδύασε Bravia με πρακτικά δωρεάν ένα PlayStation3 για τα Χριστούγεννα. Για το καταναλωτικό κοινό και τις προσφορές δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά - όλοι έχουμε ψάξει "την καλή την ευκαιρία" κατά καιρούς. Θα θυμίσουμε, όμως, πως το ότι πολλοί καταναλωτές θέλησαν να εκμεταλλευτούν αυτές τις προσφορές, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το έκαναν επειδή... επιθυμούσαν διακαώς να παρακολουθήσουν υλικό σε 3D. Γιατί αν υποστηρίξει κανείς σοβαρά πως αυτό συνέβη, μετά θα πρέπει να μας εξηγήσει και... ΤΙ ακριβώς ήθελαν να παρακολουθήσουν στις 3D τηλεοράσεις τους οι άνθρωποι αυτοί μέχρι τα Χριστούγεννα. Πονεμένη ιστορία το 3D περιεχόμενο, σωστά;
Με τα παραπάνω δεν επιχειρούμε φυσικά να μειώσουμε την αξία της εικόνας 3D: αυτή έχει και το ρόλο της και τις προοπτικές της, ειδικά μάλιστα όταν ξεπεραστούν όλες οι σχετικές ... παιδικές ασθένειες. Όμως είναι λανθασμένη η εμμονή των κατασκευαστών να δημιουργήσουν τεχνηέντως μια "ατμόσφαιρα ενθουσιασμού" γύρω από την εικόνα 3D, όταν ολοφάνερα αυτή δεν μπορεί να στηριχθεί από απτούς λόγους ενθουσιασμού: συναρπαστικό περιεχόμενο 3D με άλλα λόγια. Οι συσκευές προβολής αυτές καθ' αυτές γίνονται όλο και καλύτερες, η ποιότητα απεικόνισης 3D στις προσιτές τηλεοράσεις βελτιώνεται, οι προβολείς 3D αυξάνονται και πληθύνονται. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως το κοινό "πετάει τη σκούφια του στον αέρα" για την εικόνα 3D. Ακόμη. Θα το κάνει όταν τα 3D Blu-ray πληθύνουν, όταν τα 3D games μέσω PS3 γίνουν πιο πολλά, όταν ξεκινήσουν τη λειτουργία τους περισσότερα 3D κανάλια δορυφορικά, όταν γίνει ευκολότερο να παράγουν οι ίδιοι οι καταναλωτές το δικό τους περιεχόμενο (φωτογραφίες και video) σε 3D. Τότε, ναι. Και να το πιστέψουμε, και να το... αναζωπυρώσουμε το ενδιαφέρον του κόσμου για 3D!
