Το γεγονός ότι η υπόθεση "εικόνα 3D" έχει δημιουργήσει τόσο θόρυβο και συζητήσεις δεν είναι τυχαίο. Από το Hollywood προβλήθηκε ως το επόμενο βήμα στην εξέλιξη της κινηματογραφικής εμπειρίας. Από τις κατασκευάστριες εταιρείες προϊόντων home cinema ως κάτι το πρωτοποριακό στην οικιακή διασκέδαση. Από τις εταιρείες του gaming ως ο τρόπος με τον οποίο τα γραφικά 3D επιτέλους επιδεικνύουν τα πραγματικά τους πλεονεκτήματα. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι πως - αν και η στερεοσκοπική εικόνα έχει σαφέστατα ενδιαφέρον και μέλλον - κανείς από τους παραπάνω εμπλεκόμενους δεν ήταν σωστά, κατάλληλα, έγκαιρα προετοιμασμένος για το "βήμα 3D". Η μεγαλύτερη απόδειξη; Η έλλειψη περιεχομένου 3D - τηλεοπτικού προγράμματος, ταινιών, games - αρκετού σε ποσότητα και ποιότητα, ώστε να παροτρύνει το κοινό στη σχετική επένδυση.
Η έλλειψη αυτή ήταν πρόβλημα το Μάρτιο, πρόβλημα τον Ιούνιο, πρόβλημα το Σεπτέμβριο. Πλησιάζοντας ωστόσο στα Χριστούγεννα, δεν είναι πια πρόβλημα - έχει αρχίσει να παίζει το ρόλο τροχοπέδης. Κακά τα ψέματα: ούτε... ένα Avatar μπορεί "να φέρει την άνοιξη", ούτε τα 3D games του PlayStation3 μπορούν να ενδιαφέρουν τους πάντες. Το κωμικό, δε, είναι πως οι κατασκευάστριες εταιρείες απέτυχαν μεν να συνεργαστούν με τις εταιρείες περιεχομένου αποτελεσματικά, αλλά... είχαν προβλέψει ότι θα στεκόμασταν σε αυτό το σημείο σήμερα. Και η απάντησή τους; Τα συστήματα μετατροπής εικόνας από 2D σε 3D, τα οποία δημιουργήθηκαν για να βοηθήσουν στη λύση ενός προβλήματος, αλλά δημιουργούν ένα άλλο. Ίσως σημαντικότερο.
Γινόμαστε συγκεκριμένοι. Οι τηλεοράσεις 3D έχουν κατά βάση κατασκευαστεί για να προβάλλουν περιεχόμενο 3D, το οποίο όμως έχει δημιουργηθεί εξ αρχής ως τέτοιο. Προβάλλουν την γνωστή... 2D εικόνα υψηλής ευκρίνειας κανονικά και συνήθως ποιοτικά, όμως το περιεχόμενο 3D θα πρέπει να το αντλήσουν από κατάλληλες πηγές: ένα PS3, ένα 3D Blu-ray player, ένα τηλεοπτικό κανάλι 3D, ένα PC ειδικά διαμορφωμένο γι' αυτό το σκοπό. Και επειδή επαρκές περιεχόμενο δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή, πολλά μοντέλα τηλεοράσεων 3D ενσωματώνουν έναν μηχανισμό ο οποίος παίρνει την εικόνα 2D - τηλεοπτικό πρόγραμμα και ταινίες κυρίως - την επεξεργάζεται και τής προσδίδει μία "ψευδο-3D" διάσταση. Είναι η γνωστή λειτουργία "από 2D σε 3D", η οποία μάλιστα κατά περίπτωση ενεργοποιείται άμεσα, με το πάτημα ενός πλήκτρου στο τηλεκοντρόλ.
Ο μηχανισμός αυτός είναι παρών σε τηλεοράσεις 3D όλων σχεδόν των κατασκευαστών σήμερα - τόσο σε μοντέλα LCD, όσο και σε LED LCD και plasma. Οι Samsung, Toshiba και Sony τον προσέφεραν πρώτες, ακολούθησε η Panasonic και η Sharp, πριν από λίγες μέρες διέρρευσε και η πρόθεση της Philips να ενσωματώσει αντίστοιχη λειτουργία στα νέα της μοντέλα. Η LG είναι η μόνη που δεν έχει ακόμη δείξει σχετική πρόθεση, θεωρείται ωστόσο από πολλούς θέμα χρόνου να το κάνει (ειδάλλως διακινδυνεύει να φανεί υποδεέστερη ως κατασκευάστρια). Τη συγκεκριμένη λειτουργία άλλες εταιρείες την προωθούν ως σημαντικό χαρακτηριστικό των προτάσεών τους, άλλες κάνουν απλή αναφορά, άλλες την περιορίζουν στον πίνακα των τεχνικών χαρακτηριστικών. Σχεδόν όλες, ωστόσο, έχουν τουλάχιστον 3 ή περισσότερα μοντέλα που ενσωματώνουν τον εν λόγω μηχανισμό.
