Κακά τα ψέματα: είναι... στο αίμα πολλών δημοσιογράφων τεχνολογίας η υπερβολή, με την έννοια ότι - ακριβώς επειδή είναι συνήθως παθιασμένοι με το αντικείμενό τους - είναι εύκολο να ενθουσιαστούν με το καινούργιο, αυτό που έρχεται. Είναι μία "γεύση από το μέλλον" που απολαμβάνουμε κάθε, μα κάθε φορά. Και ακριβώς επειδή γνωρίζουμε την παγίδα της υπερβολής, προσπαθούμε συνειδητά να αποφεύγουμε αυτήν και γενικώς τον... άκρατο ενθουσιασμό, όταν μιλάμε για μια καινούργια τεχνολογία. Μερικές φορές όμως απλά δεν είναι εφικτό. Και αυτό ακριβώς συνέβη χθες, στην εκδήλωση της Sony Hellas με θέμα την εικόνα υπερυψηλής ευκρίνειας (Ultra High Definition όπως ονομάζεται κι επίσημα πλέον): πήραμε "μια γεύση από το μέλλον" τόσο γλυκειά που... ε, είναι αδύνατο να μην υπερβάλλουμε στις περιγραφές μας!
Η Sony Hellas είχε διαμορφώσει ως demo room μία ειδική αίθουσα στον πρώτο όροφο του εμπορικού κέντρου Golden Hall, όπου επέδειξε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον VPL-VW1000ES, τον προβολέα Ultra High Definition που στέκεται στην κορυφή της προϊοντικής της κατηγορίας. Σε αυτόν είχαμε αναφερθεί αμέσως μόλις είχε ανακοινωθεί φυσικά, στην έκθεση CEDIA στις αρχές Σεπτεμβρίου 2011. Ο προβολέας αυτός είχε γίνει διαθέσιμος τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους στο εξωτερικό και κάποιους μήνες αργότερα στην Ελλάδα, στην τιμή των €25000 περίπου: απαγορευτική σχεδόν για όλους, μα ακόμη κι έτσι... λογική αν σκεφτεί κανείς τα €45000 του Qualia 004 πριν από 8 χρόνια! Δεν είχαμε την ευκαιρία να τον δούμε έκτοτε από κοντά, διαβάζαμε τις διθυραμβικές κριτικές και... υπομονετικά περιμέναμε να έλθει η ώρα για την πρώτη προσωπική επαφή. Που ήλθε χθες, αποζημιώνοντας και πικραίνοντάς μας εξίσου!
Λεπτομερώς, λοιπόν: στην χθεσινή εκδήλωση της Sony επιδείχθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα μέσο προβολής υπερυψηλής ευκρίνειας αλλά ταυτόχρονα και υλικό της ίδιας ανάλυσης, δηλαδή και αυτό Ultra HD. Το αποτέλεσμα είναι κάτι που απλώς δεν περιγράφεται με λόγια: το ποσό της οπτικής πληροφορίας που βρίσκεται πάνω στην οθόνη όταν αυτή "φιλοξενεί" 4096x2160 pixel, και αυτά είναι "γνήσια" (δεν έχουν προέλθει δηλαδή από τεχνητό πολλαπλασιασμό γραμμών), είναι αρχικά... υπερβολικά μεγάλο για να το συλλάβει σε όλη του την έκταση κανείς. Όταν αρχίσει να προσέχει λεπτομέρειες, καταλαβαίνει ουσιαστικά τί είναι αυτό που συνολικά προβάλλεται: τα μεμονωμένα πέταλα ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες άλλα σ' ένα λιβάδι από ψηλά, οι μικρές ατέλειες στο χαμόγελο ενός αγάλματος καθώς η κάμερα απομακρύνεται, κάθε μία από τις αμέτρητες γυάλινες ψηφίδες που συνθέτουν τον τρούλο ενός ναού περιγεγραμμένες άψογα, κάθε γραμμή της ίριδας του ματιού ενός κοριτσιού που κοιτά την κάμερα, αντιληπτή.
