Με το 2019 να ολοκληρώνεται αυτές τις ημέρες... θριαμβευτικά για την Disney - όχι μόνο η ίδια μα το Hollywood ολόκληρο θα κάνουν καιρό να ξαναδούν χρονιά με τόσο μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες μέσα σε ελάχιστους μήνες - μόνο ένα στοιχείο της στρατηγικής της δείχνει να μην απέδωσε και αυτό είναι οι εκμοντερνισμένες "live" εκδοχές παλαιότερων αγαπημένων κινουμένων σχεδίων της. Το Aladdin, για παράδειγμα, και το Dumbo - προβληθέντα την άνοιξη και τα δύο - δεν αποδείχθηκαν ποιοτικά στα μάτια των κριτικών ή δημοφιλή στα μάτια του κοινού, ενώ το ίδιο πιθανότατα θα συνέβαινε και με το Lady and the Tramp (γι' αυτό ο αμερικανικός κολοσσός το διέθεσε αποκλειστικά στην υπηρεσία Disney Plus τελικά). Το μόνο φετινό φιλμ του είδους που φάνηκε να κινείται σε υψηλότερο επίπεδο συνολικά ήταν το The Lion King, το οποίο κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες και στην ελληνική αγορά σε μορφή DVD/Blu-ray. Αξιολογήσαμε την δεύτερη. Αξίζει αγοράς, τελικά;

To αρχικό The Lion King, η ταινία κινουμένων σχεδίων του 1994, παραμένει όχι μόνο μία από τις σημαντικότερες στην ιστορία της Disney αλλά και μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες για το ευρύ κοινό, με συγκεκριμένες σεκάνς και το περίφημο soundtrack του Elton John να έχουν αναδειχθεί σε κινηματογραφικά σύμβολα στο πέρασμα του χρόνου. Αυτό ήταν ουσιαστικά και το... πρόβλημα για τους σεναριογράφους και τον σκηνοθέτη, τον έμπειρο Jon Favreau που είχε επιμεληθεί και την αντίστοιχη "live μεταφορά" του ιστορικού The Jungle Book το 2016: πόσα πράγματα μπορεί να αλλάξει κανείς ώστε ως παραγωγή το The Lion King του 2019 να δείχνει "φρέσκο" αλλά παράλληλα πόσα πράγματα πρέπει να κρατήσει απαράλλακτα έτσι ώστε ο χαρακτήρας του αρχικού αγαπημένου να μην αλλοιωθεί; Απάντηση φυσικά δεν υπάρχει σαφής - και το μόνο σίγουρο είναι πως, όποια και να είναι, ποικίλλει από ταινία σε ταινία της Disney ανάλογα με την περίπτωση.

Αυτό, πάντως, που γίνεται σχεδόν... επώδυνα φανερό από τα πρώτα κιόλας λεπτά θέασης του σύγχρονου Τhe Lion King είναι πως ο Favreau και η ομάδα του αυτήν την φορά προτίμησαν την ασφάλεια της οικειότητας και απολύτως "την πεπατημένη": το νέο φιλμ είναι όχι απλώς "μεταφορά" εκσυγχρονισμένη, μα σχεδόν το κινούμενο σχέδιο του 1994 σε απόδοση φωτορεαλιστική, σεκάνς προς σεκάνς, διάλογος προς διάλογο, τραγούδι προς τραγούδι. Υπάρχουν ελάχιστες προσθήκες νέου υλικού, οι οποίες μάλιστα είναι... πρακτικά δανεισμένες από αντίστοιχο μιούζικαλ που παίχτηκε στο Broadway πριν από λίγα χρόνια. Το συνολικό αποτέλεσμα γίνεται αντιληπτό πολύ πριν το The Lion King του 2019 πλησιάσει στην τελική του σκηνή: σεναριακά ο πήχυς τοποθετήθηκε χαμηλά, με καμία πρόθεση να μετακινηθεί από την θέση του στην ουσία.

Ο λόγος ύπαρξης της ταινίας, κοινώς, δεν έχει να κάνει σε τίποτε με την δημιουργική διαδικασία ή την Τέχνη την κινηματογραφική - έχει να κάνει απολύτως με τις υψηλές εισπράξεις στο box office ή το σαλόνι και τα κέρδη της Disney. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κι από μόνο του κακό, ειδικά συνυπολογίζοντας το οπτικοακουστικό αποτέλεσμα που κατόρθωσε να προσφέρει ο αμερικανικός κολοσσός επί της οθόνης: το Τhe Lion King είναι μία σπουδή στον φωτορεαλισμό που όμοιά της δεν έχει ξαναυπάρξει, με τα ψηφιακά ζώα να κινούνται πάνω σε κινηματογραφημένα περιβάλλοντα με τόση πειστικότητα, ώστε να πρέπει επί τούτου να ψάξει κανείς για ατέλειες προκειμένου να τις εντοπίσει και να... πειστεί πως οι σκηνές της ταινίας δεν συνέβησαν ποτέ. Δεν είναι υπερβολή: το The Lion King του 2019 δεν... "έχει πολύ καλά εφέ" απλώς, είναι ένα ψηφιακό αριστούργημα που από τεχνικής πλευράς θριαμβεύει.

Το πρόβλημα είναι πως με αυτά τα δύο ως δεδομένα - την μεταφορά copy/paste από το αρχικό φιλμ σεναριακά και την ολοφάνερη έμφαση στην τεχνική τελειότητα του remake - απομένει ως... μάλλον δύσκολη η απάντηση στην ερώτηση: σε ποιόν απευθύνεται, τελικά, το The Lion King του 2019; Όσοι γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε την ταινία του 1994 θα δηλώσουμε εντυπωσιασμένοι από την ψηφιακή της εκδοχή αλλά αισθανόμαστε περίπου σαν να βλέπουμε το ίδιο πράγμα, απλώς φωτορεαλιστικά αντί... με επίπεδες γραμμές. Καλή η νοσταλγία ως κίνητρο θέασης, αλλά... μέχρι ένα σημείο κι αυτή!

Οι μικρότερες ηλικίες, δε, που πιθανώς δεν είχε τύχει να έλθουν ποτέ σ' επαφή με την αρχική ταινία (έστω κι αν αυτό είναι δύσκολο με την πρόσβαση στα παιδικά DVD πανεύκολη εδώ και πολλά χρόνια), θα παρακολουθήσουν ίσως το νέο The Lion King με περισσότερο ενδιαφέρον. Δεν θα εντυπωσιαστούν ωστόσο από τον τεχνικό τομέα (τα φωτορεαλιστικά animation δεν σπανίζουν πια), με το απλοϊκό σενάριο δεν θα ενθουσιαστούν πιθανώς και σίγουρα δεν θα γευτούν ποτέ τον μοναδικό χαρακτήρα του αρχικού (που το remake ήταν πρακτικά αδύνατο να μην αλλοιώσει σε κάποιο βαθμό). Ο ψηφιακός Simba, με άλλα λόγια, θα αναζητά την θέση του στην κινηματογραφική ιστορία πολύ καιρό αφότου ο ομώνυμος ήρωας βρει την δική του στην στέπα...