H σειρά των Burnout αποτελεί αντιπροσωπευτικό παράδειγμα προς μίμηση όσον αφορά τα game franchises: σε μία κατηγορία που πολυάριθμοι και ποιοτικοί "μνηστήρες" διεκδικούν την τελευταία πενταετία τα χρήματα των απανταχού παικτών, τα Burnout κατόρθωσαν και να διαφοροποιηθούν αρκετά ώστε να τραβήξουν την προσοχή, και να βελτιώνονται από έκδοση σε έκδοση, φροντίζοντας να μην παρεκκλίνουν ποτέ από την αίσθηση των arcade συγκινήσεων που τα καθιέρωσε. Το ερώτημα, λοιπόν, με το Paradise ήταν κατά βάση μόνο το εξής: θα μπορούσε να κάνει τη μετάβαση και στην υψηλή ευκρίνεια και στον online χώρο, ταυτόχρονα και επιτυχημένα, τιμώντας την μέχρι τώρα πορεία των Burnout;
Η απάντηση είναι εμφατικά θετική, όπως ίσως θα περίμενε κανείς από μία εταιρεία με το ιστορικό της Criterion - έστω κι αν, τις πρώτες δύο ή τρεις ώρες ενασχόλησης με το Paradise δεν είναι δύσκολο να... συγχυστεί κανείς με κάποιες από τις επιλογές της. Πιο συγκεκριμένα: η προσέγγιση της "ανοιχτής πόλης", στα τμήματα της οποίας μπορεί να μεταβεί κανείς οποτεδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο θέλει, προσφέρει μεν ποικιλία και αληθοφάνεια, αλλά μπορεί να κουράσει (α) με την εμμονή του τίτλου να... γυρίζει με χρονοβόρο τρόπο τον παίκτη στο σημείο έναρξης των αγώνων που έχει χάσει (κοινώς, οδηγώντας πίσω!), αλλά και (β) με την συγκέντρωση που απαιτείται σε πολλούς αγώνες ώστε να μην ακολουθηθεί ούτε μία στροφή λάθος στη διαδρομή.
Ο παίκτης δεν θα χρειαστεί περισσότερες από δύο ή τρεις... "βόλτες" σε ολόκληρη την πόλη πριν αρχίσει να συμφιλιώνεται με το νέο περιβάλλον - τότε όμως αρχίζει και η πραγματική διασκέδαση. Ο πυρήνας του gameplay παραμένει βέβαια η ριψοκίνδυνη οδήγηση, οι θεαματικές συγκρούσεις, η αλληλεπίδραση με την κίνηση (και στα... δύο ρεύματα κυκλοφορίας) και η απόλυτη περιφρόνηση στους κανόνες του ΚΟΚ. Αρκετά πράγματα όμως στο πώς αυτά αξιοποιούνται, έχουν αλλάξει. Το γνωστό και αγαπημένο Road Rage παραμένει περίπου ως έχει, με τη διαφορά ότι ο παίκτης έχει να "αντιμετωπίσει" περισσότερα αυτοκίνητα κάθε φορά απ' ότι στο παρελθόν. Την θέση της κύριας επιλογής παιχνιδιού μέχρι πρότινος, του Crash Mode, έχει πάρει τo Showtime όπου ο παίκτης και πάλι προκαλεί συγκρούσεις, αλλά μπορεί να συνεχίζει να... σπέρνει τον πανικό για πολύ μεγαλύτερο διάστημα αν έχει συλλέξει αρκετή "ενέργεια" (boost). Το ολοκαίνουργιο Stunt Mode, άλλωστε, ζητά από τον παίκτη να συγκεντρώσει με τον ίδιο τρόπο συγκεκριμένο σκορ σε συγκεκριμένο χρόνο, οπότε αυτός θα πρέπει να καταφύγει και σε ακροβατική οδήγηση, άλματα κλπ. Ακόμη και κάθε ένα από τα 75 αυτοκίνητα που εμπεριέχονται στον τίτλο, ο παίκτης θα πρέπει να τα... συναγωνιστεί, τρόπον τινά, για να τα κερδίσει!
Όπως φυσικά θα περίμενε κανείς, τα υψηλής ευκρίνειας γραφικά και ο κινηματογραφικής ποιότητας ήχος καθιστούν την εμπειρία του νέου Burnout περισσότερο συναρπαστική από οποιουδήποτε προκατόχου του. Η Paradise City περιγράφεται με μεγάλη λεπτομέρεια, τα αυτοκίνητα εντυπωσιάζουν με το σχεδιασμό τους, τα ειδικά εφέ των συγκρούσεων είναι προσεγμένα και όλα κινούνται με απίθανα ομαλό τρόπο, παρά τις εξοργιστικά μεγάλες συχνά ταχύτητες που μπορεί να επιτύχει ο παίκτης. Τα ηχητικά εφέ των μηχανών κάθε αυτοκινήτου και των συγκρούσεων είναι επίσης ποιοτικά, όπως ποιοτική είναι και η παρουσίαση και η διάρθρωση των επιλογών. Μιλώντας, δε, για επιλογές, δεν μπορεί παρά να απονείμει κανείς στην Criterion τα εύσημα για την σχεδόν άψογη υλοποίηση των Δικτυακών modes του Paradise: είναι ευκολότερο απ' όσο... περιμέναμε ποτέ σε σύστημα ηλεκτρονικής διασκέδασης και περιβάλλον χειρισμού με joypad, να δημιουργήσει κανείς τους δικούς του αγώνες και να προσκαλέσει φίλους από κάθε γωνιά του πλανήτη για ανταγωνισμό ή συναγωνισμό. Οι πιθανές παραλλαγές των τρόπων παιχνιδιού είναι πάρα, μα πάρα πολλές, κάποιες από αυτές πραγματικά πρωτότυπες στην εκτέλεσή τους. Όρεξη και... γρήγορη σύνδεση με το Internet να έχει κανείς...!
Βαθμολογία: *****
