Δεν χωρά αμφιβολία στο γεγονός ότι το τμήμα συμμετοχής πολλών παικτών του WW2 είναι αυτό που οφείλει να είναι. Υπάρχουν κάποια καλοσχεδιασμένα, πολύ ενδιαφέροντα πεδία μάχης, τα οποία βέβαια λειτουργούν σχεδόν πάντα όπως θα περίμενε κανείς. Όσοι επιθυμούν, εν ολίγοις, να παίξουν ένα "παλιό, καλό" Call of Duty και δεν είναι... εξαρτημένοι από τον καταιγιστικό ρυθμό που το χαρακτήριζε τα τελευταία χρόνια, το καινούργιο δεν θα τους απογοητεύσει. Υποψιαζόμαστε, το ακριβώς αντίθετο.
Το τρίτο τμήμα του νέου Call of Duty που αξίζει αναφοράς είναι, φυσικά, αυτό της επιλογής παιχνιδιού Zombies, η οποία έχει αλλάξει αισθητά τα τελευταία χρόνια αξιοποιώντας γνωστούς ηθοποιούς στους ρόλους των τεσσάρων του χαρακτήρων. Αυτή τη φορά ο Ving Rhames, ο David Tennant, η Katheryn Winnick και η Elodie Yung υποδύονται τους τέσσερις βασικούς "μαχητές", ενώ ο Udo Kier υποδύεται τον (πάντα απαραίτητο) κακό Δόκτορα. Όπως και άλλοτε, το Zombies Mode είναι κάτι που καταλήγει κανείς να παίζει μόνο με τους φίλους του γιατί, αν το παίξει με αγνώστους μέσω Internet, το μόνο που θα εισπράξει είναι... φωνές επειδή άνοιξε πολλές πόρτες ή επειδή ξόδεψε τα χρήματά του σε λάθος παγίδες ή επειδή πυροβόλησε ένα ζόμπι όταν δεν έπρεπε ή επειδή... οτιδήποτε. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φόρα που η συγκεκριμένη επιλογή παιχνιδιού φαντάζει εκτός τόπου και χρόνου σε έναν τίτλο Call of Duty, το WW2 όμως προσέφερε μία μοναδική ευκαιρία το Zombies να εξελιχθεί σε κάτι αληθινά ξεχωριστό για τους πιστούς θιασώτες του. Η ευκαιρία αυτή, θεωρούμε, δεν αξιοποιήθηκε.
Τουλάχιστον όλα στο νέο Call of Duty δείχνουν υπέροχα: τα γραφικά είναι ίσως το ισχυρότερο στοιχείο του WW2, έστω κι αν παραδόξως δεν είναι οι χαρακτήρες ή τα εφέ αυτά που κεντρίζουν το ενδιαφέρον αλλά το γύρω περιβάλλον, ο φωτισμός και ατμοσφαιρικά στοιχεία που προσθέτουν "κινηματογραφικότητα" στην όλη δράση, όπως π.χ. τα αεροπλάνα που πετούν πάνω από τους πρωταγωνιστές κατά την διάρκεια της μάχης.
Συνολικά η ενασχόληση με το Call of Duty WW2 δημιουργεί ανάμικτα συναισθήματα. Από την μία πλευρά η προσέγγιση της "επιστροφής στις ρίζες" δεν επηρεάζει αρνητικά οποιονδήποτε από τους βασικούς μηχανισμούς παιχνιδιού, παρά τα σχεδόν 10 χρόνια αλλαγών που έχουν μεσολαβήσει. Στο τμήμα της Δικτυακής συμμετοχής πολλών παικτών η ποικιλία των όπλων είναι αυτή που θα ζητούσε ο πιο πολύς κόσμος και τα πεδία μάχης είναι σε γενικές γραμμές προσεγμένα. Από την άλλη πλευρά το σεναριακό τμήμα του WW2 είναι το πλέον... "χαμηλών τόνων" που έχουμε συναντήσει σε Call of Duty τα τελευταία χρόνια, ενώ η αλλαγή του ρυθμού στην δράση και ο - εκτενέστατα συζητημένος από την Activision... - ρεαλισμός της δεν προσθέτει εν τέλει κάτι αξιόλογο στην όλη παραγωγή. Χρησιμοποιώντας στρατιωτική αργκό, το WW2 είναι σαφώς το πλέον... «προβλεπόμενο» (και προβλέψιμο) Call of Duty που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα - και ο καθένας το ερμηνεύει... όπως ούτως ή άλλως ήθελε!
Βαθμολογία: 6 αστεράκια
