Με την μικρή... καταιγίδα από ποιοτικά strategy games που "εκδηλώθηκε" το 2007 (τα Command & Conquer 3, Supreme Commander, World in Conflict είναι μόνο μερικά από αυτά... χωρίς να αναφέρει κανείς τα AAA expansion packs), είναι μάλλον φυσιολογικό οι λάτρεις της κατηγορίας να έχουν πλέον ιδιαίτερα μεγάλες απαιτήσεις από κάθε νέο εκπρόσωπο του είδους. H Sega το γνωρίζει, γι' αυτό και... το σύνολο σχεδόν των τυπικών μηχανισμών ενός RTS "δίνει το παρόν" στο Universe at War - και το κάνει χωρίς καμία σχεδόν παρέκκλιση από τα συνήθη. Το γεγονός ωστόσο δεν ενοχλεί γιατί η Petroglyph που υπογράφει τον τίτλο έχει εμφανώς καταβάλλει προσπάθεια να "το κάνει σωστά". Έχει επιδιώξει να καταστήσει τις τρεις διαφορετικές δυνάμεις που διατίθενται αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους (ώστε να ενθαρρύνει τον πειραματισμό), έχει δοκιμάσει να φέρει το στρατηγικό στοιχείο σε... "παγκόσμια κλίμακα" σε συγκεκριμένα σημεία (α λα Risk σχεδόν), έχει προσφέρει και μία σειρά από διαφορετικούς τρόπους να το προσεγγίσει κανείς, αφού ολοκληρώσει το campaign mode.
Τα προβλήματα διαφαίνονται μετά από τις πρώτες 1-2 ώρες παιχνιδιού περίπου. Ο χειρισμός αρχίζει να γίνεται εκνευριστικός με την ανακρίβειά του, ο σχεδιασμός του interface δεν βοηθά, ενώ για κάποιο λόγο ο παίκτης σε πολλές περιπτώσεις... αδυνατεί να ρυθμίσει το zoom και να αποκτήσει εποπτική θέση στο πεδίο της μάχης, γεγονός που προφανώς τον φέρνει σε μειονεκτική θέση. Η νοημοσύνη των αντιπάλων μονάδων έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης (είναι σχεδόν ο... ορισμός του προβλέψιμου), ενώ βάσει κάποιας συλλογιστικής που δεν μπορούμε εύκολα να φανταστούμε (ίσως για να διευκολύνει τους αρχάριους "στρατηγούς;) η Petroglyph έχει... "φροντίσει" να περιορίσει τους στόχους και την διαδικασία επίτευξής τους σε κάθε αποστολή τόσο πολύ, ώστε να καθιστά "άκυρες" τις ίδιες τις δυνατότητες των units κάθε δύναμης ουσιαστικά!
Το αστείο σε όλα αυτά είναι ότι οι περιορισμοί αυτοί δεν ισχύουν στο multiplayer τμήμα του Universe at War - αλλά με τόσους gamers να ξεκινούν πρώτα από το campaign mode και μετά να μεταβαίνουν στο skirmish mode ή τις online επιλογές, το γεγονός αυτό προφανώς κάθε άλλο παρά ωφέλιμο για την γενική εικόνα του τίτλου μπορεί να χαρακτηριστεί. Στον τεχνικό άλλωστε τομέα ο τίτλος της Sega ακολουθεί το ίδιο μοτίβο: είναι αξιόλογος, αλλά όχι ξεχωριστός. Τα γραφικά είναι όμορφα αλλά κοινότυπα στο σχεδιασμό και το γενικότερο στυλ τους, η παρουσίαση διακρίνεται από όλων των ειδών τα κλισέ, ο ήχος ακολουθεί τις... "επιταγές του hard rock" όπως αυτές έχουν καθιερωθεί σχεδόν από κάθε RTS της τελευταίας πενταετίας, ενώ οι επιλογές και οι ρυθμίσεις είναι επαρκείς στο βαθμό που θεωρεί πλέον κανείς δεδομένο.
Όταν όλα έχουν ειπωθεί, το Universe at War δεν είναι κακός τίτλος. Απλώς δεν έχει κάτι το πραγματικά ξεχωριστό να επιδείξει και τα προβλήματά του καθιστούν ακόμη δυσκολότερο να... ενθουσιαστεί κανείς με αυτόν. Και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί με 3 ή 6 μήνες προσπάθειας ακόμη εκ μέρους της ομάδας ανάπτυξής του θα μπορούσαν να είχαν εντοπιστεί και αντιμετωπιστεί τα προβλήματα του gameplay, θα μπορούσαν να μπουν μερικές παραπάνω "πινελιές" πρωτοτυπίας. Για όσους και όσες έχουν εξαντλήσει όσα μπορούν να προσφέρουν οι ΑΑΑ παραγωγές του τελευταίου τετραμήνου της περασμένης χρονιάς, αξίζει μια ματιά αν μη τι άλλο για το multiplayer τμήμα του. Για όλους τους υπόλοιπους και υπόλοιπες, υπάρχουν κατά πολύ καλύτεροι τίτλοι που διεκδικούν τα ίδια χρήματα.
Βαθμολογία: ***
