Μερικές φορές, είναι αληθινά εύκολο να εκπλαγεί κανείς με την ανοησία ή το... θράσος των εταιρειών τεχνολογίας - δεν έχει παρά να τις συγκρίνει με τις αντίστοιχες άλλων εμπορικών χώρων. Στα αυτοκίνητα, για παράδειγμα, είναι εδώ και χρόνια κοινή πρακτική η δυνατότητα επιλογής των extras σε ένα νέο μοντέλο (εκτός αν είσαι... τύπος full extra εξ ορισμού φυσικά). Παραγγέλνεις το καινούργιο σου όχημα και, πέρα από τα κοινά πια αξεσουάρ, έχεις τη δυνατότητα να προσθέσεις άλλα σύμφωνα με τις ανάγκες σου. Θέλεις δέκτη GPS που δεν ενσωματώνεται εξ ορισμού; Πληρώνεις και τον αποκτάς ως extra. Θέλεις 6δισκο ηχοσύστημα και όχι το τυπικό; ΟΚ, το πληρώνεις και το παίρνεις extra. Από την άλλη, δεν σε ενδιαφέρουν τα δερμάτινα καθίσματα ή ο... βοηθός παρκαρίσματος; Δεν τα πληρώνεις και αυτό είναι όλο. Απλό, σωστά;

Ε, στον κόσμο των καταναλωτικών ηλεκτρονικών αυτό το πράγμα δεν έδειχνε να υφίσταται ως συλλογιστική: τα τμήματα marketing των εταιρειών αυτοβούλως διέκριναν τα επίδοξα κοινά τους, σκιαγραφούσαν τις ανάγκες των δεύτερων - όπως τα πρώτα θεωρούν πως είναι - και στη συνέχεια σχεδίαζαν προϊόντα με τις τάδε ή δείνα δυνατότητες, καθαρά βάσει κόστους. Ήθελες μία τηλεόραση με έμφαση στην ποιότητα εικόνας, αλλά δεν σ' ενδιέφερε η άντληση περιεχομένου από το οικιακό δίκτυο; Αντιστοίχως, ήθελες μία τηλεόραση προσιτή μεν, αλλά με τη δυνατότητα να αντλήσει τέτοιο περιεχόμενο, αφού το έχεις που το έχεις; Ατύχησες, αφού (σύμφωνα με τη μέχρι τώρα συλλογιστική) δεν... είναι δυνατόν να δώσεις τόσα χρήματα για ποιότητα εικόνας και να μην σε ενδιαφέρει η δικτύωση! Ή, αντίστοιχα, ε, πολλά θέλεις αν με λιγότερα από 1000 ευρώ έχεις και απαίτηση για δικτύωση! Πρακτικά το μοντέλο των αυτοκινήτων, με άλλα λόγια, δεν ίσχυε: αντιθέτως, για συγκεκριμένα ζητούμενα χρήματα ο κάθε κατασκευαστής υπέθετε τί εσύ θέλεις ή δικαιούσαι να θέλεις ... και αυτό ήταν όλο.

Αυτό το κακώς κείμενο έχει αρχίσει να αλλάζει από τα τέλη του φθινοπώρου της περασμένης χρονιάς - και στην πρόσφατη έκθεση CES είδαμε τις πρώτες σαφείς ενδείξεις πως οι εταιρείες το έχουν πια αντιληφθεί το συγκεκριμένο "φάουλ". Η Sony, για παράδειγμα, διέκρινε τέσσερις συγκεκριμένες κατηγορίες τηλεοράσεων για το 2010 μεν, όμως έκανε επιτυχημένα το... mix&match στα χαρακτηριστικά, έτσι ώστε όντως στις τηλεοράσεις με έμφαση σε κάτι να μην λείπει κάτι άλλο σημαντικό. Και σε όσες λείπει κάτι, να διατίθεται ως επιλογή "αναβάθμισης" ή, σε όρους αυτοκινήτων, πρόσθετο αξεσουάρ. Το ότι αγόρασες σήμερα το εισαγωγικό μοντέλο Bravia δεν σημαίνει ότι αύριο, που θα τη χρειαστείς την ασύρματη δικτύωση, δεν θα μπορείς να την έχεις. Και το ότι σήμερα σε ενδιαφέρει η ποιότητα εικόνας στις ταινίες... 2D, δεν σημαίνει πως αν αύριο σε ενδιαφέρει η εικόνα 3D, δεν θα μπορείς να την έχεις.

Αυτό είναι το είδος της προσέγγισης που θα θέλαμε να δούμε από όλους τους κατασκευαστές καταναλωτικών ηλεκτρονικών αργά ή γρήγορα. Όχι μόνο επειδή η αγορά π.χ. μιας τηλεόρασης υψηλής ευκρίνειας είναι από μόνη της μία μικρή ή μεγαλύτερη επένδυση, αλλά και επειδή το καταναλωτικό κοινό είναι σαφώς πιο πολύχρωμο και πολυποίκιλλο απ' ότι ήταν κάποτε. Οι ανάγκες του αλλάζουν καθώς δέχεται επιρροές και μαθαίνει περισσότερα πράγματα για την αγορά της οικιακής ψυχαγωγίας. Kαι καμία εταιρεία του χώρου δεν μπορεί πια να έχει την απαίτηση από έναν καταναλωτή, επειδή αυτός έχει σήμερα ένα "θέλω" που πριν από 6 μήνες δεν είχε, να κάνει εκ νέου την ίδια επένδυση... γιατί έτσι. Ναι, η σωστή ενημέρωση πριν την αγορά ενός προϊόντος είναι απαραίτητη - αλλά δεν είναι κακό να υπάρχει λίγη παραπάνω ευελιξία στις επιλογές και... κατόπιν απομάκρυνσης απ' το ταμείο!