Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2019 δεν υπάρχει τίποτε, φυσικά, που να μην έχει... ήδη γραφεί και ειπωθεί για το Avengers: Endgame, το ultra hit της Marvel Studios και της Disney. H πληθωρική κι υπερηρωϊκή αυτή ταινία έχει ήδη αναδειχθεί στην πλέον εμπορική όλων των εποχών (αν δεν συνυπολογιστεί ο πληθωρισμός από το 2009 του Avatar), στην μακράν πλέον επιτυχημένη της χρονιάς και στο πλέον εντυπωσιακό "επιστέγασμα" των δέκα πρώτων ετών διαδρομής του λεγόμενου Marvel Cinematic Universe, του σινε-σύμπαντος που ξεκίνησε με... Big Bang το αρχικό Iron Man το 2008. Είναι, με άλλα λόγια, ένα φιλμ που δεν έχει διαφύγει της προσοχής κανενός ανθρώπου με έστω και επιδερμική επαφή με το σύγχρονο σινεμά. Το Avengers: Endgame κυκλοφορεί για την οικιακή αγορά και στην χώρα μας εδώ και λίγες μέρες σε μορφή DVD, Blu-ray και Ultra HD Blu-ray. Οι Marvel fans είτε το έχουν αποκτήσει ήδη είτε πρόκειται σύντομα. Όλοι οι υπόλοιποι;

Το Avengers: Endgame αντιμετωπίζεται κατά βάση ως... Avengers: Infinity War Part II, υπό την έννοια πως εκείνο το φιλμ είχε σεναριακά "αφεθεί στον αέρα" έτσι ώστε το Endgame να το ολοκληρώσει. Ο πανίσχυρος Thanos έχει επιτύχει τον αμφιλεγόμενο σκοπό του, να εξαφανίσει την μισή ζωή σε ολόκληρο το σύμπαν ώστε να επιζήσει η άλλη μισή και, πέντε χρόνια αργότερα, στην Γη οι Avengers που έχουν απομείνει δείχνουν εν πολλοίς να έχουν αποδεχθεί την πραγματικότητα αυτή. Από ένα παιχνίδι της τύχης, ωστόσο, επανέρχεται στο προσκήνιο ο Ant-man και θέτει σε κίνηση τα γρανάζια που θα δώσουν στους υπερήρωες μια δεύτερη ευκαιρία απέναντι στον νικητή Τιτάνα. Δεν θα αναλύσουμε περαιτέρω την υπόθεση όχι γιατί φοβόμαστε τα... spoilers πλέον (δεν νομίζουμε να υπάρχει ίχνος τέτοιων πια!), αλλά επειδή αυτή είναι ήδη στην εξέλιξή της περίπλοκη και έχει νόημα απλώς να την ακολουθήσει κανείς χωρίς πρόσθετο σχολιασμό.

Από πλευράς παραγωγής το Endgame ήταν, φυσικά, το πλέον φιλόδοξο εγχείρημα είχε αποπειραθεί ποτέ να υλοποιήσει οποιαδήποτε κινηματογραφική: η παρουσία όλων, μα όλων των υπερηρώων που εμφανίστηκαν στις 22 (!) προηγούμενες ταινίες της Marvel, στο ίδιο φιλμ - ακόμη και στην ίδια σεκάνς - ήταν στην ουσία του κάτι σχεδόν ασύλληπτο, ακόμη κι αν δεν συνυπολογίσει κανείς τις πολυάριθμες τοποθεσίες, τα σκηνικά και τα ειδικά εφέ που χρειάστηκαν για να τους τοποθετήσουν εκεί. Η πλοκή αποδεικνύεται εν μέρει προβλέψιμη από ένα σημείο και πέρα, ναι, όμως το τί ακριβώς κατάφεραν οι αδελφοί Russo δεν μπορεί να υποτιμηθεί: απέδωσαν ένα αληθινό έπος με οποιαδήποτε μέτρα και σταθμά, ολοκληρώνοντας σεναριακά νήματα και διαδρομές χαρακτήρων που παρακολουθούσαμε επί μία δεκαετία σχεδόν - και κάνοντάς το μέσα σε τρεις ώρες διάρκειας που περνούν πάρα πολύ γρήγορα. Και μόνο το ότι... έγινε ήταν από μόνο του άθλος. Και η Marvel Studios αξίζει τα εύσημα γι' αυτό.

Από την άλλη πλευρά είναι δύσκολο να μην παρατηρήσει κανείς πως το Avengers: Endgame είναι αυτό που οι Σάξονες αποκαλούν... pure fan service, δηλαδή ένα φιλμ που δεν στοχεύει στην καλλιτεχνική έκφραση, σε οποιοδήποτε επίπεδο, αλλά αποκλειστικά στο να προσφέρει στο ήδη πιστό της κοινό αυτό ακριβώς που εκείνο ζητά. Ποτέ άλλοτε δεν δήλωσε η Disney τόσο απροκάλυπτα πως οι ταινίες της είναι αμιγώς εμπορικά προϊόντα, όχι δείγματα τέχνης/Τέχνης. Ενίοτε δίνεται η εντύπωση πως το τμήμα marketing κάθησε με τους Russo κι ένα laptop με ανοιχτό Excel και το meeting πήγε κάπως έτσι: "Captain America να κραδαίνει το σφυρί του Thor, τσεκ". "Όλες οι υπερηρωΐδες σε μία σκηνή για political correctness και female empowerment, τσεκ". "Και πλάκα δεν θα είχε ένας Captain America να σχολιάσει τον ωραίο κώλο ενός άλλου Captain America;" (όχι δεν θα είχε). Κάποια τέτοια στοιχεία λειτουργούν, κάποια όχι. Κάποια προσθέτουν στο φιλμ, κάποια αφαιρούν. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έπρεπε να δοθεί τόση έμφαση σε αυτά.

Ευτυχώς ακόμη και τ' αχρείαστα ή και στιγμιαία εκνευριστικά δεν αρκούν για να αλλοιώσουν την εντυπωσιακή, μεγαλειώδη συνολική εντύπωση που αποπνέει το Avengers: Endgame ως παραγωγή. Είναι αποτελεσματικά σκηνοθετημένο, έχει πολύ καλό ρυθμό - δεν... προλαβαίνει βέβαια κιόλας να "κάνει κοιλιά" με τόσα που αναλαμβάνει να απεικονίσει - και αποδίδει την επική κλίμακα των συγκρούσεων ή τις σκηνές δράσης εν γένει με τρόπο αληθινά συναρπαστικό. Είναι μια ταινία μελετημένη πολύ περισσότερο απ' όσο μία απλή πρώτη θέαση καθιστά αντιληπτό και προσφέρει αυτήν την αίσθηση της ικανοποίησης και ολοκλήρωσης που το κινηματογραφικό κοινό απαίτησε από αυτήν, απλόχερα. Γι' αυτόν άλλωστε τον λόγο είναι βέβαιο πως παρά την τρίωρη διάρκειά της όλοι θα ενδιαφερθούν να την παρακολουθήσουν περισσότερες από μία φορές - κάτι προφανώς θετικό για την οικιακή έκδοση.