Μπορεί τα διάσημα Rocky - ειδικά τα πρώτα της δεκαετίας του '70 - με πρωταγωνιστή τον Sylvester Stalone να φαντάζουν πλέον... γραφικά στα μάτια του σύγχρονου κοινού, δεν παύουν ωστόσο να αποδίδουν επιτυχημένα το κυρίαρχο πνεύμα της εποχής εκείνης: αυτό του "αμερικανικού ονείρου στην πράξη", της πεποίθησης πως με αρκετό πείσμα και κόπο οποιοσδήποτε μπορεί να γνωρίσει την επιτυχία. Εκεί οφείλουν τον όποιο εμβληματικό ή cult χαρακτήρα αποδίδουν πολλοί στις ταινίες αυτές - πάντοτε στις πρώτες, γιατί μετά εισήλθαν και τα... πατριωτικά διδάγματα και οι κομπλικέ σχέσεις μαθητή/δασκάλου στην εξίσωση - και αυτόν τον χαρακτήρα θέλησαν να αποδώσουν σε μοντέρνο πλαίσιο οι MGM και Warner με το Creed, θέτοντας παράλληλα τα θεμέλια για την στήριξη νέας σειράς ταινιών α λα Rocky. Αυτό το φιλμ διατίθεται σε οικιακή έκδοση εδώ και λίγο καιρό στην ελληνική αγορά. Αξίζει μία θέση στην συλλογή των Blu-ray όσων αγαπούν τις δραματικές ταινίες με υπόβαθρο - στο μέτρο του εφικτού - ρεαλιστικό;

Για τους φίλους και τις φίλες του Αθηνόραμα Digital που δεν είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν το Creed στους ελληνικούς κινηματογράφους το Γενάρη, υπενθυμίζουμε πως πρόκειται για την ιστορία "επανόδου στη δράση" ως προπονητή του θρυλικού Rocky Balboa, όταν ζητά την βοήθειά του να βελτιωθεί ως μποξέρ ο γιος του μεγαλύτερου αντιπάλου του, του Apollo Creed. To καλογραμμένο σενάριο μπορεί να μην επιφυλάσσει μεγάλες εκπλήξεις ή ανατροπές σε σχέση με αυτό που εν πολλοίς περιμένει κανείς, είναι όμως μεστό, σαφές, προσγειωμένο, ταιριαστό με το κεντρικό θέμα, την προϊστορία και τους χαρακτήρες των παλιών Rocky, αλλά και άψογα εναρμονισμένο με το σημερινό καθημερινό περιβάλλον της Philadelphia και της κοινωνικής τάξης που "αγκαλιάζει" το μποξ περισσότερο από τις υπόλοιπες.

Η ποιοτική σκηνοθεσία του Creed, όπως και η ασυνήθιστα καλή χημεία ανάμεσα στον Stalone και τον νεαρό Michael B. Jordan, βοηθούν ώστε αυτό το ιδιόρρυθμο δράμα να προσφέρει ένταση και συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές χωρίς τις... ανυπόφορες δόσεις υπερβολής στις οποίες συχνά καταφεύγει το Hollywood. Γίνονται ορισμένες βολικές παραδοχές για τα υπόβαθρο και τα κίνητρα των βασικών χαρακτήρων εξ αρχής, ναι, η ταινία ωστόσο - όπως υπογράμμισε και ο Χρήστος Μήτσης στη δική του κριτική γι' αυτήν - έχει την υπομονή να "χτίσει" γύρω από τα κύρια στοιχεία της ψυχοσύνθεσής τους και να εμπλουτίσει την αλληλεπίδραση μεταξύ τους με τρόπο φυσικό και λογικό.

Με λίγα λόγια: για το κοινό στο οποίο απευθύνεται, το Creed είναι μία ταινία που αμιγώς κινηματογραφικά θα άξιζε θέση στην συλλογή του ακόμη κι αν δεν ήταν άρτιο τεχνικά. Όμως είναι - και γι' αυτό τήν αξίζει ακόμη περισσότερο. Ίσως, δε, και στην συλλογή θεατών που δεν συνηθίζουν να εντάσσουν έργα ψυχογραφικά και δραματικά σε αυτήν.