Είτε αρέσουν σε οποιονδήποτε οι υπερηρωϊκές ταινίες, είτε όχι, οφείλει να αποδώσει στην Marvel τα εύσημα για το γεγονός ότι χειρίζεται την προώθηση του υλικού της στο σινεμά έξυπνα: οι "μεγάλες" παραγωγές έχουν ένα συγκεκριμένο στυλ ενώ οι μικρότερες ένα άλλο, αλλά και το στυλ των δεύτερων μεταξύ τους είναι τελείως διαφορετικό. Καμία σχέση το ύφος και η ατμόσφαιρα των Guardians of the Galaxy με τα αντίστοιχα του Ant Man και τ' αντίστοιχα του Doctor Strange - ενός χαρακτήρα με τον οποίο το ευρύ κοινό, πέραν όσων των ανθρώπων που διαβάζουν comics για πολλά χρόνια δηλαδή, μέχρι πρότινος δεν είχε επαφή. Η ταινία στα σινεμά σημείωσε πολύ καλή πορεία τον χειμώνα, τόσο προετοιμάζοντας το κοινό αυτό για περισσότερες εμφανίσεις του Strange σε επόμενες ταινίες, όσο και θέτοντας τις βάσεις για μία δεύτερη δική του μελλοντικά. Η οικιακή έκδοση αυτής της ταινίας κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες στην ελληνική αγορά σε μορφή Blu-ray/Blu-ray 3D, οπότε... αναμενόμενη η ερώτηση: την αγοράζουν μόνο οι κομιξάδες ή και όσοι αγαπούν τις εντυπωσιακές περιπέτειες γενικότερα;

Το σενάριο του Doctor Strange είναι ο... ορισμός πρακτικά αυτού που λέμε "origin story" σ' αυτές τις ταινίες - το πώς δηλαδή ένας υπερήρωας έγινε αυτό που γνωρίζουμε σήμερα και τί σημαίνει αυτό για τον χαρακτήρα και τις επιδιώξεις του. Ο συγκεκριμένος ήταν ένας από τους κορυφαίους νευροχειρουργούς στον κόσμο, ο οποίος μετά από αυτοκινητιστικό ατύχημα που καταστρέφει τα πολύτιμα χέρια του αναγκάζεται ν' αναζητήσει θεραπεία με τρόπους όχι συμβατικούς. Καταλήγει έτσι στο Νεπάλ, όπου θα έλθει σε επαφή με την μαγεία και τις αστείρευτες δυνατότητες που αυτή προσφέρει σ' εκείνον που θα μάθει να την διαχειρίζεται - χωρίς να γνωρίζει πως η εξέλιξη αυτή θα τόν φέρει αντιμέτωπο με μία μεγάλη απειλή και θα τού αναθέσει τελικά μία αντίστοιχα μεγάλη ευθύνη, την οποία θα πρέπει να επιλέξει αν θ' αποδεχθεί ή όχι. Ως είθισται, η όλη περιπέτεια και διαδικασία θα αλλάξει τον Strange σε όλα τα επίπεδα, με τον θεατή να κρίνει τον υπερήρωα εκ νέου.

Ως φιλμ αυτό καθ' αυτό το Dr. Strange είναι ελαφρώς άνισο: επικεντρώνεται σε απρόσμενα μεγάλο βαθμό στον κεντρικό του χαρακτήρα, πρακτικά...σκιαγραφώντας με ελαφρύ μολύβι και "ίσα-ίσα" τους δευτερεύοντες, υποστηρικτικούς χαρακτήρες σαν κανείς τους να μην είχε την παραμικρή επιρροή στις επιλογές κι αποφάσεις του. Η προσέγγιση ταιριάζει απόλυτα στον αρχικά αλαζονικό κι εγωκεντρικό χαρακτήρα του Steven Strange, μεν, κρίνεται ωστόσο ως ανακόλουθη στην συνέχεια όταν η ταινία "βολικά προσπερνά" το πώς ακριβώς (και με ποιό κόστος) ένας θνητός γίνεται μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα μάγος ικανός ν' αντιμετωπίσει εχθρούς που έχουν ζήσει κι ανατραφεί σε ξένο προς αυτόν περιβάλλον. Ο καλός ρυθμός και το προσεκτικά εμβόλιμο χιούμορ ευτυχώς δεν αφήνουν το σύνολο να αλλοιωθεί και να... "παραστρατήσει", όμως δεν χωρά αμφιβολία στο γεγονός ότι για τα δεδομένα του ευρύτερου κοινού το Dr. Strange σεναριακά δεν διεκδικεί δάφνες.

Το ίδιο, ευτυχώς, δεν ισχύει για την σκηνοθεσία και τις ερμηνείες των ηθοποιών. Στον κεντρικό ρόλο ο Benedict Cumberbatch προβάλλει επακριβώς το αμάλγαμα στοιχείων του ιδιοφυούς, υπεροπτικού, ειρωνικού, πεισματάρη και τελικά ανθρώπινου που οφείλει να διακρίνει κανείς στην μετάβαση από τον Steven Strange στον υπερφυσικό Dr. Strange. Οι Chiwetel Ejiofor, Rachel McAdams, Benedict Wong, Mads Mikkelsen και Tilda Swinton στους ρόλους των Mordo, Christine Palmer, Wong, Kaecilius και The Ancient One αντίστοιχα είναι ικανοποιητικότατοι (με δεδομένο το υλικό πού τούς έχει προσφερθεί), σημαντικότερος ωστόσο είναι σαφώς ο ρόλος του Scott Derrickson: ο σκηνοθέτης της ταινίας κατάφερε να αποδώσει τον μυστικιστικό κόσμο της μαγείας και τις επικές διαστασιακές μάχες το ίδιο αποτελεσματικά με τις προσωπικές σκηνές και τις χιουμοριστικές, βρίσκοντας την δύσκολη ισορροπία ανάμεσα στο "σινε-συναρπαστικό" και το "όχι σοβαροφανές" επιτυχημένα. Το Doctor Strange είναι καλή, και σε σημεία απολαυστική, ταινία. Τίποτε περισσότερο... αλλά και τίποτε λιγότερο.