Α, δεν υπάρχει περισσότερο... προβλέψιμη περίπτωση από αυτήν: φίλος καλός, που στις αγορές του σε εμπιστεύεται χρόνια, θέλει "πάνω στην τρέλα" να αγοράσει καινούργια τηλεόραση. Έχει την άνεση να πάρει οποιαδήποτε. Σε ρωτά, του λες, αλλά στο κατάστημα τον... "τυλίγει" ο πωλητής να πάρει μία άλλη - για όλους τους... εχμ... γνωστούς και άγνωστους λόγους - προβάλλοντας ως super επιχείρημα κάτι που ακόμη και ο ίδιος δεν καταλαβαίνει τί σημαίνει (πόσο μάλλον ο πελάτης). Αυτό το "κάτι" ήταν η... καραμέλα των καιρών, τα πολλά Hz: ο ρυθμός σάρωσης της οθόνης, δηλαδή, ο οποίος - θεωρητικά πάντα - όσο πιο υψηλός είναι, τόσο ομαλότερα, χωρίς "σπασίματα" κινείται η εικόνα. Ε, στα 100 ήταν αυτή που του είχαμε προτείνει, στα 200 ήταν αυτή που τού... προώθησαν, αυτήν πήρε.
Τηλέφωνο στις 9.30 το βράδυ, λοιπόν. "Μου την έφεραν, την τοποθέτησαν, τη ρύθμισαν κιόλας, εικόνα super!". "Σίγουρα; Τη δοκίμασες;". "Ναι, ναι, παίζουν όλα, σε λίγο θα κάτσω να δω και το Iron Man σε Blu-ray". "Ωραία, πάρε να μου πεις". "Πάω, πάω!". Περνάνε 10 λεπτά, ένα τέταρτο, είκοσι λεπτά. Χτυπά ξανά το τηλέφωνο "Φίλε, σε παρακαλώ, φέρε μου το δικό σου Iron Man, το δικό μου έχει χαλάσει". "Τί εννοείς έχει χαλάσει; Έγδαρες το Blu-ray;". "Όχι, το είδα. Πεντακάθαρο είναι, αλλά κάτι άλλο έχει πάθει. Παίζει την ταινία σαν ντοκυμαντέρ!". "Ντοκυμαντέρ; Τί εννοείς;". "Ε, ξέρεις μωρέ. Αργά, σαν ταινία του Αγγελόπουλου. Σαν να την τράβηξε παππούς με βιντεοκάμερα!". Εκεί καταλαβαίνουμε τί έχει συμβεί και... μετά από τα αναπόφευκτα γέλια, υποσχόμαστε να λύσουμε το "πρόβλημα του Blu-ray" την άλλη μέρα. Γιατί, φυσικά, δεν έχει να κάνει σε τίποτε με το Blu-ray.
Τί συνέβη; Απλό. O όποιος "ρύθμισε" την οθόνη του φίλου, θεώρησε σωστό να ενεργοποιήσει τη σάρωση των 200 Hz, χωρίς όμως να μπει στον κόπο να εξηγήσει τί κάνει. Αυτή η σάρωση προκύπτει επειδή η τηλεόραση, για να κάνει περισσότερο "ρέουσα" την εικόνα, παρεμβάλει ανάμεσα στα αρχικά καρέ του φιλμ και άλλα, πρόσθετα. Τα οποία ναι μεν ομαλοποιούν την κίνηση, αλλά στα μάτια πολλών καταστρέφουν και την κινηματογραφική αίσθηση μιας ταινίας, καθιστώντας την όντως... ντοκυμαντέρ. Για αγώνες ποδοσφαίρου ή μπάσκετ στην τηλεόραση, είναι χρήσιμη τεχνική, καθώς όντως μπορεί να κάνει πιο ξεκούραστη τη θέαση. Για τα Blu-ray, όμως, που κάναμε τόση υπομονή για να τα καμαρώσουμε να αποδίδουν τα "κινηματογραφικά" 24 Hz, τα 200 και μελλοντικά περισσότερα Hz δεν είναι τόσο απλό: άλλους ενοχλούν και άλλους καθόλου, αλλά σίγουρα δεν είναι για όλους. Γι' αυτό λέμε, σε οποιονδήποτε ρωτά σχετικά, ότι καλύτερα να τα δει "σε δράση" πριν αποφασίσει - ή να συμφιλιωθεί με την ιδέα πως θα τα ενεργοποιεί κι απενεργοποιεί συχνά, αν βλέπει τηλεοπτικό πρόγραμμα και ταινίες υψηλής ευκρίνειας με την ίδια συχνότητα. Γιατί ουκ εν τω πολλώ το ευ... πάντα.
