Είναι γνωστή η σχέση... μίσους και πάθους που έχουν τα video games με τα φιλμ, εδώ και χρόνια: τα πρώτα που στηρίζονται σε συγκεκριμένα δεύτερα σπανίως είναι αξιόλογα, ενώ τα δεύτερα που στηρίζονται σε συγκεκριμένα πρώτα είναι στην καλύτερη περίπτωση απλώς καλά, στην χειρότερη ασυγχώρητα κακά. Υπάρχει και μία τρίτη κατηγορία όσον αφορά στις ταινίες, αυτή που δεν χρησιμοποιεί συγκεκριμένους χαρακτήρες ή σκηνικά από games, αλλά μόνο εμπνέεται από διάφορα τέτοια - όπως το Scott Pilgrim vs The World από τα "κανονικά" φιλμ ή το Wreck It Ralph από τα animation. Το Pixels της Columbia Pictures ανήκει σε αυτήν την κατηγορία της "έμπνευσης", με τη διαφορά ότι επιδιώκει να καταστήσει τα games αυτά καθ' αυτά μέρος του σεναρίου. Και όχι οποιαδήποτε games. Τα all-time classics!
Η βασική ιδέα του φιλμ αυτού δεν είναι καινούργια: έχει βασιστεί σε ένα ερασιτεχνικό ταινιάκι μικρού μήκους, ονομασμένο επίσης Pixels, το οποίο είναι δημοσιευμένο στο YouTube από το 2010 (μπορεί να το παρακολουθήσει κανείς εδώ). Είχε αποδειχθεί όμως τόσο δημοφιλές, ώστε... απροκάλυπτα και επίσημα η Columbia στήριξε μία ταινία μεγάλου μήκους σε αυτό - με τη διαφορά πως, αφού η διάρκειά της θα ήταν εκ των πραγμάτων πολύ μεγαλύτερη, χρειάστηκε να γραφεί και ένα βασικού επιπέδου σενάριο γύρω από τη βασική ιδέα του αρχικού Pixels. Τα θεαματικά τμήματα της ταινίας, ωστόσο, αξιοποιούν στο έπακρο (και φυσικά με καλύτερα ειδικά εφέ) την κύρια ιδέα της επιτυχίας του YouTube: χαρακτήρες και αντικείμενα μετατρέπονται σε 3D pixels - οι φίλοι και οι φίλες του Αθηνόραμα Digital μπορούν να τα φανταστούν σαν... live "τουβλάκια" του Minecraft - για να καταστραφούν, από ε, ναι, εξωγήινους, οι οποίοι... παρεξήγησαν ένα μήνυμα που στείλαμε με εξερευνητικό σκάφος στο διάστημα ως Γη πολλά χρόνια πριν. Είπαμε, βασικού επιπέδου το σενάριο!
Το ενδιαφέρον στην όλη προσέγγιση εντοπίζεται βέβαια στο γεγονός ότι ως εχθρικά... sprites σταλμένα από τους εξωγήινους για να καταστρέψουν τον πλανήτη, κάνουν την εμφάνισή τους στοιχεία ιστορικών video games όπως τα Space Invaders, Pacman, Donkey Kong κλπ. Έτσι η παραγωγή της Columbia απευθύνεται επιτυχώς όχι μόνο στο κοινό που θυμάται νοσταλγικά αυτά τα games (στους σημερινούς 40άρηδες και... βάλε δηλαδή), όσο και στο κοινό που αγαπά τα cult films γενικότερα. Τις κωμωδίες, άλλωστε, ειδικά το καλοκαίρι που θα προβληθεί (στις ΗΠΑ) το Pixels, τις βλέπει αδιαμαρτύρητα μεγάλο ποσοστό του κοινού... ανεξαρτήτως θέματος, ενίοτε. Γιατί όχι και αυτό;
Το Pixels, ομολογουμένως, οφείλει να μην πάρει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά αν θέλει να επιτύχει εμπορικά. Αλλά με τον Adam Sandler, τον επισήμως.... περισσότερο αποτυχημένα καλοπληρωμένο ηθοποιό του Hollywood και νικητή δύο Χρυσών Βατόμουρων (υποψήφιο για πιο πολλά) στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μάλλον δεν χρειάζεται να ανησυχούμε. Ο σκηνοθέτης του Pixels, άλλωστε, o Chris Columbus, ειδικεύεται στις παιδικές ταινίες, με ό,τι αυτό σημαίνει. Το όλο στυλ του Pixels μέχρι στιγμής όντως αντικαθρεπτίζει αυτόν τον σχεδόν cult, αστείο-χωρίς-πολλή-σκέψη χαρακτήρα (το πρώτο trailer που δημοσιεύθηκε από τη Sony μπορεί να το παρακολουθήσει κανείς εδώ). Πολύ θα μάς άρεσε, πάντως, να βλέπαμε στη μεγάλη οθόνη σε κάποια σκηνή του νέου φιλμ και τον... Krell, τον πρώτο boss αντίπαλο του θρυλικού R-Type. Ως εξωγήινος, θα "ταίριαζε γάντι"!
