Δεν χωρά αμφιβολία στο γεγονός ότι το Stranger Things είναι φροντισμένη παραγωγή: από πλευράς σκηνοθεσίας, μοντάζ και εφέ ανταγωνίζεται ή/και ντροπιάζει πολλές σύγχρονες σειρές "μοντέρνας" αισθητικής και περιεχομένου. Τα 8 μόλις επεισόδια από τα οποία απαρτίζεται "κυλούν" με ομαλό ρυθμό, οι σκηνές δράσης και οι προσωπικές σκηνές αποδίδονται πολύ καλά, ενώ τα εφέ, παραδοσιακά και ψηφιακά, έχουν χρησιμοποιηθεί... συνετά αλλά αποτελεσματικά. Οι προαναφερθείσες αδυναμίες, πάντως, των cult βιβλίων και ταινιών εκείνης της περιόδου (μέσα δεκαετίας '70 - μέσα δεκαετίας '80) που βρίσκονται και εδώ περιλαμβάνουν πολλούς "αδύναμους" διαλόγους, αρκετούς "flat" χαρακτήρες και ουκ ολίγες... βολικές σεναριακές αοριστίες. Άλλοι δεν θα ενοχληθούν και τόσο από αυτά, αποδεχόμενοι το γενικότερο πλαίσιο του Stranger Things ως παραγωγής, άλλοι το αντίθετο. Ανήκουμε στους πρώτους.
Με τις παραπάνω αδυναμίες αναμφισβήτητες, ωστόσο, ποιά άλλα στοιχεία τις ισορροπούν για να αποδώσουν εν τέλει "θετικό πρόσημο" στο Stranger Things; Τρία πράγματα: η ατμόσφαιρά του, η μουσική του και οι ερμηνείες των μικρότερης ηλικίας ηθοποιών. Οι Winona Ryder, David Harbour και Matthew Modine από τους ενήλικες είναι εν πολλοίς διεκπεραιωτικοί στους ρόλους τους, εν μέρει και επειδή οι χαρακτήρες τους είναι... όσο δεν πάει άλλο στερεοτυπικοί. Οι Finn Wolfhard, Millie Bobby Brown, Gaten Matarazzo, Caleb McLaughlin, Natalia Dyer και Charlie Heaton, όμως, που υποδύονται τα παιδιά και τους έφηβους που τελικά ανακαλύπτουν τί συμβαίνει κι αντιμετωπίζουν την απειλή πίσω από την εξαφάνιση του αγοριού, αποδίδουν με πολλή περισσότερη "ζωντάνια" και "φρεσκάδα" τους δικούς τους ρόλους, κρατώντας το επίπεδο της ηθοποιΐας στην σειρά σε επίπεδο συνολικά ικανοποιητικό. Μερικοί από αυτούς έξοχα, μάλιστα.
Όσον αφορά στην ατμόσφαιρα και την μουσική, δε; Στηρίζει η πρώτη την δεύτερη και τ' αντίστροφο: η "ταυτότητα" των 80s δίνει στους Duffer Brothers την ευκαιρία να "παίξουν" έστω και για λίγα δευτερόλεπτα πολλά αγαπημένα κι αναγνωρίσιμα τραγούδια της εποχής, ενώ το ορχηστρικό κομμάτι με το απόκοσμο κύριο θέμα και τις παραλλαγές του "βάζουν στο κλίμα" τον θεατή μέσα σε δευτερόλεπτα. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο γίνεται, εν τέλει, αντιληπτό για ποιό λόγο το Stranger Things αξίζει θέασης από τους συνδρομητές της Netflix και μία θέση στην "φαρέτρα" των αξιόλογων αποκλειστικών της παραγωγών: είναι ένα "ταξίδι πίσω στο χρόνο" που ναι μεν δεν έχει απίθανες φιλοδοξίες σε κάποιον τομέα και δεν καινοτομεί πουθενά, αλλά προσφέρει το είδος της απενοχοποιημένης διασκέδασης για την οποία παρακολουθούμε σήμερα cult επιτυχίες του χθες (απλώς στην συγκεκριμένη περίπτωση... και σε ανάλυση εικόνας 4Κ). Καθώς τα τελευταία 5 λεπτά του τελευταίου επεισοδίου προϊδεάζουν για κάτι τέτοιο, αναμένουμε ήδη με ενδιαφέρον τον δεύτερο κύκλο!
Βαθμολογία: 9 αστεράκια
