Διάσπαρτες επίσης σε όλα τα επεισόδια του The Last Dance είναι πολλές συνεντεύξεις όχι μόνο του Jordan, των σημαντικότερων συμπαικτών του στους Chicago Bulls και τον προπονητή Phil Jackson, αλλά και των σημαντικότερων αντιπάλων παικτών τους στο NBA σε όλα τα χρόνια που καλύπτει η σειρά. Kάθε ένας από αυτούς προσφέρει την δική του οπτική γωνία και ερμηνεία για τα γεγονότα που παρουσιάζονται (με αντικρουόμενες συχνά τοποθετήσεις), χωρίς... εξάρσεις ή εκπλήξεις πάντως. Μαζί με αυτούς συνεντεύξεις για πάρα πολλά από τα θέματα που καλύπτει αυτή η σειρά-ντοκυμαντέρ δίνουν συγγενείς του Jordan, κορυφαίοι αθλητικογράφοι και σχολιαστές της εποχής, καθώς και γνωστές προσωπικότητες άσχετες με το μπάσκετ αλλά σχετικές με το "φαινόμενο Air", από τον Barack Obama μέχρι τον... Justin Timberlake.

Όλες οι συνεντεύξεις που περιλαμβάνονται στο The Last Dance "έχουν κάτι να πουν" μεν όσον αφορά στις ερωτήσεις που γίνονται, η αλήθεια είναι ωστόσο πως την αίσθηση του... "πολύ προσεκτικού" όσον αφορά στις απαντήσεις την εισπράττει κανείς από το πρώτο κιόλας επεισόδιο (και σε κάθε ένα στην συνέχεια). Είναι επίσης καταφανές σε συγκεκριμένες περιπτώσεις πως ορισμένα ζητήματα δεν επιδιώκεται να απαντηθούν με σαφήνεια και διαφάνεια - όπως π.χ. ο αληθινός λόγος απουσίας του Jordan από το NBA για δύο χρόνια - και τίθενται επί της οθόνης για λόγους... πληρότητας και μόνο. Το ίδιο καταφανές είναι πως, από την άλλη πλευρά, γίνεται υπερπροσπάθεια για να πλακεί το εγκώμιο του Michael Jordan ως παίκτη και ο ρόλος του σιτς επιτυχίες των Chicago Bulls, ενώ κάτι τέτοιο είναι... αχρείαστο πρακτικά ως απολύτως αυτονόητο.

Αρχικά μάς είχε ξενίσει αυτή η εικόνα, καθώς - 22 ολόκληρα χρόνια μετά από όλα όσα συνέβησαν και σχολιάζονται από το The Last Dance - θεωρούμε πως δεν υπάρχει πια λόγος ούτε για μισόλογα, ούτε για αποστειρωμένες μαρτυρίες, ούτε για... "αγιοποίηση με το στανιό": όλοι γνωρίζουμε πόσο μεγάλος παίκτης ήταν ο MJ, αλλά και πόσες (συγκεκριμένες) αδυναμίες και ελαττώματα είχε ως άνθρωπος. Περισσότερη αναζήτηση όσον αφορά στην σειρά-ντοκυμαντέρ του ESPN, ωστόσο, αποκαλύπτει δύο πράγματα: αφενός ότι στην δημιουργία της είχε άμεση εμπλοκή με το αθλητικό κανάλι η Jump 23 (η εταιρεία παραγωγής του ίδιου του Jordan), αφετέρου ότι στο συμφωνητικό συνεργασίας του παίκτη με το ESPN για την υλοποίηση του όλου project υπήρχε όρος "έγκρισης ή όχι" κάθε τμήματός του από τον ίδιο. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο στοιχείο είχαν γνωστοποιηθεί από το ESPN πριν από την προβολή της όλης παραγωγής από την Netflix.

Με τα παραπάνω ως δεδομένα το The Last Dance δεν διεκδικεί λοιπόν... δημοσιογραφικά βραβεία ακριβώς, καθώς είναι εξαιρετικά δύσκολο να θεωρήσει κανείς πως υπήρξε κατά την δημιουργία του οποιαδήποτε πρόθεση ή ακόμη και περιθώριο "αντικειμενικότητας" στα όσα εξετάζει (υποψιαζόμαστε πως αν ο Jordan δεν "είχε τον τελευταίο λόγο" στην όλη παραγωγή δεν θα συμφωνούσε να συνεργαστεί ούτως ή άλλως). Δεν χωρά, από την άλλη πλευρά, αμφιβολία στο γεγονός ότι ήταν τόσο σημαντική, τόσο απολαυστική, τόσο ανεπανάληπτα μεγαλειώδης η εποχή του No 23 στους Bulls για το παγκόσμιο μπάσκετ, που το The Last Dance και μόνο υπενθυμίζοντας τις κορυφαίες στιγμές των χρόνων αυτών συγκινεί και συναρπάζει σε πολλά σημεία των 10 επεισοδίων που το απαρτίζουν. Το πόσο εύκολα και αβίαστα συμβαίνει αυτό, μετά από τόσα χρόνια, "μιλά από μόνο του" περισσότερο εύγλωττα και ουσιαστικά απ' ο,τιδήποτε άλλο.

Αυτό αξίζει να κρατήσει κυρίως κανείς, με άλλα λόγια, από το The Last Dance: είναι ένα τεχνικά προσεγμένο, εκτενές ντοκυμαντέρ με θέμα που έχει ούτως ή άλλως ξεχωριστή θέση στην καρδιά εκατομμυρίων ανθρώπων και σκοπό να ψυχαγωγήσει, όχι να ενημερώσει ή να αποκαλύψει. Ενοχλεί ενίοτε η "φιλτραρισμένη" απεικόνιση του Jordan και η... θεατρικότητα των δικών του απαντήσεων σε εγκεκριμένες ερωτήσεις; Ναι, ενοχλεί. Ενοχλεί η σκέψη ότι συμπεριφορές σαν την δική του στην ομάδα των Bulls δεν θα την ανεχόταν κανείς σήμερα; Ναι, ενοχλεί. Έχει αυτό σημασία όταν παρακολουθεί κανείς τον Air "να κάνει τα δικά του" απέναντι σε κορυφαίους παίκτες στον κόσμο ή να ίπταται προς το καλάθι με τον χαρακτηριστικά δικό του τρόπο; Όχι. Καμία. Σε αυτές τις στιγμές όλα τα άλλα υποχωρούν στο παρασκήνιο και απομένει μόνο η σκέψη πως ίσως δεν μπορεί να αγγίξει κανείς αυτά τα επίπεδα σε ό,τι κάνει αν δεν είναι εγωκεντρικός, εμμονικός, παθιασμένος με την νίκη στο όριο της ψυχοπάθειας. Ίσως αυτό είναι το τίμημα και ίσως αυτό δεν χρειάζεται... αγιοποίηση. Απλώς αποδοχή.

Βαθμολογία: 8 αστεράκια