Αν υπάρχει ένα αθλητικό franchise που όρισε από πάρα πολύ νωρίς τα πλαίσιά του όσον αφορά στο gameplay και δεν... λοξοδρόμησε ποτέ από αυτά, είναι το Virtua Tennis της Sega: από την πρώτη έκδοση του Dreamcast μέχρι το VT3 στα PS3 και PSP, η έμφαση στο φαινομενικά απλό, arcade στυλ παιχνιδιού, που αποκτά "βάθος" όσο ασχολείται κανείς με αυτό αλλά δεν αγγίζει ποτέ την πολυπλοκότητα της "εξομοίωσης", παρέμεινε σκόπιμα και επιτυχημένα αναλλοίωτη. Η ολοκαίνουργια έκδοση 2009, ωστόσο, έχει μία ιδιαιτερότητα: είναι η πρώτη που έχει αναπτύξει εξ αρχής όχι η γνωστή προγραμματιστική ομάδα της ίδιας της Sega, η Hitmaker, αλλά η βρετανική συνεργάτιδά της Sumo Digital. Η τελευταία, με τη σειρά της, έχει κάνει κάποιες αλλαγές και προσθήκες στους μηχανισμούς του Virtua Tennis. Η εμπειρία και η ποιότητα των δημιουργιών της Sumo Digital είναι αποδεδειγμένη - είναι όμως όλες της οι παρεμβάσεις τόσο επιτυχημένες όσο ήλπιζαν οι φίλοι και οι φίλες της πασίγνωστης, αγαπημένης σειράς των VΤ;

Κάποιου είδους "σενάριο" per se προφανώς στα Virtua Tennis δεν υπάρχει: μόνιμος στόχος είναι η νίκη στα διάφορα γήπεδα τέννις του τίτλου, είτε ενάντια σε φίλους και φίλες, είτε ενάντια στους παίκτες που ελέγχει το PS3. Οι gamers καλούνται να αξιοποιήσουν τα τέσσερα είδη χτυπημάτων που μπορούν να πραγματοποιήσουν με τη ρακέτα, καθώς και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε αθλητή από τους 20 διαθέσιμους, προκειμένου να αποσπάσουν τη νίκη από τον όποιο αντίπαλο. Όπως οι πραγματικοί παίκτες του τένις στους οποίους αντιστοιχούν, οι εικονικοί αυτοί αθλητές έχουν πλεονεκτήματα και αδυναμίες (από την ταχύτητα στην κίνηση και την δύναμη των βολών, μέχρι την υψηλή τεχνική και την ειδίκευση σε συγκεκριμένες κινήσεις), βάσει των οποίων έχουν προσαρμόσει το στυλ παιχνιδιού τους.

Είναι σε ένα βαθμό δύσκολο να περιγράψει κανείς με απόλυτα κατανοητό τρόπο πόσο πραγματικά "βαθύ" είναι το gameplay του Virtua Tennis. Με την πρώτη ματιά δεν μοιάζει τίποτε περισσότερο από ένα ομορφοποιημένο... Pong, υπό την έννοια ότι κάθε παίκτης "υπερασπίζεται" την περιοχή του από κάθε επερχόμενη μπαλιά και προσπαθεί να διεισδύσει σε αυτήν του αντιπάλου. Στην συνέχεια έρχεται στο προσκήνιο ο παράγοντας της δύναμης και των γωνιών, μετά ο παράγοντας "βάθους" στην περιοχή του αντιπάλου, μετά ο ρυθμός και το πώς κάθε παίκτης προσπαθεί να επιβάλλει τον δικό του για να υπερισχύσει, μετά αρχίζουν να επηρεάζουν την ροή κάθε αγώνα οι τεχνικές, δύσκολες μπαλιές. Και μετά... αρχίζουν τα "mind games", όπου δύο καλοί παίκτες προσπαθούν να παρασύρουν σε λάθος εκτιμήσεις ο ένας τον άλλο για να αποσπάσουν πόντους που διαφορετικά θα χρειάζονταν πολλές μπαλιές για να σημειωθούν.