Δεν είναι βέβαια μόνο... τα σπορ που ωφελούνται από μία μεγάλη τηλεόραση. Οι ταινίες είναι περισσότερο "κινηματογραφικές", τα games περισσότερο διασκεδαστικά, ακόμη και τα... δελτία ειδήσεων αποκτούν περισσότερο "μεγαλοπρεπή" αέρα. Στην περίπτωση αθλημάτων όπως το ποδόσφαιρο, ωστόσο, άλλο πράγμα η διαγώνιος των 32 ιντσών, άλλο των 42, άλλο των 55, για λόγους πρακτικούς, όχι του εντυπωσιασμού.



Σε μεγαλύτερες διαγωνίους ξεχωρίζει κανείς πιο άνετα τους παίκτες στο γήπεδο, όταν οι φάσεις καλύπτονται - όπως συμβαίνει στο 75% του τηλεοπτικού χρόνου ενός αγώνα - από τις κάμερες σε ευρεία προοπτική. Σε μικρές τηλεοράσεις, οι ποδοσφαιριστές είναι... μικρές κινούμενες μουντζούρες με λευκά σορτσάκια και γαλάζια φανελάκια. Σε μεγαλύτερες, είναι αναγνωρίσιμοι αθλητές, των οποίων την κίνηση μπορούμε να διακρίνουμε σαφώς καθαρότερα. Αφενός.

Αφετέρου, οι μεγαλύτερες τηλεοράσεις επιτρέπουν σε περισσότερους θεατές να παρακολουθούν καθισμένοι σε έναν χώρο άνετα. Τελείως διαφορετικό να κάθονται στον καναπέ του σαλονιού τέσσερις φίλοι... απλωμένοι και χαλαροί, από το να κάθονται στριμωγμένοι όλοι μαζί στο κέντρο του καναπέ επειδή με εκείνο το σημείο έχει... "ευθυγραμμιστεί" η τηλεόραση. Αυτό έχει να κάνει, δε, όχι μόνο με το θέμα της μικρής ή μεγάλης οθόνης, αλλά και με το επόμενο, αυτό της γωνίας θέασης.