Σε μία φάση της πορείας του Hollywood που όλα τα μεγάλα studios αναζητούν τα... "σιγουράκια" στην κινηματογραφική παραγωγή - και αυτά βρίσκονται συνήθως στα υπερηρωϊκά flicks οποιασδήποτε ποιότητας ή στα blockbuster κατιαδιώξεων και δράσης - θα έλεγε κανείς πως οι ταινίες ιστορικού περιεχομένου αντιστοιχούν σε όχι μικρό ρίσκο. Πόσο μάλλον όταν το αντικείμενό τους έχει ήδη εξερευνηθεί εκτενώς (Β' Παγκόσμιος Πόλεμος) και το σημείο αναφοράς τους είναι ένα και μοναδικό πρόσωπο (όπως ο Winston Churchill). Αυτό ακριβώς το φιλμ ήταν το Darkest Hour, όμως το ρίσκο δικαίωσε την Universal καθώς ήταν μία από τις πλέον ευχάριστες εκπλήξεις του 2017 - και αυτές τις μέρες κυκλοφορεί η οικιακή του έκδοση σε DVD/Blu-ray για το ευρύτερο καταναλωτικό κοινό. Είναι το είδος της μεταφοράς που επιβάλλει την αγορά του;

Το Darkest Hour τολμά κάτι που ελάχιστες ταινίες με θέμα τον Μεγάλο Πόλεμο έχουν αποπειραθεί στο παρελθόν: να μην απεικονίσει στρατιωτικές συγκρούσεις ή κατασκοπικές ίντριγκες αποδίδοντας δράση ή μυστήριο αντίστοιχα, αλλά να επικεντρωθεί... μικροσκοπικά σχεδόν σε μία συγκεκριμένη στιγμή και μία συγκεκριμένη προσωπικότητα πριν η Ευρώπη αιματοκυλιστεί στην προσπάθειά της να σταματήσει τον Hitler. Αναφερόμαστε βέβαια στην ανάθεση της άμυνας της Αγγλίας στον Churchill και την προσπάθειά του να... "σύρει" όλους τους συναδέλφους του της βρετανικής κυβέρνησης σε συμμετοχή στον πόλεμο, παρά τις αντιρρήσεις τους. Όπως όλοι γνωρίζουμε η όλη διαδικασία μπορεί να διήρκησε λίγους μόνο μήνες, όμως άλλαξε την τροπή του Πολέμου και τον ρου της Ιστορίας - γεγονός που η ταινία αξιοποιεί "σιωπηλά" και αυτονόητα ώστε να δικαιολογήσει την λεπτομερή σκιαγράφηση της προσωπικότητας του Churchill.

Με τον τρόπο που έχει "στηθεί" το Darkest Hour ο πρωταγωνιστικός ρόλος είναι αναπόφευκτα... "η μισή ταινία" - καμία απορία λοιπόν που ο έμπειρος και κατά γενική ομολογία όχι τόσο βραβευμένος όσο τού αξίζει Gary Oldman όχι μόνο "στηρίζει" τον χαρακτήρα του Chuchill αποτελεσματικά, αλλά το κάνει με τρόπο τόσο πειστικό ώστε να μην αφήνει περιθώριο συζήτησης για το σχετικό Oscar που απέσπασε. Η... "άλλη μισή" ταινία δικαιούται επίσης τα εύσημα όμως, με πολύ καλό script, ποιοτική κινηματογραφία, σωστά "ζυγισμένο" μοντάζ και προσεγμένη μουσική. Το Darkest Hour μπορεί να μην είχε, εκ των πραγμάτων, αξιώσεις για την πολύ μεγάλη κι επικερδή πορεία που έχουν στο box oiffice τα blockbusters γενικότερου ενδιαφέροντος, είναι όμως μία από τις καλύτερες ιστορικές ταινίες των τελευταίων ετών και απολύτως must-see για το κοινό που τις αγαπά.