Οι ιδέες που αλλάζουν τη μορφή ολόκληρων αγορών εμφανίζονται, φυσιολογικά, εκεί που υπάρχουν οι συνθήκες για κάτι τέτοιο - και αυτό ακριβώς έχει συμβεί τον τελευταίο καιρό στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ο κινηματογράφος είναι μία... μπίζνα δισεκατομμυρίων κάθε χρόνο και το Internet μια παροχή τόσο αυτονόητη, όσο το ρεύμα και το νερό. Εκεί, λοιπόν, έχει ανοίξει μία ενδιαφέρουσα συζήτηση: πώς θα αντιμετώπιζε το καταναλωτικό κοινό ένα ενδεχόμενο κατά το οποίο νόμιμες Δικτυακές υπηρεσίες τύπου iTunes και Netflix θα συνεργάζονταν με το Ηollywood για να προσφέρουν προς θέαση τις ίδιες ταινίες με αυτές που προβάλλονται στα σινεμά, ταυτόχρονα με αυτά, από την πρώτη μέρα;

Το ερώτημα είναι ενδιαφέρον από πολλές απόψεις: στρατηγικές, μικρο-οικονομικές, μακρο-οικονομικές, υλικοτεχνικές και αρκετές ακόμη. Η πιο ενδιαφέρουσα, ωστόσο, είναι η πολιτισμική. Πώς κατέληξε μία βιομηχανία όπως αυτή του κινηματογράφου, που στηρίζεται στην πιο δημοφιλή μορφή τέχνης του 20ου αιώνα, να έχει θέσει τον εαυτό της κάτω από το μικροσκόπιο της αμφισβήτησης και την παραδοσιακή της μορφή επικοινωνίας με το κοινό, τα σινεμά, σε ένα πλαίσιο αμφιβολίας; Και πώς κατέληξε το κλίμα αυτό να θέτει ως συγκρίσιμο το μοντέλο της επιλεκτικής θέασης ταινιών, του γνωστού video on demand, ως εναλλακτικού στην όλη εμπειρία του "πάω σινεμά"; Η απάντηση είναι απλή, από την άλλη πλευρά... ίσως όχι τόσο.

Αυτό που έχει συμβεί είναι το εξής: το τελευταίο διάστημα έχει αναπτυχθεί ένα κίνημα πεφρασμένων απόψεων στις ΗΠΑ που θεωρεί πως η κινηματογραφική εμπειρία δεν είναι αυτό που ήταν. Καθώς αναδεικνυόταν σε μορφή διασκέδασης απευθυνόμενη στο ευρύτερο δυνατό κοινό, η όλη διαδικασία της παρακολούθησης μιας ταινίας, η αίσθηση που προσφέρει, οι υπηρεσίες που σχετίζονται με αυτήν κλπ. φθείρονταν. Σήμερα το "πάω σινεμά", σύμφωνα με αυτές τις φωνές απογοήτευσης, σημαίνει διαδρομή ως το multiplex, τη διαδικασία του parking, ακριβά εισιτήρια, άγευστο pop corn, περιστασιακό συνωστισμό στις αίθουσες, τους γνωστούς... κάφρους με τα κινητά και τη δυνατή φωνή, καθώς και όχι εντυπωσιακή πια ποιότητα εικόνας και ήχου. Εν πολλοίς, μια εμπειρία που - πάντα για τα δεδομένα κάποιων ανθρώπων, που όμως "ακούγονται" πιο πολύ απ' ότι άλλοτε- έχει μεν να προσφέρει διασκέδαση, αλλά και ταλαιπωρία ή ακόμη κι εκνευρισμό. Χμ.