Είναι πιθανώς χαρακτηριστικό των μεγάλων εταιρειών, των αληθινά πρωταγωνιστικών, να διχάζουν τη γνώμη του κοινού με τις επιλογές τους. Αποδεδειγμένα καμία εταιρεία δεν προκαλεί τόσα... πάθη όσα η Apple με τις δικές της και, σε γενικές γραμμές, από τα στελέχη της πάντοτε αυτό θεωρούνταν θετικό. Όσο περισσότερος σαματάς, τόσο μεγαλύτερος ο μύθος και τόσο υψηλότερες οι πωλήσεις, σωστά; Ίσως. Όταν, ωστόσο, είναι συνεχώς η ίδια εταιρεία αυτή που διχάζει σε τόσο μεγάλο βαθμό, "κάτι τρέχει". Και χθες έγινε επώδυνα σαφές το εξής: η Apple είναι μεν σε ένα βαθμό θύμα του ίδιου της του μύθου, μα και το χειρότερο είδος υποκριτή μαζί. Αυτό που "πουλά" κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι... και το κάνει απροκάλυπτα, ακόμη κι αν είναι προφανές στα μάτια όλων πλέον.

Η απογοήτευση που επικρατεί στο Web αυτή τη στιγμή όσον αφορά στο iPhone 4S δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε απρόβλεπτη, ούτε παρεξηγήσιμη. Είναι η φυσική συνέπεια ολόκληρων μηνών φημολογίας, συζητήσεων επί συζητήσεων, αληθινών και ψεύτικων "διαρροών", "αναλύσεων" βάσιμων ή μη. Όλα αυτά μαζί αναπόφευκτα δημιουργούν κλίμα αναμονής τόσο έντονο, και προσδοκίες τόσο μεγάλες, που είναι απλώς λογικό από ένα σημείο και πέρα να μην εκπληρώνονται. Από αυτήν την άποψη, ναι. Η Apple είναι θύμα του μύθου της: μόνο αν παρουσίαζε ένα iPhone 5 που... πάει τα παιδιά στο σχολείο και βγάζει το σκύλο βόλτα, δεν θα απογοήτευε χθες. Κάποιος θα μπορούσε να πει, βέβαια, πως η ίδια η Apple τον έχει καλλιεργήσει αυτό το μύθο και πως καθόλου δεν την πειράζει ο σαματάς (το περίφημο αγγλικό hype) που δημιουργείται γύρω από τα προϊόντα της, χωρίς η ίδια να κάνει κάτι γι' αυτό. Προς χάριν συζήτησης, όμως, θα θεωρήσουμε πως αυτή η οπτική γωνία είναι κακοπροαίρετη και δεν θα την ενστερνιστούμε, κι ας εμπεριέχει ψύγματα αλήθειας.

Η ίδια απογοήτευση, ωστόσο, είναι και φυσική συνέπεια της... αυτοκρατορικής συμπεριφοράς της Apple. Της εμμονής της να "πουλά τον εαυτό της" ως καινοτόμο παράγοντα στην αγορά και να αυτοχαρακτηρίζεται ως ο "παίκτης που οδηγεί τις εξελίξεις". Καλά όλα αυτά, για... εσωτερική κατανάλωση. Όμως η πικρή (για τα fanboys) και ολοφάνερη (για τους υπόλοιπους εμάς) αλήθεια είναι πως η Apple, πέρα από... μαγικά και πέπλα, παραμένει μία πολυεθνική που έχει ως βασικό - ή και μόνο - στόχο τα κέρδη. Ούτε η εξέλιξη της αγοράς της τεχνολογίας συνολικά, ούτε η ικανοποίηση των καταναλωτών αυτή καθ' αυτή, ούτε η... βελτίωση της κοινωνίας και της καθημερινής ζωής των ανθρώπων (όπως υποστήριζε πάνω στην υπερβολή του ενίοτε ο Jobs) είναι τα ζητούμενα. αυτά προκύπτουν ενίοτε ως... side effects, αλλά ως εκεί. Και αν οι καινοτομικές επιλογές ενίοτε βοηθούν στην κερδοφορία, έχει καλώς. Αν όχι, δεν γίνονται τέτοιες επιλογές: γίνονται εκείνες που θα φέρουν τα κέρδη. Έγινε με το iPhone 3G και το 3GS, έγινε με το iPhone 4 και το 4S, έγινε εν πολλοίς με το iPad και το iPad 2, θα γίνει και με άλλα. Τόσο απλά.

Ο γράφων συνεχίζει να τρέφει απεριόριοστη εκτίμηση στην Apple για κάποια πράγματα, όμως αυτή δεν αρκεί για να ακυρώσει την εξής αναπόφευκτη διαπίστωση: τα... "ρούχα του βασιλιά" δεν υπάρχουν πλέον. Είναι διάφανα κι αυτός γυμνός. Η Apple θα κάνει αυτό που εκτιμά συμφέρον και όχι αυτό που θα ωθήσει τις αγορές στις οποίες δαστηριοποιείται, μπροστά. Και με όση... χρυσόσκονη κι αν "τυλίξει" τα προϊόντα της η αμερικανική εταιρεία στο εξής, οι καταναλωτές (fanboys ή όχι) στο μέλλον θα θυμούνται πως πρόκειται για τον ίδιο παίκτη που μεθοδευμένα "αρμέγει" το κοινό ξανά και ξανά. Το κάνει για όσο καιρό περισσότερο μπορεί και στη συνέχεια, όταν ο ανταγωνισμός γίνει επικίνδυνος ή οι πωλήσεις υποχωρήσουν, κάνει την... καινοτομική κίνηση. Ε, αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό του "παίκτη που οδηγεί τις εξελίξεις". Είναι χαρακτηριστικό του "παίκτη που δουλεύει για τους μετόχους του και μόνο". Και, ταπεινή μας γνώμη, δεν υπάρχει τίποτε - μα τίποτε - μαγικό σε αυτό. Είναι business as usual και τίποτε παραπάνω. Τα μαγικά, τέλος.