Τα αθλητικά προγράμματα παρουσιάζουν μία ιδιαιτερότητα σε σχέση π.χ. με τις σειρές ή τις ταινίες - τέτοια που ωθεί τους κατασκευαστές σε διαφορετική προσέγγιση. Συγκεκριμένα: το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ κι άλλα αθλήματα συχνά στην κάλυψή τους υποχρεώνουν την κάμερα να κινηθεί γρήγορα, προκειμένου να κρατήσει το θέμα της σωστά στο κάδρο. Επίσης, το ίδιο το αντικείμενο μέσα στο κάδρο - ο εκάστοτε αθλητής για παράδειγμα - πολλές φορές κινείται πιο γρήγορα απ' όσο μπορεί να απεικονίσει με τον κανονικό της ρυθμό ανανέωσης της οθόνης μια συμβατική τηλεόραση. Αυτά έχουν ως συνέπεια το "θόλωμα" της εικόνας (motion blur), εμποδίζοντας σ' ένα βαθμό τον θεατή να διακρίνει λεπτομέρειες και ν' απολαύσει τις φάσεις στο μέγιστο βαθμό.



Τί μπορούν να κάνουν λοιπόν οι σύγχρονες ψηφιακές τηλεοράσεις γι' αυτό; Δύο πράγματα. Πρώτον, να "διαβάσουν" τα καρέ της κίνησης της εικόνας που προβάλλεται και, βοηθούμενες από μαθηματικούς αλγόριθμους, να υπολογίσουν και να δημιουργήσουν "ενδιάμεσα" καρέ βάσει των αρχικών. Αυτά τα παρεμβάλλουν στα υπάρχοντα, έτσι ώστε να μην αλλοιώνουν το αρχικό υλικό, αλλά να το εμπλουτίζουν και να το ενισχύουν (αφού περισσότερα καρέ σημαίνουν ομαλότερη κίνηση της εικόνας).

Αυτό είναι το ένα πράγμα. Το άλλο είναι η αύξηση του ρυθμού σάρωσης της οθόνης, δηλαδή του ρυθμού με τον οποίο ανανεώνεται η εικόνα της κάθε δευτερόλεπτο που περνά. Και εδώ, όσο ταχύτερη η σάρωση, τόσο ομαλότερα μπορεί να απεικονιστεί η κίνηση, σε συνδυασμό ή όχι με την προαναφερθείσα τεχνική.