Ποιά είναι, ωστόσο, ακριβώς η... κατηγορία αυτή; Αυτήν την προσδιορίζει στην ουσία ο δεύτερος μηχανισμός, αυτός του ειδικού ψαλιδιού (!) που ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας κραδαίνει. Με το ψαλίδι αυτό η μαριονέτα μπορεί να "κόψει" από υλικά όπως το χαρτί και το ύφασμα, έως τον καπνό και το νερό (!), με τον παίκτη ουσιαστικά να "κινείται" πάνω στην οθόνη κόβοντας. Ο μηχανισμός του ψαλιδιού και των αλμάτων που χρειάζεται πολύ συχνά να κάνει η μαριονέτα καθιστούν το Puppeteer στην ουσία platform game, όμως η όλη του αίσθηση απέχει πάρα πολύ από αυτήν π.χ. ενός... Mario. Θα χρειαστεί άλλωστε ιδιαίτερη επιδεξιότητα και επιμονή με τα άλματα και τα "κοψίματα" στο χειρισμό, ώστε ο παίκτης να πετύχει αυτό που θέλει - ειδικά όταν αντιμετωπίζει τους πιο μεγάλους αντιπάλους του τίτλου (bosses), οι οποίοι και ευφάνταστα σχεδιασμένοι είναι, και πιέζουν τον παίκτη να σκεφτεί σε κάποιο βαθμό πώς θα αντιμετωπίσει τον καθένα από αυτούς.

Ο τεχνικός τομέας του Puppeteer συνολικά είναι ποιοτικός - με άλλα λόγια, όχι μόνο τα γραφικά, των οποίων ο σχεδιασμός και ο φωτισμός δίνει στην όλη παραγωγή αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα. Τα ηχητικά εφέ, η απόδοση των διαλόγων και η μουσική (που συνοδεύει κυρίως τα "σκηνοθετημένα" τμήματα) είναι προσεγμένα, ο έλεγχος πολύ καλός, η όλη παρουσίαση αποτελεσματική και χωρίς υπερβολές. Η Sony έχει ολοφάνερα καταβάλλει υπολογίσιμη προσπάθεια ώστε κάθε μία από τις επτά θεατρικές "σκηνές" της "παράστασης" του Puppeteer να είναι αισθητά διαφορετική από την άλλη, με αποτέλεσμα - ενώ η διάρκεια του τίτλου είναι λιγότερη των 10 ωρών - η ενασχόληση με όλες τις προκλήσεις που προσφέρονται να είναι "χορταστική" και ποτέ κουραστική. Κάποια επαναληπτικότητα στο τί πρέπει να κάνει η μαριονέτα προκύπτει, αλλά δεν είναι ενοχλητική - θα ήταν αδύνατο, άλλωστε, ο μηχανισμός του Puppeteer να "επιτρέπει" ή να απαιτεί να κάνει ο παίκτης συνεχώς καινούργια πράγματα.

Το Puppeteer είναι, απ' όλους σχεδόν τους τίτλους που μπορούμε να σκεφτούμε, το κοντινότερο πράγμα στο "cult classic" της βιβλιοθήκης του PS3 αυτόν τον καιρό. Είναι ένα... θεατρικό του Tim Burton, σε αλληλεπιδραστική μορφή. Πιθανότατα δεν θα σημειώσει τα... δεκάδες εκατομμύρια πωλήσεων όπως τα ΑΑΑ megahits, ναι. Όμως αξίζει προσοχής τόσο για την πρωτοτυπία και το στυλ του, όσο και για το άφθονο περιεχόμενο που προσφέρει (πάρα πολύ αν θέλει κανείς να ανακαλύψει κάθε μυστικό και κάθε bonus). Μακάρι στο PlayStation4 η Sony να μην στηριχθεί μόνο στις προσπάθειες των ανεξάρτητων μικρών δημιουργών (indies) για τέτοιες παραγωγές, αλλά να επενδύσει και η ίδια σε κάποιες. Χάρις σε προσπάθειες όπως αυτήν, θυμάται συχνά-πυκνά κανείς ότι τα games συνεχίζουν να έχουν μία ποθητή ικανότητα: να εντυπωσιάζουν, από το πουθενά!

Βαθμολογία: 8 αστεράκια