Όσον αφορά στο The Irishman ως φιλμ αυτό καθ' αυτό οποιοσδήποτε μπορεί να έχει, βάσει προσωπικών κριτηρίων, την δική του άποψη. Όμως όσον αφορά στα τεχνικά του χαρακτηριστικά δεν... "χωρούν συζητήσεις" με την ίδια ευκολία - και η όλη παραγωγή (όπως προσφέρεται στους συνδρομητές της Netflix τουλάχιστον) από πλευράς οπτικοακουστικής δημιουργεί ανάμικτες εντυπώσεις σε πολλαπλά επίπεδα. Όσον αφορά στην εικόνα, για παράδειγμα, έχουμε αντιφατικό αποτέλεσμα: από την μία πλευρά είναι ένα από τα λίγα μέχρι στιγμής φιλμ που έχουν να επιδείξουν τελική ψηφιακή μορφή μετά από χρωματική επεξεργασία και μοντάζ (digital intermediate) σε ανάλυση 4Κ. Από την άλλη, ο κόκκος που χαρακτηρίζει πολλές σεκάνς της ταινίας είναι μεν κινηματογραφικής υφής, αλλά και σημαντικά περισσότερος απ' όσος συνηθίζεται να κάνει πια την εμφάνισή του σε σύγχρονη παραγωγή.

Το γεγονός αυτό σημαίνει πως ναι μεν δεν είναι υπερ-επεξεργασμένη η εικόνα ώστε να χαθεί λεπτομέρεια, αλλά και πως το The Irishman δείχνει αρνητικά παλιομοδίτικο στα μάτια όσων παρακολουθούν την εξέλιξη του οικιακού κινηματογράφου. Υποψιαζόμαστε πως δεν έγινε προσπάθεια για περισσότερο στυλπνή, συμπαγή και διαυγή απεικόνιση έτσι ώστε να μην ξενίζουν ακόμη πιο πολύ τα ειδικά εφέ της "απογήρανσης" των πρωταγωνιστών. Ο κόκκος αυτός όμως συνδυασμένος με την υπερσυμπίεση που δέχονται όλες οι ταινίες και σειρές της Netflix σε ανάλυση 4Κ (ο υψηλότερος επιτρεπτός ρυθμός διαμεταγωγής είναι τα 15.5 Mbps την στιγμή που ένα καλό Ultra HD Blu-ray τυπικά κινείται στα 50-60 Mbps και ενίοτε αγγίζει τα 95 Mbps) έχει σοβαρές επιπτώσεις στο τελικό οπτικό αποτέλεσμα.

Μέτριος είναι εν πολλοίς και ο τρόπος με τον οποίο το The Irishman αξιοποιεί την απόδοση χρώματος μέσω της τεχνολογίας HDR, παρά το γεγονός ότι υποστηρίζει την καλύτερη δυνατή μορφή της (Dolby Vision). Το παρακολουθήσαμε σε δύο διαφορετικές συμβατές τηλεοράσεις, μία πάρα πολύ καλή LED/LCD με ικανότητα απόδοσης υψηλότατων nits, και μία ικανότατη OLED. Η δυναμική γκάμα αποχρώσεων που μάς προσέφερε το The Irishman και στις δύο περιπτώσεις ήταν απλώς ικανοποιητική και σίγουρα όχι αξιοσημείωτη - γεγονός που, ολοφάνερα, έχει να κάνει και με την συνειδητή επιλογή της υποτονισμένης παλέτας που χρησιμοποιεί o Scorsese στις πιο πολλές ταινίες του, η οποία όμως εδώ περισσότερο βλάπτει εν τέλει. Η απουσία ορισμένων highlights, άλλωστε, δεν δικαιολογείται εύκολα. Εξαίρεση σε όλα αυτά αποτελεί η απόδοση του μαύρου και των "κλειστών" τόνων γενικά, στοιχείο βεβαίως το οποίο διαχειρίζονταν πάντα πολύ καλά τα φιλμ του σκηνοθέτη.

Ο ήχος του The Irishman ακολουθεί... από κοντά το συνολικό "ήσυχο" ύφος του φιλμ: είναι λειτουργικός μα χωρίς εξάρσεις ή ιδιαίτερα εντυπωσιακά στοιχεία. Αυτός που εισπράξαμε στην αξιολόγησή μας ήταν ποιότητας Dolby Digital έξι καναλιών, ενώ υποστηρίζεται και Dolby Atmos - όμως θεωρούμε πως η διαφορά, λόγω του τρόπου που ο ήχος γενικώς αξιοποιείται στην ταινία, δεν θα γινόταν ούτως ή άλλως εύκολα αντιληπτή. Υπάρχει πολλή σιωπή, προσεκτική και σχεδόν... αποστειρωμένη χρήση της μουσικής και υπόκωφα ηχητικά εφέ (ακόμη και οι πιστολιές στο προσκήνιο ακούγονται σαν... με σιγαστήρα). Το μεγαλύτερο ποσοστό του ήχου προέρχεται από τα τρία κύρια ηχεία και τα περιφερειακά συμμετέχουν μόνο περιστασιακά (το ίδιο ισχύει και για το subwοofer). Η απόδοση των διαλόγων, πάντως, και η λεπτομέρεια στην χροιά της φωνής όλων των ηθοποιών είναι υψηλότατου επιπέδου.

Η όχι αξιοσημείωτη εικόνα και ο απλώς καλός ήχος του The Irishman οδηγούν στο συμπέρασμα πως αυτή η ταινία... εκλιπαρεί την κυκλοφορία της σε Ultra HD Blu-ray, με ανώτερες τεχνικές προδιαγραφές ώστε να εκτιμήσουμε την ποιότητα της δουλειάς που έχει γίνει συγκριτικά με την αντίστοιχη άλλων παραγωγών επιπέδου ΑΑΑ του 2019. Είμαστε βέβαιοι πως θα παρατηρούσαμε σε αυτήν την περίπτωση σημαντικές διαφορές, έστω και όχι τόσο μεγάλες ώστε να ανατραπεί η εντύπωσή μας για μία φροντισμένη μα τεχνικά άτολμη παραγωγή. Ο Scorsese έκανε εξ αρχής μία σειρά από "παλιομοδίτικες" επιλογές εν μέρει (και) για να τις... αποστείλει ως μήνυμα σε πολλαπλούς αποδέκτες, όμως στον κόσμο του σύγχρονου ψηφιακού σινεμά αυτές μάλλον περισσότερο έβλαψαν την δημιουργία του παρά κάτι άλλο.

Εκείνο το οποίο δεν θα μπορούσε να ανατραπεί με κάποιον τρόπο εύκολο είναι η συνολική εντύπωσή μας για το The Irishman, η οποία παραπέμπει σε μεγάλη απογοήτευση και ακόμη μεγαλύτερη δυσαρέσκεια. Ο Martin Scorsese δείχνει να έκανε μία ταινία περισσότερο για... τον εαυτό του και τους παλιούς του φίλους μιας χαμένης νιότης - κινηματογραφικής και πραγματικής, όπως εκφράζεται και μέσα από το φιλμ με λυρισμό που περισσεύει μα δεν συγκινεί - παρά για το κοινό ή "για την Τέχνη". Αυτή η ταινία δεν προσθέτει τίποτε νέο και τίποτε εξαιρετικά θετικό στην ήδη λαμπρή πορεία του σκηνοθέτη και των ηθοποιών της, μπορεί όμως κάλλιστα να αφαιρέσει από την καριέρα τους αν εκληφθεί - βάσει των πολλών της αδυναμιών - ως απλώς εισπρακτική ευκαιρία και εκμετάλλευση της νοσταλγίας των θεατών για τα Mafia films που τούς καθιέρωσαν. Αν αυτό είναι το αντεπιχείρημά σου το καλλιτεχνικό, Martin, απέναντι στις... "ταινίες-λούνα παρκ" της Disney/Marvel (όπως τις αποκαλείς), τότε λυπόμαστε: θα πρέπει να βρεις ένα πειστικότερο. Αν όχι για μας, τότε για σένα.

Βαθμολογία: 2 αστεράκια