Ίσως είναι μία από εκείνες τις περιπτώσεις που "η πρώτη ενστικτώδης εντύπωση ήταν και η σωστή". Ίσως απλώς πρακτικά να επιβεβαιώθηκε αυτό που η... κοινή - ή ακόμη και η όχι τόσο κοινή - λογική θα χαρακτήριζε εξ αρχής φανερό. Δεν έχει, ωστόσο, πρακτικά νόημα να συνεχίζεται για πολύ ακόμη η σχετική συζήτηση: τα phablet, εκείνα τα smartphones που πλησιάζουν σε διαστάσεις τα μικρά tablet πλέον, δεν είναι για όλους. Για την ακρίβεια, όχι μόνο δεν είναι για όλους, αλλά δεν είμαστε ιδιαίτερα βέβαιοι αν ήταν ποτέ πραγματικά για οποιονδήποτε. Το διαπιστώσαμε... μεγαλοπρεπώς τις τελευταίες εβδομάδες, έχοντας την ευκαιρία να δοκιμάσουμε τις αδιαμφισβήτητα τρεις κορυφαίες τέτοιες συσκευές της αγοράς: το Samsung Galaxy Note III, το HTC One Max και το Sony Xperia Z Ultra. Και τα τρία πολύ καλά, το καθένα για διαφορετικούς λόγους. Και τα τρία εντυπωσιακά. Και τα τρία ακολουθούμενα από την ίδια, γεμάτη απορία, ερώτηση: "γιατί;"

Από τα αρχικά κιόλας μοντέλα Galaxy Note, πρακτικά τα πρώτα "phablet" που τράβηξαν την προσοχή του καταναλωτικού κοινού, είχαμε τις αμφιβολίες μας. Σε ο,τιδήποτε άλλο τα ημίμετρα αργά ή γρήγορα αποδεικνύονται ανεπαρκή - γιατί τα phablets ν' αποτελούν εξαίρεση; Δεν έχουν τη φορητότητα των κινητών, δεν έχουν την πρακτικότητα των tablets, δεν έχουν την αυτονομία των κινητών, δεν έχουν την οθόνη των tablets. Οπότε... γιατί;

Η απάντηση όλων των κατασκευαστών που έχουν μέχρι στιγμής διαθέσει phablet, δείχνει να είναι το... "γιατί μπορούμε". Εμπορικό νόημα, πάντως, η κατηγορία δεν δείχνει να έχει πραγματικό αν κάποιος "κάνει δυο βήματα πίσω" για να δει τη συνολική εικόνα. Ακριβή νούμερα πωλήσεων παραδεχόμαστε πως δεν έχουμε για όλες τις συσκευές, αλλά για το Note III τα γνωστοποιημένα στοιχεία αφορούν σε περίπου 15 εκ. συσκευές (πωληθέντα στα καταστήματα ή σε τελικούς καταναλωτές δεν είναι ξεκάθαρο) έως το τέλος του χρόνου, τη στιγμή που τα Galaxy S4 από μόνα τους (στο "απλό" μοντέλο) έχουν ξεπεράσει τα 45 εκ. συσκευές. Όλα τα smartphones, δε, της Samsung που είχαν πωληθεί μόνο το τρίμηνο Αυγούστου-Σεπτεμβρίου ξεπερνούσαν τα 110 εκ. συσκευές. Και, υπενθυμίζουμε, αναφερόμαστε μόνο σε έναν κατασκευαστή κινητών. Τον πιο μεγάλο, αλλά έναν.

Με άλλα λόγια: μπορεί τα 10 εκ. πωλήσεων του Note III να μην ακούγονται άσχημα, όμως πρόκειται για το πλέον επιτυχημένο phablet μακράν του ανταγωνισμού: τα άλλα phablets όχι μόνο δεν επωφελήθηκαν του επιθετικού marketing που χαρακτηρίζει τη Samsung, αλλά δεν βοηθούνται και από το brand των Galaxy που η κορεάτικη εταιρεία έχει "χτίσει" πάνω σε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια διαφήμισης. Δεν είναι να απορεί κανείς που οι πιο πολλοί αναλυτές τοποθετούν το συνολικό αριθμό όλων των phablets φέτος στα 20 εκατομμύρια συσκευές το πολύ, τη στιγμή που τα smartphones όλων των κατασκευαστών μαζί σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις θα ξεπεράσουν... το 1.8 δις (!) συσκευές. Οι αριθμοί "μιλούν από μόνοι τους", έχουμε την αίσθηση.

Η εμπορική πλευρά του ζητήματος, ωστόσο, δεν είναι η πιο σημαντική παραδόξως. Και σε άλλους τομείς η τεχνολογία προσφέρει προϊοντικές κατηγορίες που έχουν περιορισμένο κοινό και νόημα, αλλά αξίζει να υπάρχουν για άλλους λόγους. Όχι. Η πιο σημαντική πλευρά είναι η πρακτική - όπου τα phablets δείχνουν να "χάνουν τη μάχη" όλο και ταχύτερα με το πέρασμα των ετών... και μάλιστα μία μάχη που ήταν εξ αρχής πολύ δύσκολη. Οι συσκευές αυτές, για παράδειγμα, ως κύριο πλεονέκτημά τους πάντοτε προέβαλλαν την μεγάλη οθόνη - ή τέλος πάντων τη μεγαλύτερη από αυτή των κινητών. Ε, μέσα στο 2013 είδαμε ανατροπή σε αυτόν τον τομέα. Η οπτική πληροφορία που μπορεί να επιδείξει μια οθόνη δεν σχετίζεται τόσο ή μόνο με τη διαγώνιό της, αλλά περισσότερο με την ανάλυση, τον αριθμό των pixel - και τα κορυφαία smartphones φέτος είχαν όλα να επιδείξουν την ίδια ανάλυση οθόνης με τα phablets, αλλά σε μεγέθη που... χωρούν στην τσέπη και δεν χρειάζονται ειδική θήκη. Ένα το κρατούμενο.

Δεύτερο, η απουσία των... "επειδή" στα "γιατί". Τα phablets δεν δείχνουν να εκμεταλλεύονται με κάποιον τρόπο απτό, ουσιαστικό για όλους το αισθητά μεγαλύτερό τους μέγεθος. Ούτε περισσότερη αυτονομία προσφέρουν (κάθε μέρα φόρτιση όπως όλα χρειάζονται), ούτε απαραίτητα καλύτερη κύρια κάμερα ή οπτικά (τα κορυφαία smartphones είναι καλύτερα), ούτε ισχυρότερα είναι από τα μκρότερου μεγέθους smartphones (στα ίδια επίπεδα με τα top). Λειτουργίες όπως αυτή της "γραφής" πάνω στην οθόνη τους με το ειδικό πενάκι/καταδεικτικό δεν αξιοποιούνται παραγωγικά και καθημερινά παρά από ένα μικρό ποσοστό του κοινού που τα έχει ως επιλογή. Γεγονότα που τί... αφήνουν ως "επιχείρημα" στα phablets; Την περισσότερο εντυπωσιακή απόδοση των video clip και των φωτογραφιών, λόγω μεγαλύτερης οθόνης. Στην οποία περίπτωση... ε, δεν παίρνει κανείς καλύτερα ένα tablet των 7 ή 8 ιντσών, για... ακόμη πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα;

Όταν όλα έχουν ειπωθεί, αναγνωρίζουμε το επιχείρημα του "γιατί να έχω και tablet και smartphone, όταν μπορώ να τα έχω σε μία συσκευή;". 'Ενα μικρό ποσοστό ανθρώπων βρίσκει "λογική" την απορία, ειδικά αυτό που δεν έχει υπάρξει χρήστης tablet. Οποιοσδήποτε άνθρωπος, ωστόσο, έχει εντάξει στη ζωή του ένα εύχρηστο κινητό και ένα κανονικό tablet, γνωρίζει πολύ καλά ότι "σωστή" ενδιάμεση συσκευή δεν υπάρχει πραγματικά. Το ότι το Web surfing είναι "πιο άνετο" σε οθόνη 5.5 ή 6.4 ιντσών ισχύει, αλλά δεν σημαίνει πως είναι στην πραγματικότητα άνετο. Το ότι χρειάζεσαι δύο χέρια για να χειριστείς και ειδική τσέπη για να έχεις πάνω σου μια συσκευή που θεωρείται πλέον... προέκταση του εαυτού σου, όπως το κινητό, είναι απλώς λάθος. Και όσο τα "μικρά" tablet - όπως τα φετινά Nexus 7 και iPad Mini Retina, για παράδειγμα - γίνονται ικανότερα και φθηνότερα, τόσο λιγότερο νόημα θα έχει η αγορά μιας συσκευής που και πλήρως δεν τα αντικαθιστά, και περισσότερο κοστίζει. Ε, είμαστε τώρα για ημίμετρα;