Σε περίπτωση που... οι φίλοι και οι φίλες του Αθηνόραμα Digital θέλουν ξαφνικά να συνειδητοποιήσουν την ηλικία τους ή απλά το πέρασμα του χρόνου, έχει περάσει σχεδόν μια δεκαετία από τότε που το Call of Duty επαναπροσδιόρισε τους κανόνες βάσει των οποίων κρίναμε τα shoot' em up πρώτου προσώπου με την κυκλοφορία του Modern Warfare. Η γοργή δράση εκείνης της έκδοσης και η πρωτόγνωρη αίσθηση της εξέλιξης μέσα σε αυτό, άλλαξαν τα πάντα - και τα χρόνια που ακολούθησαν οι ομάδες ανάπτυξης της Activision συνέχισαν να βελτιώνουν τo μοντέλο αυτό του Call of Duty με ενίοτε εκπληκτικούς νέους τρόπους, που ώθησαν την σειρά σε ύψη δημοτικότητας ασύλληπτα. Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, και μέσα από την προσπάθεια να εισάγονται νέα στοιχεία σε κάθε ετήσια έκδοση, οι αλλαγές αυτές γίνονταν ολοένα και πιο διχαστικές - με αποκορύφωμα το περσινό Infinite Warfare, το οποίο επέτρεπε το ταξίδι στο διάστημα, το τρέξιμο σε τοίχους και τα… λέιζερ.

H φετινή έκδοση βεβαίως τα απορρίπτει όλα αυτά κι επιστρέφει στα... προ Mοdern Warfare δεδομένα, στα οποία στηρίχθηκε αρχικά ολόκληρη η σειρά των Call of Duty: σε αυτά του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Αν και υπάρχουν πολλά που μπορούν να ειπωθούν για αυτήν την προσέγγιση της "επιστροφής στις ρίζες", το COD: WWII είναι με μία πρώτη ματιά απλό και ευθύ, με έναν απροσδιόριστο όμως τρόπο που δίνει την εντύπωση πως οι δημιουργοί του ήταν λιγότερο ενθουσιασμένοι από την επιστροφή στη δεκαετία του 1940 και περισσότερο... εμπνευσμένοι από μία άκρως λεπτομερή έρευνα αγοράς, της οποίας τα αποτελέσματα οδήγησαν σε αυτήν την απολύτως συνειδητή επιλογή.

Αυτό το γεγονός διαφαίνεται γλαφυρά στο σεναριακό τμήμα του τίτλου. Η εικόνα των Call of Duty σε αυτόν τον τομέα ποικίλλει από έκδοση σε έκδοση, αλλά τείνει να είναι καλύτερη όταν τα games αυτά καθ' αυτά επιδιώκουν ν' απομακρυνθούν από τις γραμμικές τους ρίζες. Η φετινή υπόθεση φέρει το ειδικό βάρος του υπότιτλου WW2 τόσο στο σκηνικό, όσο και την εκτέλεση. O παίκτης αναλαμβάνει (κυρίως) τον ρόλο του αγοριού από το Τέξας με τη φωτογραφία του κοριτσιού του στην τσέπη του, το οποίο προσπαθεί απλώς να επιβιώσει καθώς ο πόλεμος παίρνει όλο και πιο ζοφερή μορφή. Το σενάριο ξεκινά από την Νορμανδία - όπως... σχεδόν οφείλει να κάνει κάθε video game με θέμα τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο μάλλον! - και υφαίνεται μέσα από τις μάχες που ακολούθησαν στην προσπάθεια των αμερικανικών δυνάμεων ν' ανακαταλάβουν την Γαλλία και να απωθήσουν τους Γερμανούς μέχρι τον Ρήνο.

Οι άψυχοι χαρακτήρες και οι ιστορικές γενικότητες, ωστόσο, έχουν αποδοθεί με τρόπο που πραγματικά υπονομεύει τις προσπάθειες του νέου Call of Duty να αποκτήσει έναν συναισθηματικό πυρήνα. Μοιάζει με remake ενός ακόμα τίτλου με θέμα την εποχή αυτή, μία ακόμη παραγωγή που άντλησε έμπνευση από φαινόμενα της αμερικάνικης ποπ κουλτούρας όπως τα Band of Brothers και Saving Private Ryan. Δεν έχει τίποτα νέο να πει για τη φύση αυτών των ανδρών. Δεν κάνει καμία πραγματική προσπάθεια έστω να δημιουργήσει έναν συγκεκριμένο ανταγωνιστή, αντιπαραθέτοντας απλά ορδές απρόσωπων Ναζί. Ακόμα και το περσινό Infinite Warfare απέδωσε περισσότερο αποτελεσματικά το ανθρώπινο κόστος που συνδέεται με τον πόλεμο - και σε εκείνον τον τίτλο (σχεδόν) πρωταγωνιστούσε… ένα ρομπότ.