Από τα προαναφερθέντα στοιχεία θα μπορούσε να προβεί κάποιος στο... εύκολο συμπέρασμα: το The Last of Us είναι ένας τίτλος survival thriller τύπου Resident Evil. Αυτό, ωστόσο, ισχύει μόνο εν μέρει. Από τη μία πλευρά, δεν υπάρχει στον τίτλο της Naughty Dog (τουλάχιστον όχι ακόμη...) το στοιχείο του υπερφυσικού, το οποίο προφανώς είναι έντονο στη σειρά της Capcom. Από την άλλη πλευρά έχει δοθεί απείρως περισσότερη έμφαση στην αληθοφάνεια και το ρεαλισμό (πάντα στα πλαίσια ενός video game) της όλης κατάστασης. Στο The Last of Us δεν... "υπάρχει επιλογή" απλώς στη χρήση στοιχείων των περιβάλλοντος: ο παίκτης είναι υποχρεωμένος να τα χρησιμοποιήσει ως όπλα, καθώς κάθε σφαίρα είναι υπερπολύτιμη και κάθε χτύπημα μπορεί να σημαίνει τη ζωή ή το θάνατο των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων.
Σε επίπεδο... "καμία σχέση" με το Resident Evil κινείται και η τεχνητή νοημοσύνη των αντιπάλων επιζόντων. Η συμπεριφορά τους εξαρτάται από τις καταστάσεις: αν είναι πιο πολλοί ή/και καλύτερα οπλισμένοι από τον παίκτη, γίνονται ολοφάνερα πιο επιθετικοί. Θα προσπαθήσουν να τον κυκλώσουν, να τον παγιδέψουν και θα είναι όσο αμείλικτοι περιμένει κανείς από σκληροτράχηλους επιζώντες που έχουν αντιμετωπίσει ομοίους τους για καιρό. Αν συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή οι πιθανότητες είναι σε βάρος τους, θα προσπαθήσουν να διαφύγουν: και γι' αυτούς, η επιβίωση είναι το ισχυρότερο κίνητρο. Στο demo όπου παρέστη το Αθηνόραμα Digital, το συγκεκριμένο στοιχείο υπογραμμίστηκε δόντως: στην παρουσίαση της Sony o παίκτης δεν είχε προσπαθήσει να απομονώσει τους αντιπάλους και να τους εξουδετερώσει έναν-έναν, οπότε αυτοί έδειξαν περισσότερο... θάρρος στις επιθέσεις τους. Όταν, στην παρουσίαση της Naughty Dog, ο παίκτης κινήθηκε σιωπηλά κι αιφνιδίασε μερικούς από τους αντιπάλους, οι υπόλοιποι... λάκισαν!
Υπάρχουν, πάντως, αναγνωρίσιμα στοιχεία στο The Last of Us, τα οποία έχουν κάνει και άλλοτε την εμφάνισή τους στην κατηγορία των τίτλων survival thriller. H υποβλητική ατμόσφαιρα. Η αίσθηση της αποξένωσης. Η σιωπή και οι μικροί θόρυβοι που δημιουργούν ένα αγωνιώδες "πέπλο" που τυλίγει την εξερεύνηση του περιβάλλοντος. Είναι πράγματα που έχουμε ξαναδεί, ναι, είναι όμως αποτυπωμένα με τόση μαεστρία από την Νaught Dog, που αληθινά ωθούν την όλη εμπειρία του "μένω ζωντανός για λίγο ακόμη" σε νέα ύψη. Αυτά, σε συνδυασμό με τη συμμετοχή του νεαρού κοριτσιού στα δρώμενα - θα πρέπει να προστατευθεί, αλλά παράλληλα βοηθά όποτε μπορεί καθοδηγούμενο από ρουτίνες τεχνητής νοημοσύνης - αλλάζει σε μεγάλο βαθμό τη "δυναμική" του The Last of Us σε σχέση με αυτή άλλων survival thriller. Ο παίκτης δεν είναι μόνος: έχει μια παρέα, που είναι ταυτόχρονα και... ευθύνη. Όσοι και όσες απόλαυσαν το Ico, ξέρουν ακριβώς τί εννοούμε.
