Το στοιχείο εκείνο που και η Sony είχε υπογραμμίσει όταν είχε διαθέσει το Heavy Rain για πρώτη φορά στο PS3 - το γεγονός δηλαδή ότι ο παίκτης μπορεί να μην... ξαναγράφει όλο το σενάριο με τις πράξεις του, οι επιλογές του όντως δείχνουν να επηρεάζουν τη ροή της πλοκής - συνεχίζει να είναι, εν έτει 2016, από τα πιο ενδιαφέροντα. Πράγματα που οι gamers θα κάνουν ή δεν θα κάνουν γίνεται γοργά κατανοητό ότι έχουν επίδραση σε πράγματα που συμβαίνουν αργότερα - κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχει ακόμη και μία διακριτή αίσθηση της "ευθύνης" για όσα κάνουν, η οποία σε άλλα games απλώς... εκπαραθυρώνεται από τα πρώτα κιόλας λεπτά της δράσης. Στο μεσοδιάστημα, βέβαια, έχουμε δει παραδείγματα της προσέγγισης αυτής περισσότερο διακριτικά και λειτουργικά, όμως και στο Heavy Rain εν τέλει προσφέρει αυτήν την (σχετική) "ελευθερία επιλογών" που συμβάλλει και στην αντοχή του στο χρόνο (με την έννοια της όχι μόνο μιας φοράς ενασχόλησης).
Μεγάλο ρόλο στην απόδοση της όλης οπτικοακουστικής εμπειρίας του Heavy Rain έπαιζε στο PS3 και ο υψηλού επιπέδου τεχνικός τομέας του τίτλου - και ενώ αυτό ισχύει επίσης στην έκδοση του PS4, δυστυχώς υπάρχει περιθώριο για παράπονα. Από την μία πλευρά η ανανεωμένη μεταφορά έχει να επιδείξει υψηλότερη ανάλυση, λεπτομερή υλικά στο γύρω περιβάλλον, αποτελεσματικά εφέ εξομάλυνσης των ακμών στους χαρακτήρες ή τα αντικείμενα, καθώς και ευδιάκριτα πειστικότερο φωτισμό: με μία λέξη είναι... το Heavy Rain, μεν, αλλά όπως δεν το είχαμε ποτέ φανταστεί. Από την άλλη πλευρά πολλά από τα μικροπροβλήματα των γραφικών της έκδοσης του PS3 για κάποιο λόγο έκαναν τη μετάβαση στο PS4 όχι μόνο... ανέπαφα, αλλά και εμφανέστερα, από την αντιρεαλιστική συχνά κίνηση των χαρακτήρων μέχρι το τρέμουλο σε γράμματα τίτλων και την απρόβλεπτη εξαφάνιση στοιχείων στο παρασκήνιο των χώρων.
Ο τομέας του ήχου έχει παραμείνει, από την άλλη, ανέπαφος - αλλά αυτό δεν σημαίνει πως με τα σημερινά δεδομένα είναι απαραίτητα ικανοποιητικός. Οι αποδόσεις των διαλόγων σε πολλά σημεία, για παράδειγμα, θα μπορούσαν να είναι πειστικότερες. Η συνοδευτική μουσική από την άλλη πλευρά - γραμμένη από τον Normand Corbeil, συνθέτη soundtracks ταινιών όπως τα The Contract και The Art of War - είναι εξαιρετική και παίζει ρόλο ουσιαστικό στην όλη σινε-ατμόσφαιρα. Τα εφέ συμμετέχουν παντού με τρόπο υποδειγματικό, από τις ambient "πινελιές" του παρασκηνίου μέχρι τα όπλα και τα παντός είδους αντικείμενα. Στο χειρισμό έχουμε ήδη αναφερθεί, ενώ multiplayer επιλογές φυσικά δεν έχουν θέση σε μία εμπειρία τόσο... κινηματογραφικά προσωπική.
Πολλοί θα μπορούσαν να "χρεώσουν" ως αρνητικό στο Heavy Rain το γεγονός ότι ξεκινά με ρυθμό αργό - ίσως για να εξοικειώσει τους παίκτες με το χειρισμό - και έτσι διακινδυνεύει "να χάσει" τους... ανυπόμονους ανάμεσά μας μέσα στις πρώτες 2-3 ώρες (μετά από αυτές ο τίτλος αποκτά καλό ρυθμό ομολογουμένως). Το κυριότερο, ωστόσο, αρνητικό στοιχείο στην όλη παραγωγή κατά τη γνώμη μας εντοπίζεται, απλά και... απέριττα, στην ηλικία της: πριν από 6 χρόνια ο κόσμος των video games ήταν διαφορετικός και ο κύριος μηχανισμός του "κάνω ό,τι μου ζητείται στην οθόνη, παρακολουθώ μικρές σεκάνς, προχωρώ παρακάτω, επαναλαμβάνω" δεν άντεξε τη δοκιμασία του χρόνου αυτού. Θα συνιστούσαμε, λοιπόν, στους κατόχους PS4 που δεν υπήρξαν κάτοχοι PS3 και ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με μία "κινηματογραφικής" υφής παραγωγή της Quantic Dream, να προτιμήσουν το Beyond: Two Souls από το Heavy Rain. Και για το Detroit... έχουμε καιρό!
Βαθμολογία: 5 αστεράκια
