Μπορεί "ένας κούκος να μην φέρνει την άνοιξη", αλλά... αν μιλούσαμε για δύο; Οι τίτλοι για το Wii που απευθύνονται σε ενήλικες gamers ήταν μέχρι το Μάρτιο όχι απλώς ελάχιστοι, αλλά πρακτικά ανύπαρκτοι - και σε διάστημα ενός μήνα το κοινό αυτό έχει πλέον στη διάθεσή του όχι μόνο το πολύ καλό House of the Dead Overkill, αλλά και το πολυαναμενόμενο Madworld, και τα δύο από τη Sega που (τολμηρά θα έλεγε κανείς) εννοεί να μην αποθαρρυνθεί από τις προτιμήσεις του casual κοινού του συστήματος της Nintendo. Τα καλά νέα; Το Madworld είναι επίσης πολύ καλό - έστω κι αν οι υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες που κατέληξαν να έχουν οι gamers από αυτό μετά από 12 μήνες... "πλύσης εγκεφάλου" από το marketing της ιαπωνικής εταιρείας, εν τέλει αποδεικνύονται περιοριστικές για τη συνολική του εικόνα.

Η υπόθεση του Madworld είναι σε ένα βαθμό πιο ενδιαφέρουσα από αυτό που μας έχουν συνηθίσει τα περισσότερα action games, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ακριβώς... περίπλοκο: οι παίκτες αναλαμβάνουν τον έλεγχο ενός χαρακτήρα που βρίσκεται μυστηριωδώς σε ένα νησί αποκλεισμένο από τον έξω κόσμο, νησί που αποτελεί ουσιαστικά μια τεράστια... αρένα. Πρωταρχικός σκοπός είναι η επιβίωση ενάντια στους ήδη έμπειρους και επικίνδυνους κατοίκους του νησιού (όσους έχουν απομείνει μετά από αρκετό καιρό ανταγωνισμού ανάμεσα στον αρχικό πληθυσμό!) και δευτερεύων η ανακάλυψη του πώς και γιατί ο πρωταγωνιστής έχει εμπλακεί σε όλα αυτά. Η έμφαση στην συντριπτική πλειοψηφία της εξέλιξης του τίτλου βρίσκεται στη δράση, βέβαια, όμως η εταιρεία που δημιούργησε τον τίτλο - η Platinum Games - έχει φροντίσει έτσι ώστε ακόμη και σε βασικό επίπεδο να υπάρχει ένα σεναριακό υπόβαθρο στα δρώμενα. Και αξίζει τα εύσημα γι' αυτό, προφανώς.

Το σκηνικό του τίτλου όπως έχει "στηθεί", πάντως, είναι ιδανικό για την ανάδειξη του ενός εκ των δύο χαρακτηριστικών στοιχείων του τίτλου: της γραφικής σε βαθμό χιουμοριστικό και υπερβολικής σε βαθμό... cult, βίας. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ο παίκτης έχει στη διάθεσή του μία ευρύτατη γκάμα από όπλα και τρόπους να κατακρεουργήσει τους αντιπάλους του, αλλά και το γεγονός ότι με όσο πιο ευφάνταστο και εντυπωσιακό τρόπο το κάνει, το Madworld τον "ανταμοίβει" με περισσότερους βαθμούς, οι οποίοι αποκαλύπτουν με τη σειρά τους περισσότερα όπλα και bonus. Το... αίμα ρέει άφθονο στον τίτλο της Sega, όμως το gameplay έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο, ώστε τα όσα πράττει ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας δεν σοκάρουν ή αποτροπιάζουν: είναι απλώς η αλληλεπιδραστική εκδοχή μιας ταινίας splatter, με τη... σατιριτική παράνοια αυτού του ύφους σε πρώτο πλάνο. Πρόκειται για κάτι ασύνηθες και ως εκ τούτου ενδιαφέρον όχι μόνο για τίτλο του Wii, αλλά οποιουδήποτε φορμά.

Το άλλο στοιχείο που χαρακτηρίζει το Madworld και το καθιστά αληθινά ξεχωριστό, είναι η καλλιτεχνική του προσέγγιση. Αυτή δανείζεται πάρα πολλά στοιχεία από τα σκίτσα των comics, με τις αυστηρές, έντονες γραμμές, αλλά και από τη σκηνοθετική άποψη ταινιών όπως το "300" και το "Sin City" (τα οποία είναι ασπρόμαυρα και χρησιμοποιούν ένα δεύτερο χρώμα σε συγκεκριμένα σημεία μόνο για έμφαση), προκειμένου να δημιουργήσει ένα αμάλγαμα noir μεν, με το κόκκινο του αίματος πανταχού παρόν δε. Το οπτικό αποτέλεσμα δεν έχει να κάνει με καμία από τις προσεγγίσεις "ζωγραφιστών" ή " σε στυλ κινουμένου σχεδίου" που έχουν υιοθετήσει άλλα games στο παρελθόν - αν μπορούσαν να αποδοθούν όχι στη συμβατική ανάλυση του Wii, αλλά στην υψηλή ευκρίνεια των Xbox 360/PS3, θα ήταν το πλησιέστερο πράγμα στα comics εν κινήσει είχε ποτέ εμφανιστεί σε οθόνη. Όπως μπορεί εύκολα να αντιλφθεί κανείς, πρόκειται για ένα από τα μεγάλα "ατού" του τίτλου της Sega, έστω κι αν μερικές φορές τα λιγοστά χρώματα "μπερδεύουν" το μάτι και κάνουν δυσκολότερο τον εντοπισμό λεπτομερειών κατά τη διάρκεια της δράσης.

Δυστυχώς, όπως σχεδόν σε όλους τους τίτλους που υιοθετούν την προοπτική 3ου προσώπου, το Madworld έχει και αυτό κάποια "θέματα" με την κάμερα που καλύπτει τη δράση: αυτή τοποθετείται πολλές φορές σε σημεία απολύτως "άβολα", με αποτέλεσμα ο χειρισμός να δυσκολεύει αναίτια τον παίκτη, ειδικά όταν αυτός αντιμετωπίζει τους "μεγάλους", boss χαρακτήρες. Στα υπόλοιπα τεχνικά, πάντως, δεν υπάρχουν περιθώρια για παράπονο αφού και η μουσική είναι πολύ καλή, και τα συνοδευτικά εφέ, και η απόδοση των διαλόγων. Υπάρχουν ακόμη και κάποιες multiplayer επιλογές με τη μορφή mini-games που μια παρέα μπορεί να παίξει μπροστά στο ίδιο Wii - όχι τίποτε... συνταρακτικό ακριβώς, αλλά ευπρόσδεκτη προσθήκη στο σύνολο του τίτλου.

Ένα μόνο θα μπορούσε να είναι στην ουσία το μεγάλο μας παράπονο από το Madworld, κι αυτό αφορά στη διάρκειά του: οι περισσότεροι παίκτες θα το ολοκληρώσουν κατά πάσα πιθανότητα σε 6 ή 7 ώρες το πολύ, σε Normal επίπεδο δυσκολίας. Από κει και πέρα υπάρχει το επίπεδο δυσκολίας Hard (το οποίο θα έπρεπε να ονομάζεται... Super Extra Hard!), καθώς και τα mini-games που απαρτίζουν μία σειρά από επίπεδα του τίτλου, τα οποία - από τη στιγμή που θα ολοκληρωθούν στο σεναριακό τμήμα - είναι διαθέσιμα οποιαδήποτε στιγμή. Ακόμη κι έτσι, ωστόσο, η στήλη δεν μπορεί να φανταστεί πολλούς gamers που θα ασχοληθούν με το Madworld για περισσότερες από 15 ή 20 ώρες συνολικά. Κάτω από άλλες συνθήκες θα προτείναμε αυτόν τον τίτλο για ενοικίαση (αν και δεν έχουμε συναντήσει πολλά video club με τίτλους του Wii γι' αυτό το σκοπό) και όχι για αγορά. Είναι όμως ένα από εκείνα τα video games που αληθινά αξίζει να έχει κανείς στη συλλογή του, αν μη τί άλλο επειδή είναι τόσο διαφορετικό σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα. Και, φυσικά, επειδή είναι... ένα εκ των δύο που δεν υποχρεώνουν το Wii να ζωγραφίζει στην οθόνη της τηλεόρασης χαριτωμένα ανθρωπάκια με λαμπερά χρωματάκια. Λόγος από μόνο του αυτό, νομίζουμε!

Βαθμολογία: *****

Βαθμολογία: 8 αστεράκια