Είναι γεγονός ότι τα action games έχουν υποστεί τα τελευταία χρόνια μία σειρά από επιρροές όχι απλώς ευδιάκριτες, αλλά μάλλον... κραυγαλέες, από διαφορετικά και όχι πάντοτε "συμβατά" είδη τίτλων. Το αποτέλεσμα θεωρητικά θα έπρεπε να είναι... "εγκεφαλικά" action games, αυτό όμως που συχνά προκύπτει επί του πρακτέου δεν είναι καλύτερες παραγωγές, αλλά συνοθυλεύματα που δεν μπορούν να αποφασίσουν τί θέλουν να είναι, καταλήγοντας σε μέτριο αποτέλεσμα. Με αυτά ως δεδομένα, υπάρχουν κάποιες φορές που πραγματικά νοσταλγούμε τους τίτλους δράσης που δεν προσποιούνται πως είναι κάτι άλλο, που δεν φέρνουν στο προσκήνιο μηχανισμούς του gameplay άσχετους και χρονοβόρους, αλλά επικεντρώνονται στις έντονες συγκρούσεις, την αδρεναλίνη και την ατμόσφαιρα... Holywοod blockbuster. Το Mercenaries 2, πάντως, καταφέρνει να βρει μια ισορροπία τέτοια που να το καθιστά ψυχαγωγικό, χωρίς να αλλοιώνει τον πυρήνα του με τα όποια "extra" στοιχεία έχει γίνει προσπάθεια να υιοθετηθούν.

Ανάγκη για σενάριο τέτοια games σπάνια την έχουν, προφανώς, και το συγκεκριμένο δεν διαφέρει: ο παίκτης αναλαμβάνει απλώς το ρόλο ενός μισθοφόρου στρατιώτη που αναλαμβάνει αποστολές με μόνο κίνητρο τα χρήματα, για λογαριασμό διαφόρων ομάδων με πολιτικά και άλλα συμφέροντα. Η Pandemic, δημιουργός ομάδα του τίτλου, έχει βέβαια προσπαθήσει να... "πλέξει" κάτι γύρω από μια μεγάλη εταιρεία πετρελαίου και μια διεφθαρμένη κυβέρνηση της Βενεζουέλα, εμπλέκοντας όχι ακριβώς "έντιμους πελάτες" και επιχειρώντας κάποιες ανατροπές, η αλήθεια όμως είναι ότι οι παίκτες ελάχιστη βάση θα δώσουν σε όλα αυτά. Και, πιθανώς, καλά θα κάνουν...

...γιατί έτσι θα επικεντρωθούν ευκολότερα σε αυτό που το Mercenaries 2 προσφέρει απλόχερα, με άλλα λόγια την εκρηκτική δράση. Ο τίτλος θέτει στη διάθεση του παίκτη μια ευρεία γκάμα από ισχυρά όπλα και οχήματα, κάποια από αυτά αρκούντως εντυπωσιακά, με σκοπό να τα χρησιμοποιήσει όσο αποτελεσματικότερα γίνεται απέναντι στους... μικρούς στρατούς που θα βρεθούν στο δρόμο του. Οι αποστολές είναι πολλές και, ενώ θα μπορούσαν ομολογουμένως να χαρακτηρίζονται από περισσότερη ποικιλία, έχουν δομή αρκετά ενδιαφέρουσα ώστε να μην καταντούν κουραστικές. Ο τίτλος προσφέρει, δε, ένα σύστημα κλιμάκωσης τέτοιο που - όσο ο παίκτης ολοκληρώνει αποστολές - τον υποβοηθά να επεκτείνει τις... καταστροφικές του δυνατότητες σε βαθμό υπολογίσιμο.

Το θετικό και ταυτόχρονα αρνητικό στοιχείο του Mercenaries 2 εντοπίζεται στο γεγονός ότι, ενώ έχει προσφέρει κάποιες επιλογές παραπάνω για να "διανθίσει" το gameplay και να μην το περιορίσει στο επίπεδο του "πυροβολώ ό,τι κινείται", αυτές πρακτικά δεν αξιοποιούνται σε ιδιαίτερο βαθμό. Ούτε τα οχήματα που μπορεί να συναρμολογήσει η... sexy συνεργάτιδα του παίκτη για λογαριασμό του παίζουν σημαντικό ρόλο (ο παίκτης μπορεί να κλέψει άλλα στο πεδίο της μάχης), ούτε οι αεροπορικές επιδρομές είναι η "μόνη λύση" σε περιπτώσεις (με καλό εξοπλισμό σχεδόν κάθε αποστολή είναι πρακτικά εφικτή), ούτε τα περισσότερα... "survival kits" που στέλνονται στον παίκτη είναι τα πληρέστερα και χρησιμότερα. Πολλά από τα εφόδια που βρίσκει και συγκεντρώνει ο παίκτης γι' αυτό το σκοπό, λοιπόν, εν τέλει αποδεικνύονται "στολίδια", όχι στοιχεία αποφασιστικής σημασίας. Γεγονός όχι απαραίτητα κακό - αφού αφήνει περιθώριο επιλογών - αλλά ελαφρώς απογοητευτικό, υπό την έννοια ότι έχει επενδυθεί εκ μέρους της Pandemic πολύς κόπος για δυσανάλογο αποτέλεσμα.

Εκεί που η επένδυση δεν έχει εμφανώς "πιάσει τόπο", είναι στον οπτικοακουστικό τομέα. Το Mercenaries 2 μπορεί να μην είναι το πλέον εντυπωσιακό action game από πλευράς "μικρολεπτομέρειας", καταφέρνει όμως να κινεί μεγάλα αντικείμενα και μεγάλο αριθμό αντιπάλων σε εκτενέστατα πεδία μάχης, επιτρέποντας την καταστροφή πάρα, μα πάρα πολλών στοιχείων του περιβάλλοντος - και το κάνει με άνεση και χωρίς προβλήματα στην ταχύτητα ανανέωσης της οθόνης. Ο ήχος είναι λιγότερο εντυπωσιακός, με... "ηρωϊκό" μεν soundtrack και καλά εφέ, αλλά μέτρια απόδοση των διαλόγων στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Ο χειρισμός δεν δημιουργεί προβλήματα, η παρουσίαση όμως θα μπορούσε να είναι καλύτερη, όπως και η δομή των μενού επιλογών.

Όταν όλα έχουν ειπωθεί, το Mercenaries 2 έχει δύο πλεονεκτήματα με το μέρος του, τα οποία κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει: την απολαυστικά καταιγιστική δράση που μπορεί να προσφέρει, καθώς και την επιλογή συμμετοχής δύο παικτών συνεργατικά, που είναι πάντοτε ενδιαφέρουσα αν και οι δύο φίλοι τυγχάνουν θιασώτες των action games. Έστω κι αν δεν μπορεί να διεκδικήσει τον χαρακτηρισμό του "κλασικού" ή του "κορυφαίου", η παραγωγή της Pandemic αξίζει προσοχής - αν μη τί άλλο γιατί είναι η μόνη άλλη "εναλλακτική" στο είδος της φέτος, πέρα από το επερχόμενο Gears of War 2. Και μόνο οι συγκρίσεις με τον πολυαναμενόμενο τίτλο της Epic, άλλωστε, ίσως... "μιλούν από μόνες τους"!

Βαθμολογία: 6 αστεράκια