To γνωμικό "τα χρήματα δεν είναι το παν" είναι μεγάλο, πάρα πολύ μεγάλο ψέμα τελικά - και η στήλη δεν έφτασε στη διαπίστωση αυτή λόγω της... "οικονομικής κρίσης". Απλώς, με τα χρήματα αποκτά κανείς επιλογές, όπως αυτές που είχε η Electronic Arts πριν από δύο χρόνια: να συνεχίσει να παράγει, με... εργοστασιακό τρόπο, νέες εκδόσεις σε εμπορικά franchises ες αεί, ή να εμπλουτίσει τις προτάσεις της με original τίτλους; Ο καναδικός γίγαντας ορθά διάλεξε το δεύτερο και, μέσα από μία σειρά προσεκτικών εξαγορών, άρχισε να διευρύνει το portfolio της. Και σήμερα, με τίτλους όπως το Mirror's Edge της σουηδικής DICE (που οι gamers έχουν δεόντως εκτιμήσει μέσα από τη σειρά των Battlefield), δικαιώνεται περίτρανα, καθώς η συγκεκριμένη παραγωγή είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον έχει να επιδείξει η κατηγορία των τίτλων first person φέτος. Ο λόγος; Γιατί, πολύ απλά, δεν είναι FPS!

Ω, ναι. Στο Mirror's Edge οι παίκτες αναλαμβάνουν τον έλεγχο της Faith, μιας free runner - διασταύρωση δρομέα και ακροβάτη - που αναλαμβάνει το ρόλο "courier" σε μία μητρόπολη του μέλλοντος. Φυσικά για να μην αναθέτει "χωρίς λόγο και αιτία"... αποστολές παράδοσης στους gamers, η EA έχει "στήσει" ένα σενάριο γύρω από μία μεγάλη συνομωσία πολυεθνικών εταιρειών και την αδελφή της πρωταγωνίστριας, που είναι επίσης "μπλεγμένη" σε όλα αυτά. Η υπόθεση είναι μάλλον πρωτόλεια δυστυχώς και δεν εξηγεί με επιτυχημένο τρόπο πολλά πράγματα, επαρκεί ωστόσο στην απολύτως βασική της λειτουργία, δηλαδή να "συνδέει" μεταξύ τους με ένα γενικό νήμα τις αποστολές που αναλαμβάνει ο παίκτης. Και εκεί, ευτυχώς, "βρίσκονται όλα τα λεφτά"...

...γιατί το gameplay στο οποίο στηρίζονται προσφέρει κάτι που δεν έχουμε βιώσει ποτέ στο παρελθόν με αυτόν τον τρόπο. Το Mirror's Edge παίζεται σε προοπτική πρώτου προσώπου, μέσα από τα μάτια της Faith δηλαδή, όμως αναθέτει στους gamers να την κατευθύνουν ακροβατικά μέσα στο μελλοντολογικό αστικό περιβάλλον του τίτλου χωρίς οι ίδιοι να βλέπουν τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα. Αυτό απαιτεί "αίσθηση του χώρου" με την οποία κανείς δεν είναι εξοικειωμένος, ειδικά αν σκεφτεί ότι οι παίκτες θα πρέπει να εκτελέσουν άλματα, να ισορροπήσουν σε δοκούς, να πιαστούν από λαβές και κικλειδώματα, να τρέξουν κατά μήκος τοίχων (!) και να συνδυάζουν αυτές και άλλες κινήσεις, κρίνοντας ύψη και αποστάσεις "με το μάτι", αλλά και δίνοντας παράλληλα προσοχή το timing των κινήσεων αυτών. Ο όλος μηχανισμός αρχικά ξενίζει, αλλά μετά από λίγη "προπόνηση" είναι πραγματικά συναρπαστικό το πώς μπορεί να αλληλεπιδράσει κανείς με το γύρω περιβάλλον για να κινηθεί γρήγορα και εντυπωσιακά μέσα σ' αυτό: η κίνηση αποκτά τη ρευστότητα του Prince of Persia, αλλά με δικό της, ολοδικό της στυλ.

Το ζητούμενο στις αποστολές, λοιπόν, είναι οι παίκτες να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια που θέτει στη διαδρομή τους τόσο το αστικό περιβάλλον, όσο και ανθρώπινοι αντίπαλοι, που στα πιο "προχωρημένα" επίπεδα θα πρέπει να εξουδετερωθούν γρήγορα και αποτελεσματικά. Η DICE προσφέρει κάποια μικρή βοήθεια στο θέμα της ακροβατικής κίνησης ανάμεσα στους τοίχους και τα κτίρια, "υποδεικνύοντας" με έντονα χρώματα "διαδρομές" (αν και συχνά αυτές που οι παίκτες μπορούν να εκτελέσουν θα είναι εντυπωσιακότερες). Οι αναμετρήσεις "σώμα με σώμα" με τους αντιπάλους στηρίζονται σε απλοϊκό αλλά κατανοητό μηχανισμό που αποδίδει όπως περιμένει κανείς - κάτι που δεν μπορεί να πει οποιοσδήποτε για το σύστημα χρήσης των όπλων, που είναι μάλλον ανακριβές και αναποτελεσματικό (εκπληκτικό για την εταιρεία που δημιούργησε τα Battlefield ομολογουμένως!). Ο πυρήνας του gameplay πάντως παραμένει στην εκπληκτική κίνηση στους εξωτερικούς χώρους, καθώς αυτή στους εξωτερικούς δεν είναι ούτε κατά διάνοια το ίδιο ενδιαφέρουσα.

Πάρα πολύ στην ψυχαγωγία που μπορεί να προσφέρει ο τίτλος της DICE συμβάλλει και οπτικοακουστικός του τομέας. Τα γραφικά είναι εντυπωσιακά τόσο όσον αφορά στη λεπτομέρειά τους όσο και στο μέγεθος των εξωτερικών χώρων που απεικονίζουν (κάποια ελαττώματα υπάρχουν, αλλά "κρύβονται" μέσα από τα έντονα χρώματα, τα μελετημένα εφέ και το προσεγμένο design συνολικά), o ήχος απαρτίζεται από αληθινά καλογραμμένο soundtrack και πειστικά εφέ επίσης, ενώ ο έλεγχος είναι ακριβής, έστω κι αν απαιτεί πειραματισμό και εξάσκηση για να "χαλιναγωγηθεί" αρχικά. Εκτός από το σεναριακό τμήμα για έναν παίκτη, οι επιλογές παιχνιδιού περιλαμβάνουν και το Race Mode, το οποίο θέτει κάθε level στη διάθεση των gamers ως ανοιχτό χώρο με την "αποστολή" να το διανύσουν στον ελάχιστο δυνατό χρόνο (τα αποτελέσματα δημοσιεύονται μέσα από το Δίκτυο σε ειδικό leaderboard). Η παρουσίαση παραδόξως δεν κινείται στα συνήθη υψηλά επίπεδα της ΕΑ και χαρακτηρίζεται ως μάλλον απλοϊκή, αν όχι ελλειπής. Από την άλλη, αυτή δεν ήταν ποτέ το φόρτε της DICE, οπότε...

Είναι αλήθεια ότι, αφού απολαύσει κανείς όσα έχει να προσφέρει το Mirror's Edge, δεν είναι δύσκολο να διακρίνει και τα σημεία εκείνα στα οποία θα μπορούσε να είναι σαφώς καλύτερο. Η διάρκεια των 6 ή 7 ωρών του, για παράδειγμα, θα ήταν σαφώς ευπρόσδεκτο να ήταν μεγαλύτερη, ενώ εκτιμητέος θα ήταν κι ένας χαμηλότερος δείκτης... γραμμικότητας, με άλλα λόγια να υπάρχουν περισσότερες επιλογές στο πώς θα φτάσει κάθε παίκτης στο επιθυμητό αποτέλεσμα κάθε αποστολής. Όμως αυτά δεν αρκούν για να αμαυρώσουν την εικόνα ενός τίτλου, αν μη τί άλλο, εξ ορισμού ενδιαφέροντα λόγω της διαφορετικής του προσέγγισης και εντυπωσιακού λόγω του οπτικοακουστικού του τομέα. Πολύ απλά, δεν υπάρχει άλλος τίτλος αυτή τη στιγμή με τον οποίο θα μπορούσε να παρομοιαστεί το Mirror's Edge και, για τη μοναδική εμπειρία και μόνο, αξίζει την προσοχή κάθε κατόχου PlayStation3. Και για το... χμμ... αναπόφευκτο sequel, έχουμε καιρό!

Βαθμολογία: 10 αστεράκια