Το φαινόμενο μία σειρά video games να αλλάζει ολοφάνερα πορεία σε σχέση με την αρχική της τροχιά δεν είναι ασύνηθες στην αγορά. Ασύνηθες είναι το εξής: να κάνει αυτήν την αλλαγή πορείας και αντί το αποτέλεσμα να ξενίσει, να εκπλήξει ευχάριστα. Να αποκομίσει κανείς την αίσθηση πως όχι μόνο δεν ήταν λανθασμένη επιλογή η αλλαγή πορείας, αλλά πως η σειρά αυτή των τίτλων ίσως θα έπρεπε να είχε επιδιώξει αυτήν την νέα τροχιά εξ αρχής. Αυτό το ασύνηθες φαινόμενο, και η ομολογουμένως σπάνια περίπτωση τέτοιας παραγωγής, περιγράφει με ακρίβεια το Project Cars 3: μια αλλαγή πορείας που δεν περιμέναμε βάσει των όσων διαβάζαμε κατά την διάρκεια της ανάπτυξής του, η οποία ωστόσο έμπρακτα αποδεικνύεται αμέσως σωστή.

Σε περίπτωση που οι φίλοι και οι φίλες του Αθηνόραμα Digital χρειάζονται υπενθύμιση σχετική, τα Project Cars επεδίωκαν πάντα να αποδώσουν αληθοφάνεια και ρεαλισμό στην οδήγηση και τους αγώνες με αυτοκίνητα πίστας που προσέφεραν: ξεκίνησαν από τον κόσμο των PC, όπου τα games εξομείωσης έχουν καθιερωμένο, φανατικό κοινό, και με την μετάβασή τους στα PS4 και Xbox One επεδίωξαν να κάνουν το ίδιο. Το πρόβλημα με αυτήν την προσέγγιση είναι πως - όπως συμβαίνει συχνά με τους "τετράτροχους" τίτλους που προσπαθούν να "αποδώσουν την πραγματικότητα" - ο... πολύς ρεαλισμός είχε ως αποτέλεσμα οι αγώνες και οι δοκιμασίες απλώς να μην προσφέρουν ψυχαγωγία με τον χειρισμό τόσο δύσκολο. Eιδικά με τα στάνταρ χειριστήρια των PS4/XO όσες προσαρμογές κι αν έκανε ο παίκτης στο όχημά του πριν τους αγώνες και όποιες ρυθμίσεις "ευαισθησίας" κι αν επέλεγε, παρέμενε υπερβολικά εύκολο ένα στιγμαίο λάθος που, ενίοτε, σήμαινε και την απώλεια της νίκης οριστικά για μία κούρσα.

Στο Project Cars 3 ο χειρισμός έχει αλλάξει. Δεν είναι φυσικά τόσο... ανέμελος όσο σε τίτλους arcade συλλογιστικής α λα π.χ. Ridge Racer αλλά είναι περισσότερο επιεικής, όπως π.χ. στο Drive Club της Sony ή στα τελευταία δύο Forza MotorSport της Microsoft: χρειάζεται προσοχή, δεν επιτρέπει πράγματα που... απλώς δεν θα γίνονταν σε μία αγωνιστική πίστα, αλλά αφήνει επιτέλους τον παίκτη να απολαύσει την αίσθηση της ταχύτητας χωρίς να... "τον στείλει" εκτός πίστας στην πρώτη μεγάλη στροφή. Είναι δε, σε σημαντικό βαθμό, στο χέρι του παίκτη να ρυθμίσει την πρόκληση που επιθυμεί να τού προσφέρει ο τίτλος, καθώς κάθε μία από τις διαφορετικές οδηγικές "βοήθειες" (assists) είναι ενεργοποιήσιμη ξεχωριστά. Το ίδιο το οδηγικό μοντέλο αποδίδει μάλιστα πειστικότερα την ξεχωριστή αίσθηση κάθε οχήματος στο οδόστρωμα, παρά το γεγονός ότι ο χειρισμός είναι περισσότερο προσβάσιμος.

Από την όλη διαδικασία των αγώνων έχουν αφαιρεθεί επίσης πολλά στοιχεία που συνδέονται άρρηκτα με την συλλογιστική της εξομοίωσης - όπως π.χ. η φθορά των ελαστικών ή η κατανάλωση καυσίμου - με άλλα να παραμένουν, όπως η μεγάλη ποικιλία από αναβαθμίσεις που μπορεί να κάνει ο παίκτης στα αγαπημένα του οχήματα με αληθινά ανταλλακτικά ώστε αυτά να αποδίδουν πέραν των "κανονικών" τους προδιαγραφών και να λαμβάνουν μέρος σε κούρσες με ολοφάνερα ισχυρότερα αυτοκίνητα. Το γεγονός ότι ο έλεγχος αλλάζει αρκετά με τέτοιες προσαρμογές και αναβαθμίσεις, αλλά όχι τόσο ώστε το εκάστοτε αυτοκίνητο να αλλάζει εντελώς χαρακτήρα ή να δυσκολεύει παράλογα ο χειρισμός του, είναι επίσης απόδειξη του πόσο βελτιωμένο (και επιεικές βέβαια!) είναι το νέο οδηγικό μοντέλο του Project Cars 3.