Η αφαιρετική προσέγγιση, άλλωστε, έχει υιοθετηθεί και στην προαναφερθείσα διαδικασία αντιμετώπισης κάθε κολοσσού: χρήση του ξίφους για να μπορέσει ο παίκτης να τον βρει, ταξίδι με το άλογο μέχρι την σχετική τοποθεσία στον χάρτη, χρήση του ξίφους για την εύρεση του αδύνατου σημείου του εκάστοτε κολοσσού και στην συνέχεια όλα όσα πρέπει να γίνουν για την εξόντωσή του. Η ακολουθία ακούγεται απλή αλλά, φυσικά, στην πραγματικότητα δεν είναι. Και κρίνοντας επιφανειακά κανείς την όλη παραγωγή θα μπορούσε να εισπράξει την εντύπωση πως το Shadow of the Colossus είναι μια σειρά από... δεκαέξι μάχες με τελικούς αντιπάλους (bosses), αγνοώντας όμως κάτι πολύ σημαντικό: κάθε μία από αυτές τις δεκαέξι μάχες είναι ουσιαστικά ένα mini-game από μόνη της, καθώς κάθε κολοσσός είναι και ένας γρίφος τόσο "στην ανάγνωση" όσο και "στην εκτέλεση". Κάθε ένας κι ένας γρίφος τόσο αριστοτεχνικά "στημένος", ώστε να μένει αξέχαστος στον παίκτη.

Για του λόγου το αληθές δεν έχει παρά ν' ανακαλέσει οποιοσδήποτε φίλος ή φίλη του Αθηνόραμα Digital που είχε παίξει την έκδοση του τίτλου σε PS2 ή PS3, την συνάντηση με τον πρώτο κολοσσό: είναι μία στιγμή που χαράζεται ανεξίτηλα στην μνήμη του παίκτη. Μπροστά του στέκεται ένα πλάσμα που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε ζώο και μυθολογικό πλάσμα, με τμήματα του κορμιού του να καλύπτονται από δέρμα και άλλα να δείχνουν θωρακισμένα από μέταλλο και πέτρα. Το ύψος του εκτείνεται πολλές δεκάδες μέτρα πάνω από το έδαφος και με κάθε βήμα του κάνει τη γη να σείεται. Παρά το αρχικό του δέος, ο παίκτης θα πρέπει να κατευθύνει τον χαρακτήρα του γρήγορα πολύ κοντά στον κολοσσό και ν' αρχίσει να σκαρφαλώνει στο κορμί του, χτυπώντας τον με το ξίφος ώστε να τον αναγκάσει να γονατίσει για λίγα δευτερόλεπτα - και αυτόν τον ελάχιστο χρόνο έχει ως περιθώριο για ν' αναρριχηθεί στο κεφάλι του, εκεί όπου βρίσκεται το αδύνατο σημείο του συγκεκριμένου κολοσσού.

Φυσικά ο κολοσσός δεν παραμένει... άπραγος σε όλη αυτή την διαδικασία: προσπαθεί κι εκείνο με την σειρά του να εξοντώσει τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα με τον όγκο του και τα όπλα του ενόσω αυτός βρίσκεται στο έδαφος, ενώ όταν ο δεύτερος καταφέρει να βρεθεί πάνω του κινείται συνεχώς και προσπαθεί να τον ρίξει στο έδαφος - και συχνά τα καταφέρνει καθώς οι κραδασμοί είναι ισχυροί και ο μαχητής δεν μπορεί να αντέξει γαντζωμένος πάνω στον κολοσσό για πολύ. Θα πρέπει να βρεθούν σημεία πάνω στον κολοσσό όπου ο παίκτης μπορεί να "ξεκουράσει" τον χαρακτήρα του ώστε αυτός να κρατιέται σταθερά και να βρεθεί, τελικά, εκεί που πρέπει ώστε να καταφέρει το αποφασιστικό χτύπημα στο πρώτο αυτό τεράστιο πλάσμα που συναντά στο Shadow of the Colossus. Η σεκάνς αυτή είναι τόσο αντιπροσωπευτική πια - και σημαντική στην ιστορία των games για PlayStation - που δεν θεωρείται καν... spoiler. Είναι αληθινά εμβληματική.

Ο δεύτερος, ο τρίτος και κατ' επέκταση όλοι οι υπόλοιποι κολοσσοί είναι διαφορετικοί - όχι μόνο λόγω μεγέθους, συμπεριφοράς και προσωπικότητας, αλλά και λόγω της τακτικής που πρέπει να υιοθετήσει ο παίκτης για να εξοντώσει κάθε έναν τους. Εκεί που θ' αρχίσει να πιστεύει ότι το αδύνατο σημείο κάθε κολοσσού είναι το κεφάλι, ανακαλύπτει ότι ο επόμενος αντίπαλος πληγώνεται μόνο στο στήθος. Εκεί που πιστεύει ότι πρέπει κάθε φορά να σκαρφαλώνει στο σώμα των κολοσσών, για κάποιον υποχρεώνεται να στηριχθεί στην σταθερότητα των χεριών του και να χτυπήσει με το τόξο κι εκπληκτική ακρίβεια. Και όταν θεωρεί ότι πάντοτε εκμεταλλεύεται το περιβάλλον προς όφελός του, θα βρεθεί αντιμέτωπος μ' έναν κολοσσό που βουτά κάτω από την επιφάνεια του νερού και δυσκολεύει τις κινήσεις του παίκτη σε απίθανο βαθμό. Τίποτε δεν είναι δεδομένο στο Shadow of the Colossus, καθώς η Team ICO φρόντισε να υλοποιήσει τους αντιπάλους του παίκτη με τρόπο που επιφυλάσσει εκπλήξεις, υποχρεώνοντάς τον να σκεφτεί και όχι να δρα απλώς με το ένστικτο.