Καλώς ή κακώς - και ασχέτως αν σε κάποιους αρέσει να διαφωνούν - το Wii έχει από νωρίς "καλλιεργήσει" την εικόνα του συστήματος ψυχαγωγίας για μικρότερες ηλικίες και casual gamers, όχι του συστήματος που τείνει να φιλοξενήσει πολλές παραγωγές για "παραδοσιακούς" παίκτες ή/και gamers μεγαλύτερων ηλικιών. Από μόνο του, ένα σύστημα δεν είναι "casual" ή "hardcore": είναι η πλειονότητα των τίτλων που κυκλοφορούν γι' αυτό αυτή που εν τέλει το "καθορίζει" και, αναμφίβολα, στην περίπτωση του Wii τα "games για gamers" και δη ενήλικες είναι αναλογικά πολύ λιγότερα. Από αυτήν την πλευρά, λοιπόν, το νέο House of the Dead της Sega για το σύστημα της Nintendo θα ήταν μία ευχάριστη... παρέκκλιση από τα συνηθισμένα, ασχέτως ποιότητας. Ευτυχώς, τυγχάνει να είναι όχι μόνο "ενήλικο" και διαφορετικό, αλλά και φροντισμένο ως παραγωγή, σε βαθμό που να διεκδικεί περίοπτη θέση ανάμεσα σε όλους σχεδόν τους υπόλοιπους τίτλους του Wii αυτόν τον καιρό.

Κάθε φίλος και φίλη της στήλης που είχε ποτέ την ευκαιρία να ασχοληθεί με κάποιο από τα παρελθόντα House of the Dead (όπως την έκδοση του Dreamcast εν έτει 2000 με το light gun) ξέρει τί μπορεί σε γενικές γραμμές να περιμένει. Για τους υπόλοιπους και τις υπόλοιπες, θα υπενθυμίσουμε ότι το gameplay του είναι αυτό ενός shoot' em up πρώτου προσώπου, με τη διαφορά ότι - σε αντίθεση με π.χ. τα FPS των PC - η κίνηση στο χώρο δεν είναι ελεύθερη, αλλά ακολουθεί συγκεκριμένες "διαδρομές". Ο παίκτης, λοιπόν, μπορεί να επικεντρωθεί στην εξολόθρευση όλων των ειδών ζόμπι, μεταλλαγμένων, τεράτων και άλλων... συμπαθητικών όντων, με τις απαιτήσεις στα γρήγορα αντανακλαστικά και την ακρίβεια στη στόχευση προφανώς υψηλότερες. Φυσικά, έτσι ώστε να μην καταντήσει βαρετό, το House of the Dead υιοθετούσε πάντοτε και κάποιους extra μηχανισμούς για να καταστήσει πιο ενδιαφέρον το... αδιάκοπο μπαράζ πυροβολισμών, όπως τη χρήση αντικειμένων του περιβάλλοντος, την απαίτηση "ρυθμού" με τον οποίο ο παίκτης θα ήταν αποτελεσματικότερος αν πυροβολούσε και την απόδοση bonus για αλάθητο σημάδι.

Το Overkill, που είναι έκδοση του The House of the Dead αποκλειστική στο Wii, έρχεται να προσθέσει κάποια νέα στοιχεία στο gameplay. Επαναλαμβανόμενες εύστοχες βολές ακριβείας θέτουν τον παίκτη σε κατάσταση... ομώνυμη με τον συνοδευτικό χαρακτηρισμό του τίτλου, κατά τη διάρκεια της οποίας πολλαπλασιάζεται θεαματικά το σκορ του. Αυτό έχει άμεση σχέση με το άλλο νεωτεριστικό στοιχείο, την χρήση των πόντων που συγκεντρώνονται τόσο για την αγορά ισχυρότερων όπλων, όσο και για το δικαίωμα συνέχισης από το σημείο που ο παίκτης έχει χάσει - με μεγάλο ωστόσο τίμημα στη δεύτερη περίπτωση. Πολλοί είναι οι παίκτες που ενδεχομένως θα διαπιστώσουν πως, ακριβώς επειδή τα ισχυρότερα όπλα καθιστούν την εξολόθρευση των αντιπάλων ευκολότερη υπόθεση, ο τίτλος σε συγκεκριμένα σημεία δυσκολεύει "τεχνητά", ώστε να... αφαιρέσει από τον παίκτη τους μισούς του πόντους για ένα continue. Το γεγονός, πάντως, σε καμία περίπτωση δεν αλλοιώνει το gameplay σε βαθμό ενοχλητικό.

Δικαίωμα να είναι υπερήφανη η Sega έχει και όσον αφορά στον τεχνικό τομέα του Overkill. Τα γραφικά του δεν κινούνται φυσικά στα επίπεδα των καλών τίτλων για Xbox 360 ή PS3 (το Wii συνεχίζει να περιορίζει τον οπτικό τομέα των games του στη συμβατική ευκρίνεια), είναι όμως λεπτομερή, κινούνται στις περισσότερες περιπτώσεις ομαλά και συνοδεύονται από αξιοπρεπέστατα... αιματοβαμμένα εφέ. Ο ήχος είναι ακόμη καλύτερος, με καλογραμμένη μουσική, τα εφέ είναι πειστικά, ενώ η απόδοση των διαλόγων και των επιφωνημάτων των χαρακτήρων έχει διαμορφωθεί επίτηδες ώστε να ακούγεται υπερβολική και χιουμοριστικής υφής. Tο όλο στυλ, άλλωστε, του The House of the Dead υιοθετεί πάρα πολλά στοιχεία των cult, splatter θρίλερ τύπου Grindhouse ή Planet Terror, συνειδητά, απροκάλυπτα και γι' αυτό επιτυχημένα. Δεν πρόκειται για έναν τίτλο που παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά και, κατά τη γνώμη της στήλης, μέσα από αυτό καθίσταται ακόμη πιο διασκεδαστικός.

Ένα "θέμα" που είχαν πάντοτε τα The House of the Dead (και τα Τime Crisis και κάθε άλλο shoot' em up αυτού του είδους) ήταν αυτό της σχετικά μικρής διάρκειάς τους, ειδικά αν μιλά κανείς για το "σεναριακό" τμήμα ενός μόνο παίκτη. Το Overkill αποπειράται να αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο πρόβλημα με διάφορους τρόπους: πέραν των επτά single-player "αποστολών" (που διαρκούν από μισή ώρα έως σαράντα λεπτά το καθένα), προσφέρει τη δυνατότητα να παιχθεί όλο το σεναριακό τμήμα με τη συμμετοχή δύο παικτών ταυτόχρονα, αποκαλύπτει ένα εκτενέστερο και δυσκολότερο mode παιχνιδιού (το Director's Cut), αλλά και τρία διαφορετικά mini-games που μπορούν να παιχθούν ανά πάσα στιγμή και αυτόνομα. Ναι, τίποτε από τα παραπάνω δεν καθιστά το Overkill... έπος διάρκειας, όλα μαζί ωστόσο μπορούν να προσφέρουν πολύ περισσότερη διασκέδαση απ' ότι αρχικά φαίνεται.

Όταν όλα έχουν ειπωθεί, το καινούργιο The House of the Dead δεν διεκδικεί ούτε δάφνες πρωτοτυπίας ούτε, αν θέλει να είναι κανείς αντικειμενικός, μία θέση ανάμεσα στα all-time classics του Wii (τα οποία συνεχίζουν να ανήκουν στη Nintendo). Είναι όμως μία πολύ καλή παραγωγή, αρκούντως προσεγμένη, με αληθινά διασκεδαστικό gameplay και - αν μη τί άλλο - σχεδόν μοναδική στο είδος της στο Wii, από τη στιγμή που απευθύνεται πρωτίστως σε ενήλικο κοινό. Για μοναχικούς ή... ανυπόμονους παίκτες αξίζει οριακά αγοράς, για όσους και όσες όμως έχουν διαθέσιμο συμπαίκτη ή τους αρέσει η ενασχόληση με έναν τίτλο μέχρι να αποκαλύψουν όλα τα bonus και τα extras του, είναι με διαφορά η πιο ενδιαφέρουσα πρόταση του συστήματος της Nintendo αυτόν τον καιρό. Ειδικά αν τυγχάνουν και οπαδοί των over-the-top ταινιών θρίλερ και του... cult χιούμορ!

Βαθμολογία: 8 αστεράκια