Πέρα από τις αλλαγές και προσθήκες στα περιβάλλοντα, τους τρόπους μετακίνησης και την προσέγγιση των αποστολών, τα όπλα και τον συνολικό εξοπλισμό του Sam κλπ. η Kojima Productions έχει πειραματιστεί και με αμιγώς νέα στοιχεία στο Death Stranding 2, εκ των οποίων πολλά ομολογουμένως δεν περιμέναμε. Οι σταδιακές εναλλαγές ανάμεσα στην ημέρα και την νύχτα, για παράδειγμα, δεν είναι εντυπωσιακές μόνο από οπτικής πλευράς: παίζουν ξεκάθαρο ρόλο σε πολλές αποστολές, κάτι που οφείλει να λαμβάνει ο παίκτης "στα υπ΄ όψιν" και να χρησιμοποιεί σε κάθε ευκαιρία. Ρόλο απρόσμενο παίζουν ενίοτε μεγαλύτερο απ' όσο αρχικά φαίνεται και στοιχεία του περιβάλλοντος που μεταβάλλονται απρόβλεπτα και σε πραγματικό χρόνο, από την βροχή, τα τέλματα και το ασταθές έδαφος μέχρι τις αμμοθύελες και τους σεισμούς (!), απαιτώντας από τον παίκτη να 'βρει λύσεις υπό πίεση".
Άλλα νέα στοιχεία που μάς άρεσαν: οι συνδέσεις "με μονή ράγα" (monorail) ανάμεσα στους πιο σημαντικούς σταθμούς, οι οποίες διευκολύνουν πολύ την μετακίνηση, το συνοδευτικό ρομπότ-βοηθός του Sam αποδεικνύεται πολύτιμο στις μάχες υπό συγκεκριμένες συνθήκες, αλλά κι η πανταχού παρούσα... "εγκυκλοπαίδεια του DS", τρόπον τινά: αυτή επιτρέπει στους παίκτες να καταδείξουν στην οθόνη σχεδόν ο,τιδήποτε και να τούς δώσει σχετικές πληροφορίες γι' αυτό και τί ρόλο παίζει στο συνολικό σενάριο του DS2. Αν σκεφτεί κανείς πόσο περίπλοκο είναι αυτό το σενάριο και πόσα πράγματα χρειάζονται επεξήγηση στον μεταποκαλυπτικό κόσμο που έχει "χτίσει" ο Kojima, πρόκειται για προσθήκη εκτιμητέα.
Από τεχνικής άποψης, τo αρχικό Death Stranding είχε εντυπωσιάσει τους πάντες όταν είχε κυκλοφορήσει το 2019 σε PS4 και, με δεδομένη την υπεροχή του PS5 στην ισχύ και τις δυνατότητες, περιμέναμε κάτι αντίστοιχο να συμβεί και με το DS2. Παίξαμε τον τίτλο σε PS5 Pro, η αλήθεια όμως είναι πως... δεν είμασταν προετοιμασμένοι ψυχολογικά για το οπτικό αποτέλεσμα: η νέα παραγωγή του Kojima είναι κλάσεις ανώτερη σε όλα, από την υψηλότερη ανάλυση και το επίπεδο λεπτομέρειας των γραφικών - και μάλιστα σε σημαντικά εκτενέστερα περιβάλλοντα - μέχρι την ποιότητα των ειδικών εφέ και την ομαλότερη κίνηση, όλα πιστοποιούν μία "δεύτερη έκδοση" διαφορετικής "γενιάς" από την πρώτη. Σε ικανή τηλεόραση ανάλυσης 4Κ το Death Stranding 2 είναι απίθανα εντυπωσιακό, αγγίζοντας σε ορισμένες απόψεις το φωτορεαλιστικό.
Ιδιαίτερης αναφοράς αξίζει και ο ήχος του τίτλου για περισσότερους από έναν λόγους. Δεν είναι μόνο εξαιρετικά προσεγμένος όσον αφορά στην κατευθυντικότητα και πειστικότητα των διαφόρων εφέ, δεν αποδίδει άψογα μόνο τους διαλόγους των ηθοποιών, αλλά προσφέρει και ένα από τα πιο ταιριαστά, καλογραμμένα soundtrack που έχουμε συναντήσει ποτέ σε παραγωγή του συγκεκριμένου είδους.
Το βασικό θέμα συν πολλά από τα κομμάτια του τα υπογράφει ο Woodkid - η λίστα περιέχει κι άλλους ταλαντούχους μουσικούς - και είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα υλοποίησης "αλληλεπιδραστικής μελωδίας" ως τώρα στο PS5: ο παίκτης παρατηρεί γρήγορα πως η μουσική αυτή προσαρμόζεται στα τεκταινόμενα επί της οθόνης, γίνεται δηλαδή λιγότερο ή περισσότερο έντονη "συμμετέχοντας" στην μοναχική περιπλάνηση του Sam Bridges ή στην καταιγιστική δράση αντίστοιχα, με τρόπο πρακτικά άψογο.
Στο πλαίσιο της όλης παρουσίασης δεν μπορεί να μην συνυπολογίσει κανείς και αυτό για το οποίο έχει γίνει κατά βάση διάσημος ο Hideo Kojima: την κινηματογραφικού στυλ "σκηνοθεσία", τομέας όπου στο Death Stranding 2 γίνεται... επίδειξη δύναμης πρακτικά. Αυτή τη φορά δεν είναι μόνο ο τρόπος που αποδίδονται οι πολυάριθμες προκαθορισμένες σεκάνς ή οι προσωπικοί διάλογοι (και στις δύο περιπτώσεις αξιοποιούνται άμεσα αναγνωρίσιμες σινε-τεχνικές που έχουν αναχθεί πια σχεδόν σε "σήμα κατατεθέν" του Kojima). Είναι και ο τρόπος με τον οποίο συχνά καλύπτεται η δράση αυτή καθ' αυτή, με απομακρυσμένες λήψεις, ευρυματικές γωνίες και - στην περίπτωση ορισμένων θεαματικών συγκρούσεων - με δυναμική κίνηση της κάμερας, οπτικά "γεφυρώνοντας" το άλλοτε απροσπέλαστο χάσμα ανάμεσα στο "σκηνοθετημένο" και το "πραγματικού χρόνου" όπως πανελάχιστα άλλα games μπορούν να ισχυριστούν πως έχουν κατορθώσει.
Φυσικά, για να... μην "κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας", σημαντικό ποσοστό της κινηματογραφικής αίσθησης που αποπνέει το Death Stranding 2 "δανείζει" στον τίτλο και η παρουσία πολλών πασίγνωστων ηθοποιών του Hollywood - ο λόγος για τον οποίο η συγκεκριμένη παραγωγή έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον και mainstream μέσων ενημέρωσης πέραν των κλαδικών του gaming.
Στον νέο τίτλο επιστρέφουν οι ηθοποιοί που είχαν σημαντικούς ρόλους στον αρχικό - όπως οι Norman Reedus (Sam Bridges), Lea Seydeux (Fragile) και Troy Baker (Higgs) - αλλά προστίθενται κι άλλοι για τους νέους χαρακτήρες του σεναρίου, όπως οι Elle Fanning (Tomorrow), Luca Marinelli (Neil), Shioli Kutsuna (Rainy) και αρκετοί ακόμη. Το λεγόμενο... "star power" του Death Stranding 2 είναι "σε άλλο επίπεδο" συγκριτικά με οποιοδήποτε άλλο action adventure του PS5 μπορούμε να σκεφτούμε, κάτι που δεν επηρεάζει τους μηχανισμούς του μα συνεχίζει να έχει την σημασία του.
Όταν όλα έχουν ειπωθεί, το Death Stranding 2 έχει όλες τις προδιαγραφές που πληρούν τα σπάνια, "τέλεια sequel": αυτά που πετυχαίνουν το δύσκολο... "τρία στα τρία". Κρατά όλα τα θετικά στοιχεία του προκατόχου του αναλλοίωτα - το περίπλοκο σενάριο, τον απίθανο τεχνικό τομέα, την υψηλής ποιότητας καλλιτεχνική διεύθυνση και παραγωγή - κάνοντας παράλληλα διορθώσεις ή αλλαγές που το κοινό αισθανόταν πως χρειάζονται σε διάφορους τομείς και εισάγοντας νέα στοιχεία σε όλους τους μηχανισμούς παιχνιδιού του. Το κάνει, δε, χωρίς να χάσει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του.
Πρόκειται για κάτι ασυνήθιστο στην αγορά των video games - άξιο συγχαρητηρίων από μόνο του - μα την εμπορική επιτυχία το Death Stranding 2 την δικαιούται περισσότερο απ' όλα για κάτι άλλο: γιατί είναι η αρτιότερη δημιουργία στην πορεία ενός μεγάλου, επιδραστικού δημιουργού. Αυτό κι αν είναι, Hideo, σπάνιο!
