Οι Sony, Microsoft και Nintendo είχαν διαφορετικούς στόχους και διαφορετικά πράγματα να αποδείξουν με τις συνεντεύξεις Τύπου τους στη φετινή έκθεση της Ε3. Η Nintendo, δε, είχε να αποδείξει τα λιγότερα - καθώς η εμπορική επιτυχία των DS και Wii είναι αδιαμφισβήτητη - και τα όσα ολιγάριθμα είχε να αποδείξει ήταν συγκεκριμένα. Πρώτον, ότι δεν έχει ξεχάσει τους hardcore gamers που την έχουν στηρίξει και ότι εννοεί να προσφέρει τίτλους του είδους που αγαπούν, έχοντας όμως πάντοτε συναίσθηση του πού βρίσκεται το gaming συνολικά σήμερα. Δεύτερον, ότι καινοτομικά προϊόντα όπως το Wii Fit δεν ήταν τυχαίες επιτυχίες, αλλά επιλογές συνειδητές που μπορεί να επαναλάβει με άλλα, το ίδιο πρωτότυπα πράγματα. Τρίτον, ότι μπορεί να έχει τεράστια πελατειακή βάση και υψηλά έσοδα τώρα, δεν παύει όμως ποτέ να κοιτάει προς το μέλλον και τί το καινούργιο είναι σε θέση να προσφέρει αργότερα στην αγορά του home entertainment. Δεν ήταν απλά πράγματα να αποδείξει, ήταν όμως λίγα και συγκεκριμένα.
Και, λιγότερο ή περισσότερο, απέτυχε. Και στα τρία.
Σχετικά με το πρώτο, το θέμα των "games για gamers", η Nintendo όντως κατέβαλλε προσπάθεια για το καλύτερο - δεν μπορεί να την αδικήσει κανείς σε αυτό. Επικαλέστηκε το... "βαρύ πυροβολικό" της από το παρελθόν και ανακοίνωσε για το Wii τόσο ένα καινούργιο Super Mario Bros, όσο και το Mario Galaxy 2 και μία νέα περιπέτεια της Samus Aran, ένα καινούργιο Metroid, σε συνεργασία με την Team Ninja (στο περιθώριο της συνέντευξης Τύπου ο Shigeru Miyamoto υπενθύμισε την ανάπτυξη και νέου Zelda χωρίς να δώσει περισσότερες λεπτομέρειες). Το πρόβλημα; Δείχνουν απλώς sequels, τίποτε παραπάνω. Αν ήθελε να είναι κανείς κυνικός, "ξαναζεσταμένο φαγητό": τα γραφικά είναι πρακτικά τα ίδια, ο ήχος επίσης, η συνολική εντύπωση επίσης, τα play mechanics επίσης, η παρουσίαση επίσης... σεβασμός στην παράδοση είναι ένα πράγμα, ατολμία και χρήση μόνο των "πετυχημένων συνταγών" για υψηλά έσοδα, ένα άλλο.
Ίσως κάποιος θα έπρεπε να εξηγήσει στη Nintendo πως, όταν οι gamers ζητούν games όπως αυτά που αγαπούν, δεν εννοούν... ακριβώς τα ίδια games. Ούτε games που θα μπορούσαν να είχαν κυκλοφορήσει πριν από 3 χρόνια ή μετά από 3 χρόνια... και να μην μπορεί να πει κανείς τη διαφορά. Εννοούν games που ανήκουν σε κατηγορίες που τούς φαίνονται οικείες, games των οποίων το βασικό gameplay προτιμούν, αλλά με κάτι καινούργιο να έχουν να δώσουν εν έτει 2009 και 2010. Όχι... copy/paste παραγωγές, ενώ σε όλες τις συνομοταξίες τίτλων (από τα FPS μέχρι τα platform και από τα action adventures μέχρι τα party games) παρατηρούμε χρόνο με το χρόνο "βήματα μπροστά" στα άλλα φορμά.
Παραδόξως, ενώ η κινητήρια δύναμη πίσω από τους κορυφαίους τίτλους όλων των συστημάτων της ήταν πάντοτε η Nintendo, ενδέχεται να είναι οι τρίτες εταιρείες αυτές που θα κάνουν περισσότερο τολμηρά βήματα με το Wii τελικά. Τίτλοι όπως το Conduit της Sega, το Dead Space Extraction της ΕΑ και το Resident Evil Darkside Chronicles έχουν τις προδιαγραφές να ικανοποιήσουν τους παραδοσιακούς gamers περισσότερο από π.χ. το Wii Sports Resort. Στο DS, δε, που ακόμη δεν έχει καν αποδείξει αν οι hardcore gamers ενδιαφέρονται γι' αυτό σε σταθερή βάση ή όχι, μόνο δύο τίτλοι αξίζουν προσοχής: το Zelda Spirit Tracks και το νέο Golden Sun. Τίτλοι τύπου Style Savvy μπορεί να είναι χρήσιμοι στην επέκταση του δημογραφικού του DS/DSi, αλλά - όταν όλα έχουν ειπωθεί - σε ένα βαθμό "προδίδουν" και την ανειλικρίνεια της Nintendo, η οποία προσβλέπει σε ρεκόρ πωλήσεων αλλά όχι απαραίτητα στην ικανοποίηση του πιστού της κοινού.
