Το χειριστήριο του Wii U με την οθόνη αφής μπορεί να χρησιμοποιηθεί με μία σειρά από διαφορετικούς τρόπους στα games του. Τα συνηθέστερα σενάρια που έχουν επιδεχθεί μέχρι στιγμής είναι τα εξής. Σενάριο ένα: η οθόνη του χειριστηρίου προβάλλει συμπληρωματική πληροφορία σε σχέση με αυτήν που προβάλλεται στην τηλεόραση, όπως π.χ. όλα τα όπλα και τα ξόρκια του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα σε ένα RPG, την κάτοψη ενός χάρτη σε έναν τίτλο εξερεύνησης, μηχανολογικές πληροφορίες για το αυτοκίνητο σε έναν τίτλο αγώνων ταχύτητας κλπ. Η οθόνη αφής καθιστά τις επιλογές γρήγορες και άμεσες, σε αντίθεση με την περιπλάνηση στα σχετικά μενού με τα παραδοσιακά χειριστήρια.

Σενάριο δύο: η οθόνη το χειριστηρίου χρησιμεύει ως... δεύτερη κάμερα ή ως ένα "νέο παράθυρο" στον ίδιο εικονικό χώρο όπου διαδραματίζεται το εκάστοτε video game. Για παράδειγμα, ο παίκτης μπορεί να χρησιμοποιήσει το χειριστήριο ως καθρέπτη για να δει πίσω από μία γωνία ή να "ανιχνεύσει" την τηλεόραση... θερμοσκοπικά για να βρει ανθρώπους α λα Predator. Παράλληλα, η μικρότερη οθόνη μπορεί να προβάλλει πράγματα που στην μεγαλύτερη δεν προβάλλονται, ώστε αυτά να αλληλεπιδράσουν - με την αφή από τον παίκτη - με όσα προβάλλονται στη δεύτερη. Αυτά είναι τα είδη συνεργασίας των δύο οθονών που έχουν εξερευνηθεί λιγότερο μέχρι στιγμής κι αυτά με τις πιο μεγάλες προοπτικές από τη στιγμή που οι παραγωγοί games θα αφήσουν τη φαντασία τους ελεύθερη με το Wii U.

Σενάριο τρία: η οθόνη του χειριστηρίου φιλοξενεί... το ίδιο το video game που παίζει εκείνη τη στιγμή το Wii U (!). Πραγματικά: αν ένα τρίτο πρόσωπο θέλει να χρησιμοποιήσει την τηλεόραση για θέαση αλλά ο παίκτης δεν θέλει να σταματήσει το παιχνίδι, "μεταφέρει" τον τίτλο που παίζει στην οθόνη του χειριστηρίου και... συνεχίζει εκεί! Το Wii U πρέπει βέβαια να συνεχίσει να είναι σε λειτουργία, "στέλνει" ωστόσο τα δεδομένα του εκάστοτε video game στο χειριστήριο, το οποίο τα προσαρμόζει στην οθόνη του και ο παίκτης βλέπει ό,τι θα έβλεπε και στην τηλεόραση, αλλά στην οθόνη του χειριστηρίου.

Εννοείται πως ο παίκτης θα πρέπει να παραμένει μέσα στην ακτίνα επικοινωνίας ανάμεσα στο κυρίως σύστημα και το χειριστήριο - κατά πάσα πιθανότητα στον ίδιο χώρο - προκειμένου το σύστημα αυτό να λειτουργήσει χωρίς πρόβλημα, όμως και πάλι η δυνατότητα είναι ενδιαφέρουσα και αξιόλογης πρακτικής αξίας από μόνη της.