Δεν είναι κάτι που θα αξιολογήσει με τον ίδιο τρόπο όλος ο κόσμος, ναι. Είναι όμως μεγάλη η συγκίνηση που νοιώθει κανείς όταν πιάνει στα χέρια του το χειριστήριο για να παίξει ένα video game που περίμενε για 4 ολόκληρα χρόνια. Το Street Fighter V είναι αυτός ο τίτλος για όσους αγαπούν τα fighting games, όταν έγινε... επώδυνα σαφές στον δεύτερο χρόνο του Street Fighter IV πως η Capcom σκόπευε να, εχμ, "αποσπάσει" από τον τίτλο τη μέγιστη δυνατή διάρκεια ζωής με σταδιακές αναβαθμίσεις και διορθώσεις. Γι' αυτό και είναι διπλή η χαρά να διαπιστώνεις μέσα σε λίγα λεπτά πως με το SFV η Capcom, τουλάχιστον, τον αντικειμενικά σημαντικότερό της στόχο τον πέτυχε: ο νέος "βασιλιάς" αυτής της κατηγορίας τίτλων είναι διαφορετικός από τον προκάτοχό του. Σημαντικά, ολοφάνερα διαφορετικός.
Είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε την πιο πρόσφατη έκδοση του νέου "κεφαλαίου" στη σειρά των Street Fighter στον πριβέ και ειδικά διαμορφωμένο χώρο της Sony - καμία έκπληξη γι' αυτό, αφού το SFV θα είναι αποκλειστικό (για πάντα) στο PlayStation4 στην οικιακή του έκδοση. Η έκδοση αυτή προσέφερε και τις δύο νεότερες προσθήκες χαρακτήρων που θα κάνουν την εμφάνισή τους στο τελικό εμπορικό προϊόν, τους... εκ Βρετανίας Birdy και Cammy. Οι υπόλοιποι διαθέσιμοι ήταν οι ήδη γνωστοί Ryu, Chun Li, Bison και Nash, ενώ η τοποθεσία των συγκρούσεων ήταν επίσης καινούργια: μία πλατεία με όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία αγγλικής μεγαλούπολης (το Λονδίνο έρχεται πολύ εύκολα πρώτο στο μυαλό). Πρόκειται, φυσικά, για την "έδρα" των Birdy και Cammy μετά την αρχική τοποθεσία που πιθανότατα ανήκει στην Chun Li.
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε αμέτρητα μικρά και μεγάλα στοιχεία που καθιστούν το Street Fighter V διαφορετικό από το Street Fighter IV, θα έπρεπε όμως να υπεισέλθουμε σε τεχνικές λεπτομέρειες που δεν ενδιαφέρουν τους πάντες. Εστιάζοντας στα σημαντικότερα: το SFV δίνει από τα πρώτα κιόλας λεπτά ενασχόλησης μαζί του την αίσθηση του περισσότερο... "σοβαρού". Τους χαρακτήρες τους αισθάνεται κανείς "βαρύτερους" και περισσότερο "συμπαγείς" (ακόμη και την μικρόσωμη Cammy), αυτοί περπατούν με λιγότερη ταχύτητα και πιο πολλή αποφασιστικότητα, οι κινήσεις τους είναι περισσότερο ρεαλιστικές ως προς το πώς θα εκτελούνταν στην πραγματικότητα - οι δυνατότερες, για παράδειγμα, "μεταφέρουν" το σώμα του μαχητή λίγη ώρα περισσότερη και μακρύτερα λόγω της αδράνειας - ενώ τα χτυπήματα, όταν βρίσκουν το στόχο τους, αποδίδουν την αίσθηση της επώδυνης επαφής με τρόπο περισσότερο αληθοφανή (και απολαυστικό).
