Υπάρχουν μερικές ιδέες που "στα χαρτιά" φαντάζουν πολύ καλές ή ακόμη κι εξαιρετικές - ιδέες, όμως, που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την πραγματική τους αξία αν δεν τις δει υλοποιημένες και εφαρμοσμένες. Συχνά, μάλιστα, όχι "έτσι απλά" για μερικές ώρες, αλλά για ημέρες και μήνες. Φτάνοντας σε αυτό το σημείο, ωστόσο, δεν είναι λίγες οι αρχικά εξαιρετικές ιδέες που αποδεικνύονται... λιγότερο εξαιρετικές (στην καλύτερη περίπτωση) ή ανόητες και ανούσιες (στη χειρότερη). Και όσο, μα όσο κι αν προσπαθούμε, καλύτερο παράδειγμα τέτοιας ιδέας από αυτό της "προς τα πίσω συμβατότητας" ενός καινούργιου συστήματος ηλεκτρονικής διασκέδασης με τα games του προκατόχου του, αληθινά δεν μπορούμε να σκεφτούμε.
Αφορμή για την παραπάνω διαπίστωση δεν ήταν άλλη από την... πιο πρόσφατη απόπειρα υλοποίησης αυτής της "προς τα πίσω συμβατότητας". Αυτή τη φορά ανάμεσα στο Xbox One και το Xbox 360: η Microsoft προσφέρει με την σημαντική αναβάθμιση του λειτουργικού συστήματος του XO και την λειτουργία αξιοποίησης άνω των 100 διαφορετικών games του 360 δωρεάν - με την προϋπόθεση πως ο κάτοχος του XO τα έχει αγοράσει ήδη την πρώτη φορά, φυσικά, ειδάλλως μπορεί να τα αγοράσει ως καινούργια και σήμερα. Οι Αμερικανοί στην Ε3 2015 έκαναν όλες τις δηλώσεις... δημοσίων σχέσεων και marketing που ήθελαν να κάνουν περί σεβασμού στα χρήματα που έχουν ξοδέψει οι gamers και της επιθυμίας τους να "μην απαξιωθεί η επένδυσή τους", εισέπραξαν τα χειροκροτήματα και τα εύσημα και... σήμερα;
Σήμερα είναι για πολλοστή φορά σκόπιμο να θυμηθεί κανείς πως η... πικρή αλήθεια πίσω από αυτό το σόου είναι η εξής απλή και εν πολλοίς αδιαμφισβήτητη: αυτήν την πολυσυζητημένη "προς τα πίσω συμβατότητα" στην πράξη δεν την αξιοποιεί εν τέλει πολύς κόσμος. Αυτό διαπιστώνει κανείς παρακολουθώντας τις συζητήσεις των gamers... αφού τούς έχει προσφερθεί η εν λόγω δυνατότητα. Μιλώντας για την δική μας εμπειρία, δε, ούτε κανέναν τίτλο του αρχικού Xbox παίξαμε ποτέ στο Xbox 360, ούτε κανέναν τίτλο του αρχικού PlayStation στο PS2, ούτε κανέναν του PS2 στο PS3 (ούτε καν από δημοσιογραφική περιέργεια). Μιλώντας για τους φίλους και γνωστούς του κύκλου μας, πανελάχιστες φορές όλα αυτά τα χρόνια ακούσαμε μεμονωμένες περιπτώσεις τύπου "έπαιξα τον τάδε τίτλο για λίγο επειδή ήθελα να προπονηθώ για τον καινούργιο που βγαίνει σύντομα" και τίποτε περισσότερο. Α, και ένα "βαριόμουν να συνδέω πάλι στην τηλεόραση το παλιότερο PlayStation για να παίξω τον Χ σπάνιο τίτλο για δύο ώρες". Αλλά ως εκεί.
Το Web έχει, ενίοτε, αυτήν την... εκνευριστική ιδιότητα να παραποιεί την πραγματικότητα: δημιουργεί την εικόνα πως αν αρκετός κόσμος "ζητήσει" κάτι σχολιάζοντας σε sites και forums, αυτό είναι απαραίτητα και σημαντικό. Πιο πολλή εμπιστοσύνη, ίσως, θα έπρεπε να δείχνει κανείς στις εμπορικές επιλογές πολυεθνικών των οποίων ο μόνος λόγος ύπαρξης είναι το κέρδος και, ως εκ τούτου, φροντίζουν να έχουν σαφέστερη εικόνα του τί συμβαίνει πραγματικά. Η Sony, για παράδειγμα, η οποία είχε ως γνωστόν ουκ ολίγες ευκαιρίες να μάθει από τα λάθη της, προσέφερε "προς τα πίσω συμβατότητα" με τα PS1/PS2 μόνο και μόνο για να διαπιστώσει... ακριβώς αυτό: πως πολλοί μεν την ζητούσαν, αλλά σχεδόν κανείς από αυτούς (πόσο μάλλον οι υπόλοιποι) τελικά δεν την αξιοποίησε. Έτσι στο PS4 δεν σχεδιάζει να την προσφέρει ξανά. Οι Ιάπωνες κρίνουν πως οι σχετικοί πόροι θα "πιάσουν περισσότερο τόπο" αλλού. Δικαιολογημένα και σωστά, κατά τη γνώμη μας.
Η κίνηση της προσφοράς αυτής της λειτουργίας συγκεκριμένα από το Xbox 360 στο Xbox One, άλλωστε, δεν βοηθά σε τίποτε τη Microsoft εμπορικά. Ο αμερικανικός κολοσσός θα έπρεπε να δίνει στους παίκτες πιο πολλούς λόγους να ασχολούνται εκτενέστερα με νέο περιεχόμενο στο Xbox One (αν το έχουν ήδη αγοράσει) ή περισσότερους να το προτιμήσουν (σε όσους δεν το έχουν ήδη αγοράσει), αντί να τους "παραπέμπει" σε games επταετίας ή οκταετίας μόνο και μόνο για να το προβάλλει ως "ανταγωνιστικό πλεονέκτημα". Σε αυτή τη φάση της πορείας του Xbox One, άλλωστε, η λειτουργία αυτή έχει λιγότερο νόημα από ποτέ: το σύστημα της Microsoft έχει πια επαρκώς εκτενή βιβλιοθήκη τίτλων ώστε να προσφέρει πολλαπλές επιλογές για κάθε γούστο. Αν υπήρχε μία και μόνο μία πρακτική αξία στην "προς τα πίσω συμβατότητα", αυτή θα τοποθετούνταν στο πρώτο διάστημα εμφάνισης του Xbox One στην αγορά, όταν είχε λίγα σχετικά games. Μα τώρα...; Δύο ολόκληρα χρόνια μετά;
Όταν όλα έχουν ειπωθεί, αυτή η συζήτηση για το αν και κατά πόσο έχει νόημα αυτή η περίφημη "προς τα πίσω συμβατότητα" ανάμεσα σε ένα καινούργιο φορμά έχει καταντήσει κουραστική. Δεν έχει νόημα. Κανένα. Δεν αγοράζεις νέο, γυαλιστερό, πανίσχυρο σύστημα ηλεκτρονικής διασκέδασης, με πολλαπλάσιες δυνατότητες από τον προκάτοχό του, για να παίξεις σε αυτό παλιά games. Το αγοράζεις για να παίξεις καινούργια - και τέτοια που δεν μπορούσες να έχεις στο σύστημα που έχεις πια εξαντλήσει για έξι ή επτά χρόνια. Ακόμη κι αν στο πλαίσιο... νοσταλγικής διάθεσης θελήσεις κάποια στιγμή να παίξεις κάποιον τίτλο παλιότερο, εν τέλει έχεις το παλιότερο σύστημα γι' αυτό. Κι αν... βαριέσαι να το συνδέσεις στην τηλεόραση, τότε μάλλον δεν "καίγεσαι" κιόλας να ασχοληθείς μ' αυτόν. Μήπως να έβλεπες αν υπάρχει ήδη στο νέο σου σύστημα κανένας τίτλος παρόμοιος και κατά πάσα πιθανότητα καλύτερος; Λέμε εμείς τώρα!
