Το PlayStation κυκλοφόρησε τρία χρόνια αργότερα, όμως το αρχικό Gran Turismo δεν ήταν έτοιμο για να το συνοδέψει στα καταστήματα. Για την ακρίβεια, δεν ήταν έτοιμο παρά το... 1997 (!), πέντε ολόκληρα χρόνια αργότερα, θέτοντας το πλαίσιο στο οποίο ο Yamauchi θα μάς συνήθιζε τα επόμενα χρόνια: η εμμονή του στη λεπτομέρεια ήταν τόση και τέτοια, που οι χρονικές καθυστερήσεις όχι μηνών αλλά ετών έγιναν το... σύνηθες για τη σειρά των GT. Το πάθος του συγκεκριμένου δημιουργού είναι κάτι που πολλοί στη Sony πρακτικά "ανέχονταν" ή και "ανέχονται" - ίσως επειδή ο Yamauchi έπεισε από νωρίς πως οι καθυστερήσεις αυτές συνεπάγονται υψηλότερη ποιότητα στα games του. Συνήθως, τουλάχιστον!
Η επιτυχία του Gran Turismo εν έτει 1997 δεν είναι δύσκολο, με την άνεση που μάς δίνει η χρονική απόσταση, να εξηγηθεί σήμερα. Ένα racing game όχι για προσωπικούς υπολογιστές, αλλά για σύστημα ηλεκτρονικής ψυχαγωγίας "του σαλονιού", το οποίο έκανε το... απρόσμενο: δεν έδωσε σημασία στη χαλαρή διασκέδαση των arcade τίτλων αγώνων ταχύτητας (Rrrriiiiiiidge Raaaceeeer!), αλλά στην όσο το δυνατόν πιο πιστή εξομοίωση της οδηγικής αίσθησης διαφορετικών αυτοκινήτων. Χρειαζόταν όχι απλώς θάρρος, αλλά πιθανώς... θράσος, τότε, για να διαλέξει οποιοδήποτε video game που δεν προβάλλεται σε οθόνη PC αλλά στην τηλεόραση, τον υπότιτλο "The Real Driving Simulator" για τον εαυτό του. Το Gran Turismo το έκανε, όμως, με θεαματικά εμπορικά αποτελέσματα.
Ένας λόγος για τον οποίο κέντρισε την προσοχή του καταναλωτικού κοινού, φυσικά, ήταν τα 3D γραφικά: η λεπτομέρειά τους, για τα τότε δεδομένα, ήταν επιπέδου όντως πρωτόγνωρου. Ένας άλλος ήταν ο αριθμός των αυτοκινήτων, σχεδόν 150 διαφορετικά και σίγουρα πολύ περισσότερα από αυτά οποιουδήποτε άλλου παρόμοιου τίτλου. Όλα αντίστοιχα πραγματικών, διαθέσιμων στην αγορά μοντέλων... αλλά και ονειρεμένων τετράτροχων που μόνο στην οθόνη είχαν δει οι πιο πολλοί από μας. Ένας τρίτος λόγος ήταν το καλοδιαλεγμένο soundtrack, που υπέγραφαν συγκροτήματα όπως οι Garbage, Chemical Brothers, Ash και Feeder.
Ας μη γελιόμαστε, ωστόσο. Το Turismo Mode ήταν "όλα τα λεφτά" στο πρώτο εκείνο Gran Turismo: ένα λούνα-πάρκ όπου οι λάτρεις των 4 τροχών μπορούσαν επιτέλους να επιδείξουν πως οι γνώσεις τους δεν είναι... ακαδημαϊκής αξίας μόνο. Είναι εκείνη η επιλογή παιχνιδιού όπου οι παίκτες έπρεπε να ξεπεράσουν συγκεκριμένες δοκιμασίες (τα περίφημα πια Licenses) με επιδέξια οδήγηση, να συμμετάσχουν σε πρωταθλήματα όπου το πιο σωστά "πειραγμένο" αυτοκίνητο για την εκάστοτε αγωνιστική πίστα είχε τις πιο πολλές πιθανότητες για νίκη, να αποκαλύψουν πιο πολλά αυτοκίνητα και πιο πολλούς τρόπους να τα τροποποιήσουν. Ατέλειωτες νύχτες και Σαββατοκύριακα πειραματισμού και διασκέδασης, με ένα video game που έδειχνε... να μην τελειώνει ποτέ. Το Gran Turismo μπορεί να μην ήταν 100% ρεαλιστικό ως εξομοίωση, ήταν όμως το πλησιέστερο πράγμα σε κάτι τέτοιο εν έτει 1997. Τα racing games, όχι μόνο στο PlayStation αλλά γενικά, "δεν κοίταξαν ποτέ πίσω" μετά από το αρχικό εκείνο GT.
