Είναι αλήθεια πως στον Τύπο - παραδοσιακό κι ηλεκτρονικό, mainstream κι ειδικό - αρέσουν οι... συγκρούσεις και αντιπαλότητες, ένα πράγμα. Ίσως "πουλάνε", όπως λέμε, υπό την έννοια ότι παροτρύνουν το κοινό να "διαλέξει στρατόπεδο" και να αντιπαραθέσει επιχειρήματα (αν και όποιος έχει ποτέ "συζητήσει" με fanboys ξέρει πως αυτό είναι το... καλό σενάριο). Σε κάθε περίπτωση, τα γνωστά... "versus", τύπου "laptop εναντίον tablet", "Apple εναντίον Microsoft", "PS3 εναντίον Xbox 360" και άλλα συναφή, έχουν αποκτήσει μέσα στο 2011 νέο μέλος στην οικογένεια: "mobile games εναντίον handheld games". Με άλλα λόγια, των παιχνιδιών που παίζονται σε smartphones και αυτών που παίζονται σε φορητά συστήματα ηλεκτρονικής διασκέδασης. Και όλοι οι πηχιαίοι τίτλοι στη διάρκεια της χρονιάς ήθελαν, εμπορικά, τα πρώτα να... συντρίβουν τα δεύτερα. Αν όχι να τα οδηγούν σε θέση ιδιαιτέρως δύσκολη κι αμφίβολη για το μέλλον.
Ήταν, ομολογουμένως, εύκολο να καταλήξει κάποιος σε τέτοιο συμπέρασμα. Το PSP της Sony παραμένει δημοφιλές και έχει τεράστιο κατάλογο από games, μεν, αλλά βρίσκεται - ε, κακά τα ψέματα - στην τελευταία φάση της πορείας του στην αγορά. Το 3DS της Nintendο απέτυχε να δημιουργήσει αγοραστικό ενδιαφέρον λόγω της έλλειψης τίτλων και των προβλημάτων της εικόνας 3D που αντιμετωπίζει, υποχρεώνοντας την ιαπωνική εταιρεία σε εξευτελιστικά μεγάλη μείωση τιμής. Κι όλον αυτόν τον καιρό το App Store της Apple γινόταν όλο και πλουσιότερο, το επίπεδο των games του ανέβαινε όλο και περισσότερο, τα έσοδα των δημιουργών γίνονταν όλο και πιο μεγάλα. Το Android Market άρχισε να πλησιάζει επίσης ένα αξιοπρεπές επίπεδο ποιότητας και γκάμας. Το mobile gaming, τόσο αυτόνομα όσο και λόγω υποχώρησης του handheld gaming, έδειχνε να επικρατεί. Ολοκληρωτικά σχεδόν.
Και τον Ιούνιο... είδαμε από κοντά για πρώτη φορά το PlayStation Vita. Και θυμηθήκαμε για ποιούς λόγους δεν υπάρχει μόνο ο δρόμος της αντιπαλότητας, αλλά και ο δρόμος της σύνθεσης. Αν όχι της σύνθεσης, το λιγότερο της συνύπαρξης. Γιατί, όταν όλα έχουν ειπωθεί, το κοινό του "gaming παντού" έχει γίνει πια τόσο μεγάλο που... και να ήθελε, κανένα "στρατόπεδο" μόνο του δεν θα μπορούσε να καλύψει όλες τις ανάγκες του κοινού αυτού. Όποια εταιρεία ή εταιρείες ανήκουν στο στρατόπεδο αυτό.
Τα πράγματα είναι απλά: το PSP δεν έχει οθόνη αφής. Γι' αυτό και ουκ ολίγα είδη games - από τα "γρήγορα" γρίφων κι αντανακλαστικών, τα μουσικά και τους συνδυασμούς τους, έως πολλά είδη που μέχρι πριν πρότινος δεν υπήρχαν - παίζονται ευκολότερα στο iPhone ή τα κινητά με Android. Από την άλλη το DS/DSi έχει οθόνη αφής, αλλά είναι τεχνολογικά παρωχημένο και τα games του κοστίζουν 10 φορές περισσότερο από πολλά κορυφαία του App Store. Τόσο δύσκολο ήταν να το προβλέψει κανείς; Games φθηνά + Games πρωτότυπα = επιτυχία. Την οποία, δεν έχουμε κανέναν ενδοιασμό να ομολογήσουμε, έχουμε απολαύσει κι εμείς με πολλά, πολλά games του App Store. Αλλά... ένα το κρατούμενο.
Στο Λος Άντζελες τον Ιούνιο και στο Λονδίνο πριν από μερικές ημέρες είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε games σε φορητό σύστημα που... δεν θυμίζουν σε τίποτε games σε φορητό σύστημα. Δεν είναι μόνο η απίθανη οθόνη ή τα εξαιρετικά γραφικά που διαθέτει και μπορεί να αποδώσει το PS Vita. Δεν είναι μόνο ο "σωστός", επιτέλους, "διπλός" αναλογικός χειρισμός. Δεν είναι μόνο η πανέξυπνη ιδέα της πίσω επιφάνειας αφής, που ξεπερνά το επίπεδο της συνηθισμένης πια επιφάνειας αφής στην οθόνη. Είναι όλα μαζί αυτά που προσδίδουν την αίσθηση άλλου επιπέδου ψυχαγωγίας: παραγωγών που έχουμε συνηθίσει να απολαμβάνουμε στην οθόνη του σαλονιού. Παραγωγών με τις οποίες θέλουμε ν' ασχοληθούμε για ώρες και όχι για δέκα ή είκοσι λεπτά. Παραγωγών, ναι, "για gamers".
Γι' αυτό και, μετά από μερικές ώρες συζήτησης με συναδέλφους, γνωστούς και φίλους, έγινε - στα μάτια μας τουλάχιστον - για ακόμη μια φορά φανερό το... προφανές: δεν υπάρχει "δίλημμα" ανάμεσα στα mobile games και τα handheld games. Δεν είναι περίπτωση "είτε/είτε". Είναι περίπτωση "τότε και εκεί, έτσι/τότε και αλλού, αλλιώς". Θέλουμε να απολαμβάνουμε τα δεκάλεπτα με το Bejeweled Blitz τόσο, όσο θέλουμε ν' απολαμβάνουμε τα δίωρα με το Uncharted. Δεν θεωρούμε πως πρέπει να... απαρνηθούμε το Wipeout 2048 επειδή μας αρέσει το Tap Tap Revenge 4 - ή το αντίθετο. Για πολλοστή φορά, το δίλημμα είναι τόσο άτοπο, όσο και ανούσιο. Αν μη τί άλλο, το PS Vita δείχνει ικανό να "κάνει γέφυρες" ανάμεσα στο mobile gaming και το handheld gaming, όπως κανένα άλλο σύστημα δεν έχει διανοηθεί να κάνει στο παρελθόν. Να δούμε τί θα... έχουν να λένε τα μέσα ενημέρωσης με κοντόφθαλμη θεώρηση, αν τα καταφέρει!
