Μεγάλη εντύπωση προκάλεσε και - αν μη τί άλλο - έθεσε "επί τάπητος" ένα θέμα σημαντικό και ενδιαφέρον, η πρόσφατη δήλωση υψηλόβαθμου στελέχους της THQ σχετικά με τον "πόλεμο των φορμά" ανάμεσα στα Xbox 360, PlayStation3 και Wii. Ο επικεφαλής των ομάδων ανάπτυξης της αμερικανικής εταιρείας, Jack Sorenson, υποστήριξε ότι "ο πόλεμος αυτός είναι εν πολλοίς ανεδαφικός και άνευ σημασίας", καθώς και ότι "δίνεται υπερβολικά πολλή σημασία στην καταμέτρηση των πελατειακών βάσεων κάθε συστήματος, σαν να πρόκειται για κάποιο ματς στο οποίο πρέπει να κρατά κανείς το σκορ". Οι θέσεις του Sorenson έχουν ήδη σχολιαστεί δεόντως, ειδικά από Web sites και blogs που καλύπτουν τη σχετική αγορά καθημερινά. Ας μην ξεχνά κανείς ότι το Web είναι το μέσο ενημέρωσης που... "κρατά σκορ" περισσότερο από όλα τα άλλα σχετικά με την αντιπαραβολή της βάσης χρηστών των τριών πρωταγωνιστικών συστημάτων, έμμεσα ή άμεσα "πυροδοτώντας" εδώ και δύο χρόνια περίπου τις αντίστοιχες... απείρου κάλλους αψιμαχίες ανάμεσα στους θιασώτες καθενός από αυτά.
Πριν οι φίλοι και οι φίλες της στήλης... βιαστούν να απορρίψουν τις δηλώσεις του διευθυντικού στελέχους της THQ ως αφελείς και πιθανώς προκλητικές για τη δημιουργία αίσθησης γύρω από την εταιρεία και τα προϊόντα της, θα ήταν πιθανώς χρήσιμο να λάβουν υπόψιν τους το πλαίσιο στο οποίο εκείνος έθεσε τις συγκεκριμένες απόψεις. Ο Sorenson θέλησε να καταστήσει σαφές ότι κάθε ανεξάρτητη εταιρεία παραγωγής video games αυτή τη στιγμή μπορεί να δημιουργήσει και να προωθήσει με εμπορική επιτυχία τίτλους, χωρίς να βασίζεται στο γνωστό μοντέλο "όσο περισσότεροι οι χρήστες ενός φορμά, τόσο περισσότερες οι πιθανότητες να σημειωθούν πωλήσεις". Με σωστό σχεδιασμό του business plan πάνω στο οποίο στηρίζεται ένας τίτλος, και φυσικά με την απαραίτητη προσοχή στην ποιότητά του, πολλά είδη video games μπορούν να φέρουν κέρδη αν επικεντρωθούν σωστά στο επίδοξο κοινό του κάθε κάθε τίτλου και στις δυνατότητες του hardware.
Οι δηλώσεις του Sorenson μας βρίσκουν σύμφωνους, αν μη τί άλλο γιατί είναι υπερβολικά πολλές οι παραγωγές πλέον που δημιουργούνται βάσει... στατιστικών και όχι γιατί υπάρχει κάποιος άλλος πραγματικός λόγος. Η συλλογιστική του "Το Xbox 360 έχει 18 εκατομμύρια χρήστες, σχεδόν σε όλους αρέσουν τα FPS, και ένας στους 20 να αγοράσει το X Generic Shooter, με το Υ κόστος ανάπτυξης θα έχουμε κέρδη" είναι αυτή που έχει οδηγήσει στην κυκλοφορία τόσων μέτριων games, στην ουσία ανάξιων να διεκδικούν τα χρήματα του κοινού. Αν περισσότεροι τίτλοι σχεδιάζονταν με γνώμονα το πώς και γιατί έχει νόημα να υφίστανται στη βιβλιοθήκη ενός συστήματος ψυχαγωγίας, οι εταιρείες δεν θα αναγκάζονταν να κυκλοφορούν 15 ή 20 τίτλους το χρόνο, με την ελπίδα οι 5 από αυτούς να επέστρεφαν τα κέρδη που διαμορφώνουν τον ισολογισμό τους τελικά.
Φυσικά, οι δηλώσεις του Sorenson είναι δύσκολο να μην παραπέμψουν οποιονδήποτε στο... άλλο μεγάλο σχετικό θέμα, αυτό που αφορά στην σκοπιμότητα ή όχι της ύπαρξης πολλών διαφορετικών φορμά: αν δεν υπήρχαν τα Xbox 360, PS3 και Wii ως διαφορετικές μορφές κυκλοφορίας της ίδιας μορφής διασκέδασης ουσιαστικά, τα πράγματα θα απλοποιούνταν πάρα πολύ για όλους (έστω κι αν αυτό θα σήμαινε ότι τα κέρδη για τις Sony, Microsoft και Nintendo θα ήταν πολύ μικρότερα αν επικεντρώνονταν μόνο στο software). H βιομηχανία της μουσικής, που καθιέρωσε το CD ως μόνο μέσο διανομής για δεκαετίες, αλλά και του home cinema, που έπραξε το ίδιο με το DVD (και θα κάνει το ίδιο πλέον και με το Blu-ray), ωφελήθηκαν σε θεαματικό βαθμό από τον παράγοντα αυτό. Προτιμότερος ο... "μικρής σημασίας πόλεμος", από τον "εντελώς ανύπαρκτο πόλεμο"; Αν δεν βιώσει η αγορά και τον δεύτερο τρόπο λειτουργίας, δεν θα μάθουμε ποτέ. Συνεπώς...
