Για να τοποθετηθεί η αξιολόγηση της συγκεκριμένης παραγωγής στο σωστό της πλαίσιο, θα χρειαστεί μία σύντομη αναδρομή στο (πρόσφατο) παρελθόν: στα τέλη καλοκαιριού του 2015 η - σχεδόν άγνωστη ακόμα - Supermassive Games κυκλοφορεί στην αγορά έναν τίτλο action adventure του οποίου η θεματολογία εμπνέεται από τις πλέον αντιπροσωπευτικές στιγμές των... ταινιών τρόμου με αιμοσταγείς δολοφόνους της τελευταίας εικοσαετίας. Ο τίτλος αυτός, τo Until Dawn, εμφανιζόμενος πρακτικά "από το πουθενά" στο PS4 και με περιορισμένη υποστήριξη προώθησης από την ίδια τη Sony, καταφέρνει να αποσπάσει τόσο θετικές κριτικές από τα μέσα ενημέρωσης, όσο και αξιοσημείωτες πωλήσεις από το κοινό.

Αν θεωρήσουμε λοιπόν ότι το Until Dawn ήταν η, εκ των πραγμάτων, επιτυχημένη προσπάθεια της Supermassive να δημιουργήσει έναν τίτλο που θα συγκινήσει κάθε θιασώτη της συγκεκριμένης κινηματογραφικής θεματολογίας, το The Inpatient είναι το... σχεδόν αναπόφευκτο prequel που αναλαμβάνει να εμπλουτίσει τον κόσμο του Until Dawn στα μάτια των παικτών ώστε να στηριχθεί σε αυτόν μία ολόκληρη σειρά games. Το ενδιαφέρον, ωστόσο, είναι πως η Supermassive επέλεξε να προσφέρει αυτό το prequel σε μορφή αποκλειστικά για PlayStation VR (η δεύτερή της για αυτό το φορμά μετά από το ξεχωριστό "επεισόδιο" Until Dawn: Rush of Blood πρόπερσι), περιορίζοντας έτσι το κοινό του σε σχέση με το πολύ ευρύτερο του PS4 συνολικά. Πώς κρίνουμε ως αποτέλεσμα το σχετικό ρίσκο;

Λαμβάνοντας χώρα δεκαετίες πριν το Until Dawn, το The Inpatient εξιστορεί τα γεγονότα που οδήγησαν στο κλείσιμο του σανατόριου του Blackwood και σε όλα όσα γνωρίζουμε ήδη από τον αρχικό τίτλο. Στον παίκτη ανατίθεται ο ρόλος ενός ασθενούς που πάσχει από αμνησία και προσπαθεί να καταλάβει τί συνέβη στο παρελθόν του, πριν χαθεί ολοκληρωτικά μέσα στην παράνοια των τελευταίων ημερών του σανατορίου. Ο ίδιος ο χώρος του Blackwood η αλήθεια είναι πως προσφέρεται ως περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας που θέλει να δημιουργήσει συναισθήματα έντονης, διαρκούς φοβίας και αβεβαιότητας: τόσο το κτίριο όσο και οι υπάλληλοί του δεν επιτρέπουν ποτέ στον παίκτη να πιστέψει ότι μπορεί να αλληλεπιδράσει μαζί τους με τρόπο φυσιολογικό και άνετο. Το πρώτο φροντίζει ώστε κάθε διαδρομή στους διαδρόμους του να είναι ψυχολογικά καταπιεστική, ενώ οι δεύτεροι προξενούν αυτήν την απροσδιόριστη αίσθηση ανησυχίας με κάθε τους συζήτηση.

Στην όλη ατμόσφαιρα συμβάλουν, βεβαίως, και οι βασικοί μηχανισμοί παιχνιδιού του The Inpatient: αυτό, σε αντίθεση με το Until Dawn, περιορίζει πολύ περισσότερο τον έλεγχο στις κινήσεις και τις πράξεις του παίκτη, εξισορροπώντας τον σε έναν βαθμό με μια πολύ έξυπνη προσέγγιση στη αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους χαρακτήρες του. Όπως και στoν πρώτο τίτλο, έτσι και σε αυτόν ο παίκτης έχει την ευκαιρία να κάνει επιλογές που επηρεάσουν την έκβαση του σεναρίου, μέσα από τις απαντήσεις που δίνει σε κάθε διάλογο. Το The Inpatient, ωστόσο, προσφέρει την δυνατότητα να γίνουν αυτές οι επιλογές μέσω φωνητικής αναγνώρισης - σύστημα που λειτουργεί μάλιστα περισσότερο αποτελεσματικά απ' όσο θα περίμενε κανείς - αυξάνοντας έτσι την εμπλοκή του παίκτη με τα όσα συμβαίνουν και την αίσθηση της συμμετοχής του όσον αφορά στο τί θα ακολουθήσει.