Από τα πρώτα κιόλας λεπτά της εξέλιξής του το The Impatient αποδίδει την αίσθηση της "απελπισίας" με τρόπο εντυπωσιακό, τεχνητά περιορίζοντας τον έλεγχο του παίκτη σε όσα συμβαίνουν για αρκετή ώρα. Ο τίτλος επιδιώκει να θέσει το πλαίσιο που ο παίκτης θα πρέπει να αποδεχθεί εκθέτοντάς τον σε τρομακτικά όνειρα και σουρεαλιστικά γεγονότα που προϊδεάζουν για το τί θα ακολουθήσει. Ο ψυχολογικός τρόμος, άλλωστε, στον οποίο εκτίθεται ο χαρακτήρας του παίκτη έχει διάσταση σχεδόν... κυριολεκτική, αφού (πάντοτε σε περιβάλλον VR ας μην ξεχνάμε) εγκαταλείπεται σ' ένα κελί μαζί με έναν ακόμα ασθενή που γρήγορα χάνει γρήγορα κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Πρόκειται για... ανατριχιστικά συγκλονιστικό ξεκίνημα, πολύ δυνατό, το οποίο όμως - όσο κι αν προσπαθεί στην υπόλοιπη διάρκειά του - ο τίτλος δυστυχώς δεν κατορθώνει να προσφέρει με τον ίδιο τρόπο.
Καθώς το The Inpatient ξεκινά να εισάγει όλο και περισσότερα πρόσωπα στο σενάριό του, αρκετά εκ των οποίων οδηγούν (ή κυνηγούν) τον παίκτη σε γραμμικούς διαδρόμους, αρχίζει να φθίνει η αίσθηση του φόβου που αρχικά το έκανε να μοιάζει με κάτι πραγματικά ιδιαίτερο. Ξετυλίγοντας το κουβάρι του παρελθόντος - τόσο του κεντρικού χαρακτήρα όσο και των διεστραμμένων πειραμάτων που λαμβάνουν χώρα στο Blackwood - η προσπάθεια του τίτλου να διατηρήσει την ψυχολογική πίεση μέσα από την φοβιστική του ατμόσφαιρα γίνεται αντιληπτή σε πολλές περιπτώσεις. Η ολοκλήρωση του σεναρίου, ωστόσο, έρχεται πολύ πριν ο παίκτης "λυγίσει" και επανέλθει στην συναισθηματική κατάσταση της αρχής, όπου όλα φάνταζαν απειλητικά άγνωστα και προκλητικά τρομακτικά.
Το The Inpatient είναι έτσι σχεδιασμένο, ώστε να ενθαρρύνει πολλαπλές προσπάθειες ολοκλήρωσης εκ μέρους του παίκτη, έτσι ώστε να αποκαλυφθούν όλα τα μυστικά που κρύβονται διάσπαρτα στα πολυάριθμα δωμάτια και αίθουσες του ασύλου. Το πρόβλημα είναι πως πρακτικά η ανάγκη για κάτι τέτοιο δεν επιβάλλεται ποτέ, αφού η ίδια η αφήγηση φαίνεται να ωθεί με σαφήνεια τα πράγματα προς ένα και μοναδικό τέλος.
Η διαπίστωση αυτή δεν μπορεί παρά να κρύβει μια χαμένη ευκαιρία, εν τέλει, καθώς το The Inpatient έχει να επιδείξει τεχνικό τομέα - ειδικά στην απόδοση γραφικών - που δεν συναντά κανείς συχνά σε παραγωγές για το PlayStation VR και σε εικονικό περιβάλλον γενικότερα. Απλώς... να: η πρώτη επαφή μαζί του είναι εντυπωσιακή, αλλά στο σύνολό της η όλη παραγωγή δεν μπορεί να κινηθεί στο ίδιο επίπεδο αγωνίας και ψυχολογικής έντασης. Συνδέεται μεν έξυπνα με το Until Dawn - πιθανώς θα παρακινήσει πολλούς να επανέλθουν στον πρώτο τίτλο της Supermassive - αλλά πάσχει σε τομείς όπου εκείνο ήταν πολύ καλύτερο και, αναπόφευκτα, περιορίζει την επιθυμία του παίκτη να το εξερευνήσει όσο θα μπορούσε. Εξιλέωση με την μορφή του Until Dawn 2, λοιπόν; Αν και τίποτε σχετικό δεν έχει ανακοινωθεί ή καν υπαινιχθεί από την Sony, μακάρι!
Βαθμολογία: 6 αστεράκια
